Το 1980 που πρωτοήρθαμε να ζήσουμε στον Διόνυσο, είχαμε δυο μορφές διασκέδασης: βόλτες οικογενειακώς και εξερεύνηση οικοδομών (επίσης οικογενειακώς). Οι βόλτες συχνά κατέληγαν στον καταρράκτη της Ραπεντώσας και την σπηλιά που ήταν – σχεδόν σαν φαντασίωση ή αμερικάνικη ταινία – πίσω από τον καταρράκτη.
Και μετά τα μάρμαρα Διονύσου αποφάσισαν να του κόψουν το νερό.
Αν δεν ξέρετε τα μάρμαρα Διονύσου είναι μια εξαιρετικά κερδοφόρα εταιρεία η οποία παλιότερα λειτουργούσε σχεδόν σαν μαφία. Έσκαγαν μέρα μεσημέρι μπουρλότα και δεν τολμούσε να φέρει αντίλογο κανείς. Έγραψα άρθρο στην τοπική εφημερίδα και με πήραν τηλέφωνο να με απειλήσουν, σχεδόν κινηματογραφικές φάσεις, δυστυχώς καμία δημοτική αρχή, περιφέρεια ή κράτος δεν είχε τα κότσια να τους πάει ποτέ κόντρα. Συνεχίζουν να λειτουργούν ουσιαστικά ανεξέλγκτα. Απλά σκάβουν υπόγεια, έχουν κάνει σουρωτήρι το Διονυσοβούνι και αν κάποια μέρα πέσουν όλα θα ψάχνουμε να βρούμε ποιος υπέγραφε τόσα χρόνια τις μελέτες επιπτώσεων. (Για ανάπλαση δεν το συζητάμε. Απλά δεν υπάρχει ανάπλαση μιας και περάσουν και πάρουν τα μάρμαρα είναι πιο κρανίου τόπος από την καράφλα μου.)
Μετά από πολλά χρόνια λοιπόν πέρυσι τόλμησα να κινηθώ προς τα εκεί καθότι είχε σπάσει η πόρτα της περίφραξης και με καλούσε με τον τρόπο της. Πυκνά βάτα, ιδού σημερινό δείγμα:
Τα καλά νέα είναι ότι μετά από 100 μέτρα σκάρτα τελειώνουν οι βατομουριές και ένα σχετικά καλό (για Διόνυσος) μονοπάτι σε πάει στην είσοδο της πρώην σπηλιάς.
Γράφω “πρώην” σπηλιάς γιατί εγώ την θυμάμαι πιο κλειστή. Είχε είσοδο, είμαι σίγουρος, γιατί μια φορά βγαίνοντας πιάστηκε μια νυχτερίδα στα μαλλιά μου. (Ναι, είχα μαλλιά και ναι, υπήρχαν νυχτερίδες.) Ήταν βέβαια και υγρή καθότι πίσω από τον καταρράκτη. Τώρα ε, οριακά την λες σπηλιά αλλά παραμένει ενδιαφέρουσα από γεωλογικής άποψης.
Είναι εμφανείς διάφορες ψιλοπαρεμβάσεις ρομαντικών ντόπιων, σκαλάκια, καβάντζες για άραγμα (ή σατανιστικές τελετές – ήταν της μόδας παλιότερα να λέμε ότι τέτοια γίνονταν εδώ) και γενικά σε κάνει να θέλεις να κάτσεις λίγο να ρεμβάσεις.
Μέχρι και ξύλα έβαλε κάποιος με πρόθεση να κάνει φωτιά, πράγμα που (απλά για να ξέρετε) θα είχε ως αποτέλεσμα να φτάσουν σε λιγότερο από πέντε λεπτά μια ντουζίνα πυροσβεστικά ακόμα και τον χειμώνα καθότι σε βλέπουν όλοι από τα σπίτια της Ραπεντώσας και τον δρόμο. Παλιότερα θυμάμαι να μυρίζει φωτιά, μάλλον γινόταν πιο συχνά. Αλλά τότε ήταν όλα μούσκεμα από τον καταρράκτη.
Μια πανοραμική 360 φωτογραφία μπορείτε να δείτε πατώντας εδώ για την αίσθηση, την θέα και λεπτομέρειες, αύριο, μεθαύριο θα εγκριθεί και στα Google Maps.
Σε μορφή gpx εδώ https://www.wikiloc.com/hiking-trails/spilia-rapentosas-spelaio-rapentosas-65366774
ΥΓ Σε σχέση με τον λόγο που κόπηκε το νερό, κάποιος συμπολίτης έχει προσφέρει την εξής ερμηνεία. “το νερό του καταρράκτη ελαττώθηκε από τότε που έγινε η γεώτρηση της τότε κοινότητας Διονύσου με σκοπό την ύδρευση της περιοχής . Η γεώτρηση απέχει από τον καταρράκτη γύρω στα 500 μέτρα και από την πηγή που τροφοδοτούσε τον καταρράκτη γύρω στα 250 μέτρα. Η στάθμη του υδροφόρου ορίζοντα κατέβηκε και η πηγή έτρεχε μόνο τους χειμερινούς μήνες αυτά έγινα γύρω στο 1984 . Αργότερα με ένα σεισμό που είχε επίκεντρο την Ραφήνα η πηγή στέρεψε εντελώς με αποτέλεσμα να μη τρέχει και ο καταρράκτης παρά μόνο όταν βρέχει .” Προσωπικά διαφωνώ με αυτήν την ερμηνεία και επανέρχομαι στο γενικότερο πρόβλημα του μαφιόζικου τρόπου με τον οποίο τα Μάρμαρα Διονύσου απλά πετάνε ψιλά σε τοπικούς συλλόγους αντί να ασχοληθούν σοβαρά με την φύση του τόπου μας.
ΥΓ2 Αν τολμήσετε να έρθετε ως εδώ με τα πόδια θα αντιμετωπίσετε 3 – 5 αδέσποτα σκυλιά, συχνά πάνε μαζί 2-3 και είναι τρομακτικά.
