Δεν θυμάμαι πότε ανακάλυψα αυτή την ιδιαίτερα χρήσιμη ικανότητά μου. Μπορεί να είναι 2 ή 3 το ξημέρωμα, μπορεί να έχω κοιμηθεί αργά. Αλλά με μαθηματική ακρίβεια ξυπνάω λίγα λεπτά πριν αρχίσει η βροχή. Όταν πρωτοέτυχε αναρωτιόμουν τι γινόταν. Συνήθως κοιμάμαι ακαριαία και ξυπνάω με την μια το πρωί εύκολα. Αλλά πάντα μετά από λίγο ακουγόταν η βροχή. Ε, στο τέλος το κατάλαβα. Ειδικά όταν κοιμάσαι στην ύπαιθρο είναι πολύ χρήσιμο.
Η κρίση μέσης ηλικίας έχει ήδη πάρει αρκετούς φίλους και γνωστούς. Ο ένας αποφάσισε πριν 5-6 χρόνια ότι πρέπει πριν πεθάνει, όσο του σηκώνεται να πηδήξει ότι προλάβει. Ξαφνικά τον ενόχλησε ότι δεν ήταν λέει και πολύ ερωτευμένος με την γυναίκα και μητέρα των παιδιών του. Ο άλλος χώρισε κατευθείαν, πήρε cabrio και το παίζει έφηβος με αντίστοιχες συνοδούς. Ο τρίτος ξεσκίζεται στην δουλειά για να διώξει μακριά τα προβλήματα. Αυτουνού μάλλον ούτε του σηκώνεται ούτε προλαβαίνει τίποτα πια. Ευτυχώς το παίζει και η γυναίκα του αντίστοιχα ηρωϊδα “για τα παιδιά” οπότε μαζοχίζονται μαζί.
Τα΄κλεισα σήμερα τα 45. Τα άνοιξα, τα έκλεισα, χέστηκα. Γεννήθηκα το 1969 όταν ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι και προχθές προσγειωθήκαμε σε μετεωρίτη. Το λες και πρόοδο αυτό. Αν πεθάνω αύριο δεν έχω κανένα απολύτως απωθημένο. Έχω ταξιδέψει, έχω αγαπήσει, μπήκα σε σαλόνια και τουαλέτες σπιτιών και ψυχών αρκετές.
Και τώρα;
Η κρίση μέσης ηλικίας έχει πολλά πρόσωπα. Δεν είναι σαν την φίλη που λέει “μα, πρέπει να κάνω κάτι σημαντικό πριν πεθάνω” με καημό. Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Το δύσκολο είναι μάλλον να ορίσεις τι είναι το αρκετά σημαντικό που θα βάλεις σαν τέτοιο στόχο.
Αν είναι να πάω άλλα 45 χρόνια -πράγμα πιθανό έτσι που πάει η Ιατρική – κάπου ανάμεσα στον Καζαντζάκη και τον Καβάφη μάλλον πρέπει να βρω εγώ το άλογο που θα καβαλήσω τώρα. Το κάμπριο προαιρετικό. 911 νομίζω καλύτερα.
