Μάζευα το σπίτι μετά το Σαββατοκύριακο. Δεν πήγαμε κάπου, απλά πέρασαν φίλοι, ξαδέλφια και γείτονες. Έπαιξαν και…κάτσε μια στιγμή! Δεν είδαν ούτε 5 λεπτά τηλεόραση!! Παιδιά 5, 7 και 9 ετών το 2013 που ζούμε και δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου. Γιατί:
1. Δεν βλέπω εγώ τηλεόραση. Ότι μπορεί να αξίζει θα το βρεις στο YouTube αργότερα σχεδόν σίγουρα. (Εδώ ένα άρθρο για το πως να περιορίσεις το Youtube) Ή να το κατεβάσεις κανονικά. Είναι εδώ και πολλά χρόνια που δεν βλέπω τηλεόραση. Η αρχή του τέλους ήταν τεχνολογική. Τα μηχανήματα με σκληρό δίσκο αντί για κασέτα. Έπαιρνα το πρόγραμμα της τηλεόρασης την Κυριακή και προγραμμάτιζα οτιδήποτε μου φαινόταν αξιόλογο. Όταν ήθελα να δω κάτι, “ψώνιζα” από τα έτοιμα. Ούτε διαφημίσεις, ούτε να περιμένω αν και πότε μπήκε. Fast forward στο ζουμί.
2. Ακόμα και αν χρειαστεί να δω ή να δούνε κάτι τα παιδιά, είναι πάντα με καθυστέρηση, όχι live. Πάλι με αυτό το ευλογημένο hard disk recorder κουτί που κάθεται πάνω από την TV. Σάββατο πρωί όταν ξυπνήσω (πρώτος συνήθως), κάνω Pause στο πρόγραμμα με τα παιδικά. Δεν αγχώνονται μην χάσουν την Πέπα το γουρουνάκι ή τα BeyBlade γιατί με λίγο μπρος -πίσω θα τα βρούνε. Δεν κάθονται σαν στρατιωτάκια πότε θα πάει 10.30 ακριβώς. Δυναμικά εμείς αποφασίζουμε πότε θα τα δούνε. Και όλο και περισσότερο αποφασίζουν να μην τα δούνε τελικά.
3. Overkill. Σου αρέσει αυτή η σειρά αγόρι μου; Ε, κατεβάζω όλα τα επεισόδια. Δεν είναι κάτι πολύτιμο και σπάνιο, μια αρλούμπα είναι χαζομάνγκα και λίγο βίαιο μάλιστα. Πάρε τώρα 12 επεισόδια στην ταμπλέτα να τα δεις όποτε θες….μόνο που έτσι δεν θες, ε; Έτσι νικάς ότι είναι της μόδας, όχι με την απαγόρευση.
4. Δεν είναι στο κέντρο του σαλονιού, βασίλισσα του σπιτιού μας η τηλεόραση. Είναι μια οθόνη μεταξύ πολλών. Μια πηγή πληροφοριών μεταξύ πολλών. Με πολλά μειονεκτήματα όταν το βλέπεις έτσι συγκριτικά.
5. Έτσι γίνεται παιδί μου αυτό! Όσο περισσότερο μπορείς να εξηγήσεις τα κόλπα της τηλεόρασης, την διαδικασία παραγωγής, τους στόχους των διαφημίσεων, το κενό μεταξύ της οθόνης και της αλήθειας, τόσο καλύτερα. Από πολύ μικρή ηλικία τα παιδιά δέχονται με χαρά αυτές τις πληροφορίες. Μπορείς να φτιάξεις δικό τους βίντεο ή εκπομπή. Όσο περισσότερο βλέπουν κάμερες και μονταρισμένα πράγματα, τόσο λιγότερο μαγική είναι η τηλεόραση.
6. Nova και DisneyXD εσείς; Έχω ανταγωνιστικό κανάλι καλύτερο εγώ στο σπίτι! Ο σκληρός δίσκος είναι κοτσαρισμένος στο Wii και μπορούν ανά πάσα στιγμή να απολαύσουν πρόγραμμα με τις τελευταίες ταινίες (πριν το σινεμά), ντοκιμαντέρ, κουφά βίντεο και ένα σωρό άλλα που ανανεώνω συχνά πυκνά. Στην ταμπλέτα έχει πάντα υλικό. Στον υπολογιστή ομοίως, ένας φάκελος “films” με πράγμα μπόλικο στο desktop. Η ιδέα είναι να είναι και πιο εύκολα διαθέσιμο το δικό μου υλικό από την τηλεόραση.
7. Φιλτράρισμα …ανοιχτού κώδικα. Μεταξύ γονιών και παιδιών πρέπει να υπάρχει ειλικρίνεια. “Αυτή η ταινία δεν είναι για την ηλικία σου” είναι μια φράση που λέγεται μια χαρά αν ξέρεις τι κάνεις. Πολλές ταινίες που είναι υποτίθεται ακατάλληλες είναι τελικά μια χαρά. Και το ανάποδο. Μόνο ο γονιός που ξέρει τα παιδιά του, θα ξέρει και αν αυτό το κλιπάκι στο YouTube που πρότεινε ο έφηβος γνωστός προχθές στα βαφτίσια είναι καλή ή κακή ιδέα να το δούνε.
8. Να το δούμε μαζί! Μέχρι να χτυπήσουν εφηβεία (και πολλές φορές μετά) θέλουν πολύ να καθόμαστε μαζί τους όταν βλέπουν κάτι. Στην τηλεθέαση βοηθάει να ξεχνάς τον γονικό ρόλο και απλά να κρίνεις αν σου αρέσει πραγματικά αυτό που βλέπεις. Αν βαριέσαι να δεις για πέμπτη φορά Hello Kitty, μην το κάνεις. Αν γουστάρεις τρελά για δέκατη φορά να δεις το “Ψάχνοντας τον Νέμο” μην το κρύψεις. Αν σε ανησυχεί μια βίαιη σκηνή σε ταινία, πες το. Αν κοκκινίζεις από ντροπή στις ερωτικές σκηνές ξεπέρασέ το.
9. Τα παιδιά δεν θέλουν να βλέπουν τηλεόραση. Προφανώς προτιμάνε να δούνε δυο χελώνες να κάνουν σεξ στον κήπο, ή να παίξουν μπάσκετ ή να μιλήσουν με τους φίλους τους σχετικά με τις διαφορές Φεράρι και Λαμποργκίνι στις κάρτες Ace.
Δεν είναι κάτι δύσκολο. Ή μάλλον είναι πολύ δύσκολο. Γιατί οι περισσότεροι ενήλικες πρώτοι πρώτοι αποβλακώνονται εξαντλημένοι μπροστά στην τηλεόραση, ή την λατρεύουν ακόμα και στην κρεβατοκάμαρα. Δεν φιλτράρουμε αυτά που βλέπουμε εμείς και ζητάμε από τα παιδιά ή το Κράτος να το κάνει για τα παιδιά μας. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά δεν διαβάζουν πια βιβλία…
Χαλκίδης Αλέξανδρος – κάτοχος MA σε Media, Communications and Society αν σας βοηθάει να πειστείτε. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία για αυτό το θέμα. Πάρα πολλά. Ίσως και όλα.
(Σημείωση: το άρθρο γράφτηκε το 2009 που το hard disk recorder ακόμα έπαιζε σαν τεχνολογία. Ήταν μια συσκευή με σκληρό δίσκο που μπορούσε να γράφει από την τηλεόραση. Προφανώς τώρα πια δεν το χρησιμοποιούμε αλλά η βασική αρχή ισχύει.)
Comments are closed.