Μια χαρά κρατιέμαι, σκέφτηκα. Κοιτάχτηκα λίγο πλάγια στον καθρέφτη. Εντάξει λίγο την ρουφάς την κοιλιά ασυναίσθητα σε τέτοιες φάσεις, αλλά και πάλι νομίζω δεν είναι άσχημα.
“Πολύ βολικό αυτό το ντους!” φώναξα στη γυναίκα μου. “Για τόσο μικρό διαμέρισμα, είναι εντυπωσιακό πως έχει χώρους παντού.”
Είχα αφήσει τα ρούχα στο κρυφό ντουλαπάκι δίπλα στη ντουσιέρα. Και η τοποθέτηση του καθρέφτη μου άρεσε. Αφού δεν έχει πόρτα προς τον χώρο με το κρεβάτι, είναι έξυπνο έτσι. Μου ήρθε να τραγουδήσω. Σκέφτηκα τη γυναίκα μου και άρχισα κάτι ρομαντικό. Το “I will always love you” της Whitney Houston αλλά σε διασκευή δικιά μου όπου το κάνω σε στυλ ΝοτιοΑμερικάνικου φωνακλάδικου.
“And IIIIIIIIIIII, will aaaaalwayyyys love youuuuuuuu, ouuuouououuuuu!” Έκανα σαν να είχα μπαγλαμαδάκι ή κιθάρα με το πουλί μου, πάντα γελάει με αυτό. Το συγχρόνισα τέλεια γιατί εκείνη ακριβώς τη στιγμή μπήκε.
-Τι κάνεις εδώ;
“Δοκιμάζω τη ντουσιέρα.”
-Και είναι καλή;
“Καταπληκτική. Αν είχε και νερό θα ήταν καλύτερη όμως.”
Από τις φωνές μπήκε κι άλλος κόσμος. Σάββατο στο ΙΚΕΑ έτσι είναι συνήθως. Ίσως δεν τους άρεσε η διασκευή μου. Έχει κρύο στο κελί που με βάλανε τώρα και η γυναίκα μου ακόμα να μου φέρει τα ρούχα που είχα αφήσει στο ντουλαπάκι.
