Όχι, παρακαλώ, δεν υπάρχει πρόβλημα, περάστε εσείς!
Ήμουν στην αρχή της γέφυρας στο πάρκο και δεν χωράνε δυο να περάσουν για να ανεβούν από εκεί. Έχει καιρό να συντηρηθεί και οριακά νομίζω αντέχει. Ήταν κάπως χοντρή και το παιδί της δεν πήγαινε πίσω. Κάτσε να δούμε αν θα σπάσει και πάω μετά εγώ. Με ευχαρίστησε. Πολλές φορές.
“Να, είδες Χριστίνα τι σημαντικό πράγμα που είναι η ευγένεια;” Η Χριστίνα δεν είδε γιατί δεν κοιτούσε οτιδήποτε πέρα από τη λίμνη, τα γυαλιστερά νομίσματα και την επιθυμία της να ευχηθεί να της αγοράσει κάποιος την καινούργια Barbie μάλλον. Χαμογέλασα με ύφος που νόμιζα ότι έδειχνε ανωτερότητα αλλά δύσκολα έκρυβε μάλλον ότι κάρφωνα το πλούσιο στήθος της μαμάς. Η μαμά δεν συνέχισε τα κοπλιμέντα, ίσως φοβήθηκε πως δεν θα βγει μετά από το πάρκο αν την στριμώξω σε καμιά γωνία.
Είχα έτοιμο το νόμισμα που θα έριχνα. Η αλήθεια είναι ότι το βρήκα στο δρόμο. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι αναλογική προς την αξία αυτού που ρίχνεις η πιθανότητα να βγει αληθινή η ευχή σου. Μια φορά δοκίμασα και με ένα χαλίκι. Ήταν στρογγυλό, κάπως έμοιαζε, το πέταξα γρήγορα. Άλλωστε σιγά μην υπάρχει και νεράιδα της λίμνης που να τα τσεκάρει. Η αλήθεια είναι ότι και αυτό που είχα σήμερα να ρίξω δεν ήταν ακριβώς νόμισμα. Νομίζω ήταν από γαριδάκια, αυτές οι τάπες που μαζεύουν τα παιδιά.
Δεν είναι καν λίμνη εδώ που τα λέμε. Πιο πολύ σαν λακκούβα είναι. To μπλέ που είχαν βάψει κάποτε το τσιμέντο έχει ξεθωριάσει σχεδόν παντού. Στην μια άκρη τα μισοδιαλυμένα κλουβιά που κάποτε είχαν φασιανούς. Νομίζω και μαϊμούδες στα καλά τους. Τώρα απλά βρώμαγαν. Στην άλλη άκρη η παρακμιακή δημοτική καφετέρια. Δεν είμαι σίγουρος πότε δουλεύει πια.
“Να περάσω;” Είχα ξεχαστεί και ήθελε κι άλλη μαμά να πάει το παιδί της στο γεφύρι. Αυτή ήταν αδύνατη και το παιδάκι της ακόμα πιο αδύνατο και μικρό, δεν θα κέρδιζα κάτι σε επίπεδο δοκιμών της γέφυρας όπως με τους προηγούμενους. Ε, όχι, ήταν σειρά μου. Έκανα ότι δεν άκουσα και ξεκίνησα να ανεβώ πρώτος. Αλλά είχε ήδη σφηνωθεί το παιδάκι ανάμεσα στον αγκώνα μου και το φραχτάκι και με την φόρα και τα παραπάνω κιλά μου το εκσφενδόνισα θεαματικά στον αέρα.
Το άλλο πρόβλημα με αυτή τη υποτιθέμενη λίμνη ήταν βέβαια ότι είχε ελάχιστο νερό. Το παιδάκι δεν πρόλαβε να βάλει τα χέρια του και έσκασε με το μέτωπο στο νερό. Θα μου πείτε βέβαια “καλά, πως ξέρεις ότι έσκασε με το μέτωπο;” και θα έχετε ένα δίκιο. Καθώς όλο το πάρκο κοιτούσε μαρμαρωμένο το ιπτάμενο μικρό παιδάκι και το σημείο όπου προσέκρουσε, πριν προλάβει να πάει κάποιος, ευτυχώς σηκώθηκε.
Δυστυχώς όμως ήταν κολλημένα στο κούτελό του νομίσματα. Τα δυο μπορεί να ήταν και απλά στο δέρμα αλλά το ένα ήταν κάθετα, σχεδόν σίγουρα είχε πιάσει και λίγο κρανίο. Η αδύνατη μαμά του τσίριξε. Νευρωτική, φαινόταν καλέ αυτή. Αλέκο μη δίνεις σημασία. Είχε έρθει η ώρα μου. Έκανα τα δυο βήματα ως την κορυφή της γέφυρας και σήκωσα το χέρι με την δικιά μου σπονδή. Με δραματικό τρόπο έκλεισα τα μάτια, πήρα βαθιά ανάσα και έκανα την ευχή μου. Το πέταξα ψηλά και έκανα ένα μικρό χαμόγελο σε στυλ “είμαι γκουρού εγώ και ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά.” Άνοιξα αργά αργά τα μάτια και κοίταξα γύρω μου.
Σαν σε αργή κίνηση τους είδα όλους. Τον γέρο με την εφημερίδα και τα γυαλιά, τον δημοτικό αστυνόμο που έγραφε κλήσεις πρωινιάτικα, τους δυο έφηβους με τα skateboard. Το χρυσό φως του ήλιου λαμπύρισε ανάμεσα στα δέντρα, σαν να έχουν πετάξει φρέσκα πράσινα φύλλα ή μου φαίνεται, ήρθε η άνοιξη… Με μισάνοιχτα μάτια και μισό χαμόγελο πρόλαβα να δω και το νόμισμα που πέταξα να προσγειώνεται στο παιδάκι που έκλαιγε γοερά. Δεν φταίω εγώ που είχε τόσο ανοιχτό το στόμα. Το καλό της υπόθεσης βέβαια ήταν ότι πρέπει να χώθηκε πολύ βαθιά στο λαρύγγι γιατί σταμάτησαν οι φωνές του αμέσως.
Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα Κύριε Πρόεδρε. Και δεν θεωρώ δίκαιο το γεγονός ότι έχασα εγώ την ευχή μου επειδή το παιδί καθόταν μέσα στη λίμνη δέκα η ώρα το πρωί μιας Παρασκευής. Δεν θα έπρεπε να είναι στο σχολείο άλλωστε; Α και η τάπα είναι συλλεκτική, είναι η μόνη που μου λείπει για να συμπληρώσω το άλμπουμ και να πάρω την μπάλα. Αν τελείωσε το παιδάκι με τα χειρουργεία θα το εκτιμούσα να μου επιστραφεί άμεσα αλλιώς επιφυλάσσομαι για κάθε νόμιμο δικαίωμά μου.
.
(Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης αθωώθηκε πανηγυρικά. Και τα έσοδα από το επερχόμενο βιβλίο του με αυτήν και άλλες ιστορίες από το Μεξικό και τον Πόντο θα πάνε στον σύλλογο για την ανάπλαση του πάρκου. )
