Δεν το είχα ξανακάνει. Αλλά χρειάζομαι τα λεφτά. Ένας φίλος μου δάνεισε ένα σακουλάκι χόρτο και συμφωνήσαμε αν το πουλήσω παραπάνω από ότι το είχε αγοράσει να κρατήσω τα κέρδη. Πρέπει λέει να αρχίσω να σκέφτομαι σαν επιχειρηματίας επιτέλους για να μην πεθάνω φτωχός.
Πρεζόνια είχα δει στα Εξάρχεια μια φορά. Πήγα κατευθείαν στην πλατεία και πλησίασα έναν τύπο που ήταν ξαπλωμένος στο παγκάκι δίπλα στο συντριβάνι. Αυτός σίγουρα θα θέλει. Τον σκούντηξα να ξυπνήσει. Του έδειξα το σακουλάκι. Δεν είμαι σίγουρος αν το είδε γιατί φορούσε κουκούλες. Δυο ή τρεις κουκούλες.
Πριν καταλάβω τι γίνεται όμως νιώθω ένα χέρι στον ώμο μου.
“Τιιιιι κάνεις εσύ εδώ;” Ήταν αστυνομικός! Θόλωσα. Δεν το είχα συμπεριλάβει στο επιχειρηματικό μου σχέδιο αυτό. Αλλά τώρα πρέπει να αποδείξω την αξία μου. Να σκεφτώ κάτι έξυπνο. Είμαι ετοιμόλογος, έχω ιδέες…
-Πουλάω συντριβάνια!
Ο αστυνομικός αυτός δουλεύει Εξάρχεια. Έχει δει πολλά. Έχει ακούσει κουφές ιστορίες και δικαιολογίες. Αλλά τον ξεπέρασα. Έμεινε με το στόμα ανοιχτό για λίγο αλλά σαν επαγγελματίας επανήλθε γρήγορα:
“Μόνο τα πουλάς ή κάνεις και επισκευές; Αυτό εδώ για παράδειγμα (έδειξε το συντριβάνι της πλατείας) μπορείς να το φτιάξεις;”
-Ουυυυ! Άνετα! είπα με στόμφο.
Εκείνη τη στιγμή είδα να κοιτάει από την διπλανή καφετέρια κάποιος που φάνηκε να είναι υπεύθυνος. Του φώναξα σχεδόν αλλά με επαγγελματικό ύφος και χαμόγελο.
-Κύριέ μου, μήπως θέλετε να βάλω ένα συντριβάνι στην καφετέριά σας;
Κενό. Μια κοιτούσε εμένα, μια τον αστυνομικό. Ήταν κρίσιμης σημασίας να τον πείσω. Ανασυγκροτήθηκα και τον έπιασα στο μπλα μπλα. Του εξήγησα τις διάφορες παραλλαγές συντριβανιού που θα μπορούσαμε να βάλουμε στον χώρο του, πως θα αυξηθεί η πελατεία, θα δροσίζεται ο χώρος, θα είναι πιο απαλό το δέρμα του λόγω της υγρασίας που θα φέρνει στον χώρο με φυσικό τρόπο. Ο αστυνομικός με κοιτούσε από μια απόσταση να δει που το πάω.
Ο ιδιοκτήτης – αν ήταν ιδιοκτήτης δηλαδή, εγώ πάντως του φερόμουν σαν να είναι γιατί αλλιώς δεν θα δούλευε το κόλπο ως προς τον αστυνομικό – είχε αρχίσει να τσιμπάει:
“Δηλαδή λες ότι ένα οβάλ συντριβάνι με δυο σημεία εκτόξευσης θα είναι ότι πρέπει για το feng shui του χώρου;”
-Όχι! Όχι! Χρειάζεσαι τουλάχιστον δέκα σημεία εκτόξευσης!
Επέμενα με δραματικό τρόπο και κουνούσα τα χέρια μου για να με βλέπει ο αστυνόμος ότι φέρομαι σαν πωλητής συντριβανιών κανονικός. Ξαφνικά ο ιδιοκτήτης σοβάρεψε και αποτραβήχτηκε λίγο:
“Δεν ξέρω…πρέπει να ρωτήσω και τον συνέταιρο….”
Τα πράγματα ήταν επικίνδυνα. Θα έφευγα με άδεια χέρια, θα έπεφτα πάλι πάνω στον αστυνόμο, μπορεί να με έψαχνε και να έβρισκε το σακουλάκι. Επιστράτευσα ότι θυμόμουν από το βιβλίο “πως να κλείνετε την πώληση σε 101 βήματα” που είχα διαβάσει μια φορά:
– Δηλαδή, κοτζάμ επιχειρηματίας, έχετε στήσει το πιο πετυχημένο καφέ των Εξαρχείων και πρέπει να ρωτήσετε κιόλα; Για κάτι τόσο απλό;
Δούλεψε! Παράγγειλε το συντριβάνι με τα δέκα σημεία εκτόξευσης και φωτορυθμικό που θα συνδεόταν με την μουσική του καταστήματος. O αστυνόμος είχε κρατήσει τα στοιχεία μου όμως οπότε επέστρεψα την επόμενη μέρα με αξίνα, φτυάρι και τσάπα και άρχισα να ανοίγω τρύπα στο πεζοδρόμιο. Ο ιδιοκτήτης έκανε 
στην άκρη δυο τραπέζια και ο συνέταιρός του ευτυχώς έλειπε. Ήταν πολύ δύσκολη δουλειά. Έκανα ρόζους στα χέρια, ξεθεώθηκα. Μετά από 3 μέρες οριακά είχα κάνει τρύπα αρκετά μεγάλη να χωρέσω ξαπλωμένος. Πέταξα το φτυάρι και πήγα στον αστυνόμο που έπινε πλέον τον καφέ του εδώ για να με παρατηρεί κάθε μέρα:
– Εντάξει, το παραδέχομαι, ναρκωτικά ήθελα να πουλήσω εκείνη την μέρα. Δεν ξέρω να φτιάχνω συντριβάνια.
Ο αστυνόμος με κοίταξε ήρεμα και με έπιασε γερά από τον γιακά. Άρχισε να με σπρώχνει πάλι προς την τρύπα που είχα φτιάξει και μου σιγοψιθύρισε στο αυτί:
“Το ξέρω βρε γελοίε. Αλλά αυτός ο μαλάκας εδώ στην καφετέρια δεν το έχει καταλάβει και με κερνάει κάθε μέρα καφέ γιατί νομίζει ότι θα τον πάω μέσα που δεν έχει βγάλει άδεια για συντριβάνι.”
