Ίσως λόγω ξυρισμένου κεφαλιού, οι ειδήσεις περί “κουρέματος” του Ελληνικού χρέους δεν με αγγίζουν. Αλλά δυο πράγματα που φωτογράφισα χθες, κάπως αλλοπρόσαλλα πιάνουν τον παλμό νομίζω.
Το πρώτο ήταν μια σβούρα. Όλη η σκηνή μπερδεμένη, πολλές γκρίζες σκιές, αριστερά και δεξιά σκοτάδια και στο βάθος ένα πιο φωτεινό μέλλον με φυτά να μεγαλώνουν. Η σβούρα δεν είναι και στα καλύτερά της, έχει πάρει μεγάλη κλίση, όπου να’ναι θα ακουμπήσει κάτω.
Το ενδιαφέρον με την συγκεκριμένη σβούρα είναι ότι δεν είναι η παραδοσιακή, ξύλινη που έπαιζαν πριν λίγους μήνες τα παιδιά μου. Είναι Bey Blade, ένα προϊόν που ακολουθεί την γνωστή πια εμπορική συνταγή “τηλεοπτική σειρά – προϊόντα – ταινία” και κάνει χιλιάδες Ελληνόπουλα να εξάγουν τρία ευρώ την ημέρα για να 
πάρουν το ένα ή το άλλο είδος Bey Blade, αυτό με την τίγρη ή αυτό με τον σκορπιό…
.
Η άλλη εικόνα βγήκε από το ψυγείο μου. Μια πανέμορφη και “μακρυμαλλούσα” τομάτα. Την ξεφοντάρισα για έμφαση. Όχι μόνο δεν είναι κουρεμένη, είναι και αναιδέστατα πεταχτή. Η τομάτα η οποία παρέα με ψωμί, τυρί και ελιές είναι μέρος του ελληνικού DNA αλλά έχει καταντήσει και αυτή εισαγόμενη, μεταλλαγμένη, με σπόρους εισαγόμενους ενώ ελληνικά είδη χάνονται σε μια χώρα που όλοι συζητάνε για τα μποστάνια που θα ήθελαν να ξεκινήσουν σε εκείνο το κτήμα που έχουν κάτι ελιές με το οποίο έπαιρναν δυο μέρες ακόμα άδεια. Από την άλλη αναρωτιούνται αν πρέπει να το πουλήσουν τώρα καθότι βγάζουν λιγότερα από ότι ξοδεύουν εδώ και μήνες. Γιατί ακόμα περιμένουν μπας και γλιτώσουν από θαύμα και κρατήσουν την θεσούλα τους στο δημόσιο έστω και με τα μισά λεφτά…
