Σειρά της να κοιμηθεί μετά από τόσα που έγιναν. Το σεξ ήταν σαν την ως τώρα συζήτησή τους. Σαν εναλλάξ μονόλογοι, αλλά με ενδιαφέρουσες ιστορίες. Και οι ματιές τους έμειναν κλειδωμένες σε όλη την διάρκεια. Δεν θα’λεγες ότι έκαναν έρωτα – μόλις γνωρίστηκαν – αλλά σεβάστηκαν τα κορμιά τους με αυτοπεποίθηση. Γλυκά και χορταστικά. Πολλοί έχουν ανάγκη να δραματοποιούν το σεξ, όπως βλέπουν θρίλερ ή πολεμικές ταινίες σε καιρό ειρήνης. Οι δυο τους είχαν ζήσει αρκετό πόλεμο σήμερα. Έφτιαξαν έναν έρωτα για αυτήν την βροχερή βραδιά ζεστό και απαλό. Σχεδόν θεραπευτικός ο τρόπος που κατάφεραν να ξεχαστούν αλλά και να φτιάξουν τελικά μαζί κάτι καλύτερο από μονόλογο. Όπως τελείωσε και έπεσε δίπλα του, έτσι έμεινε. Σειρά του να τις χαϊδέψει τα μαλλιά και να βυθιστεί στις δικές του σκέψεις.
Λένε ότι στο ζενίθ των βομβαρδισμών του Κοσόβου, ανατινάχτηκε μέρος του ζωολογικού κήπου και ξέφυγαν τέσσερις τίγρεις. Φαντάσου να ήσουν εκεί εφτά χρονών. Τρέχεις να καλυφτείς από τις υψηλής τεχνολογίας βόμβες που καμιά φορά από την πολύ τεχνολογία δεν αποφεύγουν άοπλους δυστυχώς. Κάνεις την κούρσα της ζωής σου πατώντας στα πτώματα λιγότερο τυχερών, αποφεύγοντας κομμάτια φίλων και συγγενών που πετάγονται με τις εκρήξεις όταν τους διαμελίζουν. Κάποιοι συμπολίτες σου βαράνε κι αυτοί. Άλλοι με εκτοξευτή πυραύλων προσπαθούν να πετύχουν τους Αμερικανούς στον ουρανό, άλλοι με μπαζούκα προσπαθούν να πετύχουν τους προηγούμενους γιατί είναι μαζί με τους Αμερικάνους. Κάποιοι Αμερικανοί και κυανόκρανοι περιφέρονται για να γίνει πιο πολύπλοκη η ζωή σου, να μην ξέρεις τι να πιστέψεις και ποιος είναι ο εχθρός τελικά. Μερικοί με όπλα βαράνε γενικά, κλέβουν, βιάζουν μέσα στο χαμό. Τρέχεις να κρυφτείς κάπου, κάπως, να τη γλιτώσεις για μια ακόμα μέρα, να επιζήσεις ως την επόμενη γωνία. Τρέχεις, επιζείς, στρίβεις…και πέφτεις στο τσούρμο με τις τίγρεις.
Οι τίγρεις κανονικά είναι μοναχικά ζώα. Οι συγκεκριμένες μεγάλωσαν σε αιχμαλωσία. Δεν έχουν κυνηγήσει μόνες τους, δεν έχουν βγει από το κλουβί ποτέ. Πέντε κτηνίατροι, οχτώ εθελοντές για χάδια και μπριζολάκια γάλακτος μια ζωή. Δεν είχαν ακούσει καν έκρηξη, ακόμα και καμιά εξάτμιση αν έκανε θόρυβο στη λεωφόρο δεν ακουγόταν στο μεγάλο δάσος που έκρυβε τον ζωολογικό κήπο. Και τώρα πόναγαν τα ευαίσθητα αυτιά τους από τον θόρυβο, έτρεχαν και πηδούσαν ανάμεσα στα εμπόδια φοβισμένες, ναι, σίγουρα φοβισμένες θα ήταν. Πεινασμένες και απελπισμένες, είδαν το παιδί στη γωνία και για μισό δευτερόλεπτο σταμάτησαν να τον εξετάσουν. Σουρεαλιστική σκηνή, μαρμαρωμένα αιλουροειδή, μόνο οι μουσούδες να ρουφάνε αέρα για να μυρίσουν καλύτερα και ο άνθρωπος με ορθάνοιχτα μάτια να προσπαθεί να μην φουσκώνει τόσο το στήθος του λαχανιασμένος όπως ήταν. Γύρω βόμβες, εκρήξεις, σκάγια, σκόνη.
Αυτός ήταν το παιδί εκείνο στο Κόσοβο. Μάθαινε ακόμα να ελέγχει τις σκέψεις του, να βάζει στην άκρη τις ενοχλητικές. Αλλά μερικές φορές δεν είχε κάτι να πατήσει κόντρα, κάτι σταθερό για να τις πολεμήσει. Το παιχνίδι αυτό ήταν μοναχικό σαν τραγούδι για το διάστημα.. Όταν δεν είχε σκέψεις, του έλειπαν. Παρατηρούσε με τα κιάλια άλλους για να κλέψει ιδέες. Έκανε τραμπάλα μόνος με τις δύο όψεις κάθε θέματος σα να φοράει δυο μανίκια ζουρλομανδύα που πολεμάνε να ελευθερωθούν. Ίσως πάντα έκανε διαλογισμό. Αν είναι διαλογισμός να ψάχνεις τον τελείως ξένο για να νιώσεις σπίτι σου. Πήγε να ζήσει στην Αμερική γιατί αυτοί έφτιαχναν τις μεγάλες βόμβες, όλα είναι πιο μεγάλα εκεί. Κάτι θα ξέρουν. Οι Αμερικανοί στρατιώτες είχαν σκοτώσεις τις τίγρεις. Τον έσωσαν. Δεν έφταιγαν, τι να έκαναν; Πόλεμος, πόλεμος παντού, άγριες και μπερδεμένες οι τίγρεις στις καρδιές μας. Πάντα πεινασμένες.
