Η πατέντα μου ήταν απλή. Άφηνα την κάμερα πάνω στο τσαντάκι της μέσης σαν να την έχω ξεχάσει. Ακουμπούσα και τα χέρια πάνω της σαν να ξεκουράζομαι. Και τράβαγα βίντεο αυτούς τους ανθρώπους στη μέση του πουθενά. Δηλαδή στο κέντρο της πόλης που δεν υπήρχε.
Είχαμε οδηγήσει αρκετές μέρες εκτός δρόμου. Που και που υπήρχαν κάτι ροδιές στο χώμα. Και εδώ βρεθήκαμε στο Mall της υπόθεσης.
Καθώς έβλεπα τα αμοντάριστα πλάνα ξαναχάζεψα θαυμάζοντας τις ομοιότητες. Ακριβώς σαν σύγχρονο εμπορικό κέντρο, απλά με άλλο ντεκόρ. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Μια κρατάει την κατσίκα, μάλλον θέλει να την πουλήσει θεωρητικά, αλλά τόσο φτιασιδωμένη για καμάκι ήρθε νομίζω. Στην Ελλάδα η λαϊκή αγορά έχει γίνει σύμβολο αντίστασης για όσους περιμένουν να ξεπληρώσει ο Αρτέμης το χρέος μας. Εκεί η ανταλλακτική οικονομία είναι η μόνη οικονομία. Στη Μολδαβία έγινε σύμβολο της γυναικείας επιχειρηματικότητας. Εδώ μπορεί οι γυναίκες να είναι και πιο πολλές, καπάτσες και νοικοκυρές, με στρωμένη την πραμάτεια στο χώμα γελάνε και σε τσιγκλάνε να αγοράσεις.
Τα 2/3 των Αφρικανών ζούνε εκτός πόλεων. Οι δυο στο τέλος με πήραν πρέφα και με σχολιάζουν. Ίδιοι είμαστε οι άνθρωποι παντού, σε όποιο εμπορικό κέντρο κι αν κυκλοφορούμε τελικά.
ΥΓ Ευχαριστώ Ηλία για το δάνειο της κάμερας για να βγάλω επιτέλους τα πλάνα από τις κασέτες. Κάποτε θα γράψω άρθρο για την ιστορική TRV900 που τόσα έχει ζήσει και με τους δυο μας σε όλο τον κόσμο. Από τα καμικάζι μου επαγγελματικά ταξίδια με ντοκιμαντέρ στη ζούλα, τα δικά σου επαγγελματικά, όπου έκανε την δεύτερη καβάντζα… μέχρι την Ανταρτική έφτασε η χάρη της!