Την ξανακοίταξε με απορία. Είχε να νιώσει τέτοια ηρεμία από παιδί, πριν τις βόμβες και τις τίγρεις. Είχε συνηθίσει τη ζωή του σα πίνακα ζωγραφικής φτιαγμένο με λαδομπογιές στο παρμπρίζ αυτοκινήτου που τρέχει με αναμμένους υαλοκαθαριστήρες. Κάθε πινελιά εξαφανιζόταν στο πέρασμά τους. Ο καμβάς δεν ήταν ποτέ λευκός. Αλλά είχε αντέξει όλες τις φορές που δεν έβγαζε νόημα. Δεν ενέδωσε στην ιδεολογία ή την θρησκεία, δεν έστειλε στο νεκροταφείο της περιέργειας τις αναζητήσεις του. Είχε ζήσει για να φτάσει εδώ, σε μια περίεργη κατάσταση χωρίς προκαθορισμένο πλαίσιο, χωρίς καμβά και χωρίς υαλοκαθαριστήρες.
Αλλά τώρα προφανώς χρειαζόταν περισσότερα δεδομένα για να προχωρήσει. Σε δέκα λεπτά είχε μαζέψει από το διαμέρισμα ότι πληροφορίες θα μπορούσε να χρειαστεί. Σημειώσεις, βιβλία, μουσικά γούστα, μηνύματα στον τηλεφωνητή και βέβαια τα email. Μόνο εκεί δίστασε για λίγο. Αναρωτήθηκε αν ήταν ο λόγος για την απρόσμενη ερωτική της επίθεση, αν πάνω του εκδικήθηκε ερωτικά τις ατασθαλίες του πρώην της. Τις κουτσουκέλες. Μερικές φορές κάτι σου έρχεται στο μυαλό και το βασανίζεις μέχρι που το ξεπιστεύεις. Είναι κάτι νύχτες που απλά θέλεις να ακούσεις κάποιον να συμφωνήσει μαζί σου ότι αξίζει να το σκέφτεσαι, να το βασανίζεις. Χάθηκε η γάτα ή απλά κοιμάται κάπου κρυμμένη; Αξίζει να ψάχνεις με τις ώρες, να ψιψιρίζεις με τις ώρες σε όλη τη γειτονιά;
Η ζωή μέσα σε αυτό το διαμέρισμα του φάνηκε ξαφνικά υπέροχη, σαν τα κουτιά των δημητριακών στο ράφι πλούσια κι ας είναι στραβοβαλμένα. Λευκά μπωλάκια στοιβαγμένα, όλα ίδια εκτός από ένα μεγάλο διαφημιστικό. Ποτήρια ανάποδα, νυχτερίδες υπομονετικές κρεμασμένες έτσι που μας περιμένουν, περιμένουν να ξαναπιστέψεις αυτό που σου ήρθε στο μυαλό και μετά έφυγε.
Δεν αξίζει να ψάχνεις τη γάτα. Και να την βρεις μια μέρα, την άλλη την πατάει αμάξι.
“Κοιμήθηκα πολύ;” Πάλι το μαγικό χαμόγελό της, κι ας μην χαμογελούσε, μόνο που άνοιξε το στόμα.
-Είμαι πληρωμένος δολοφόνος. Αυτή είναι η δουλειά μου. Αυτό κάνω από είκοσι χρονών για επάγγελμα.
Δεν άλλαξε η έκφρασή της, οπότε απάντησε και το ερώτημα.
“Περίπου μια ώρα κοιμήθηκες. Εξέτασα τα πάντα εδώ μέσα, χάκαρα και τον υπολογιστή σου και διάβασα το μήνυμα από την πρώην του πρώην σου. Θες να μιλήσουμε;”
Πάλι δεν άλλαξε έκφραση. Σα να μην της φάνηκε περίεργο. Δεν είπε τίποτα από όλα τα χιλιάδες καθωσπρέπει και τετριμμένα που θα μπορούσε.
-Κάθε σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων έχει μια και μόνη σωστή κατάσταση ανά πάσα στιγμή. Δεν έχει σημασία ούτε η πρώτη εντύπωση, ούτε αυτά που λέμε λάθη, ούτε η φάση του καθενός. Εφόσον έχουμε αρκετή αυτοπεποίθηση και εμπειρία, κάθε σχέση θα βρει πως να ταιριάξει με τις ζωές. Η παντοδύναμη θάλασσα τρώει σιγά σιγά τον βράχο αλλά πιο συχνά απλά παίρνει το σχήμα του βυθού.
“Το ίδιο θα έλεγα κι εγώ αλλά με παράδειγμα από βουνά.”
Ήταν προφανές ότι τώρα θα έκαναν έρωτα.
Το ΖΣΔ είναι βιβλίο σε μικρά κεφάλαια. Το έκαναν και διάσημοι συγγραφείς αυτό, αλλά ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης το κάνεις καλύτερα βέβαια.