Υπάρχει ένα απλό, αλλά θεμελιώδες πρόβλημα με την πολιτική: όσοι είμαστε λογικοί και μετριοπαθείς άνθρωποι, δεν είμαστε πολιτικοί. Έχουμε σιχαθεί ό,τι έχει να κάνει με την πολιτική. Μας φοβίζουν τα άκρα και από τα αριστερά και από τα δεξιά. Γκρινιάζουμε και κατηγορούμε τα ΜΜΕ. Αλλά κατά βάθος προτιμάμε τις υπερβολές. Αλλάζουμε κανάλι από τη βαρετή ενδελεχή ανάλυση και κολλάμε στα χαστούκια και τα ποτήρια που εκσφενδονίζονται.
Ας κάνει λοιπόν ο καθένας ένα κόμμα “Do it yourself” και όλοι μαζί μια νέα πολιτική κίνηση, ένα ας το πούμε, κεντρώο κόμμα. Ένα κόμμα που θα πρεσβεύει νέο πολιτικό ήθος. Που θα ανανεώσει το χώρο με φρέσκα πρόσωπα. Όμως και οι λέξεις ακόμα, είναι καμένες πια. Αν υπάρχει καλοπροαίρετος και ηθικός άνθρωπος που θέλει πραγματικά να βοηθήσει, δεν μπορεί να το αποδείξει με λόγια.
Υπάρχει μια απλή λύση όμως. Αντί για λόγια, να εντυπωσιαζόμαστε από πράξεις. Έχω δυο παραδείγματα στο μυαλό μου. Και τα δυο με γκρουπ στο Facebook, τα οποία μοιάζουν σε πολλά σημεία.
Η ομάδα της «Δημιουργία Ξανά» ήταν στην αρχή της δυναμικός χώρος. (Μην κολλήσετε στο συγκεκριμένο κόμμα ή τον Κο Τζήμερο, επικοινωνιακά το κοιτάμε εδώ.) Συσπείρωσε ομοϊδεάτες και κάπως κατάφερε να επιβιώσει παρά τις πιέσεις πολλών. Άλλοι ήθελαν να γίνει πιο συμβατική η προσπάθεια, άλλοι απλά γκρινιάζουν διαρκώς, άλλοι υποσκάπτουν. Πολλοί δεν μπορούν να φανταστούν πώς γίνεται να μη λειτουργούν με τον παλαιοκομματικό τρόπο και συγκρούονται με όσους προσπαθούν να φανταστούν κάτι διαφορετικό. Και στις αναρτήσεις του γκρουπ, φαίνεται ανάγλυφα πόσο δύσκολο είναι να συνδυαστούν νέες ιδέες και τρόποι, με το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Εξού και ξεφούσκωσε, άλλαξε, συρρικνώθηκε.
Το άλλο γκρουπ που με ιντριγκάρει είναι το «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα». Προσωπική ενέργεια του Νίκου Βατόπουλου και μια ομάδα με κοινό άξονα την αγάπη για το ιστορικό κέντρο. Και εδώ πολλές πιέσεις από πολλές μεριές. Κύριο πρόβλημα οι άσχετες αναρτήσεις ή η προσπάθεια για αυτοπροβολή πολλών. Κάποιοι ηλικιωμένοι που συμμετέχουν δεν έχουν εμπειρία στο Facebook. Γράφουν σαν να είναι επιστολή προς την «Εστία» και τα λαμβάνουν αντίστοιχα σοβαρά όλα. Κάποιοι ρωτάνε συχνά τον ιδρυτή της ομάδας, αν θα ασχοληθεί με την πολιτική. Γιατί βέβαια, αν ήθελε να το κάνει, αυτός θα ήταν ένας ιδανικός τρόπος. Ο Νίκος Βατόπουλος δεν προσπαθεί να απαντήσει ερωτήσεις αν είναι αριστερός, δεξιός ή λίγο πιο κέντρο από το…δεξιό κέντρο ή το αριστερό κέντρο, σαν να κάνει σκοποβολή. Αλλά κάποιοι επιμένουν να τον ρωτάνε. Αγωνιούν, ψάχνουν λύση, ελπίδα, οτιδήποτε.
Λοιπόν. Σε απλό και προσωπικό επίπεδο, το πρόβλημα είναι η οργή μας. Είμαστε πλέον τσαντισμένοι. Όλοι. Άλλος με το Μνημόνιο, άλλος με τις διαφορές φτωχών και πλούσιων, άλλος που είναι άνεργος, άλλος με το χαράτσι, όλοι όμως με τους υπάρχοντες πολιτικούς. Αλλά δεν είναι πολιτική θέση το μίσος για τους υπάρχοντες πολιτικούς.
Οι πολιτικοί θα μπορούσαν μόνο να βοηθήσουν λίγο.
Τουλάχιστον να επικεντρωθούν σε μικρά και κατανοητά θέματα. Να νιώσουμε ότι κάτι γίνεται, έστω και κάτι μικρό σε συγκεκριμένους τομείς, αλλά ως εκεί. Μην αποφεύγουμε τις ευθύνες μας. Από εμάς εξαρτάται και η δράση των πολιτικών. Αν δεν μπορούμε να μετατρέψουμε το χάος που βιώνουμε σε απλές και πρακτικές θετικές ενέργειες για τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να περιμένουμε από εκείνους να το κάνουν για μια ολόκληρη χώρα.
Ας εκτιμήσουμε τι νέες προσπάθειες που γίνονται από κάποιους ανθρώπους και ας ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε ως πολίτες, “προστατευόμενα” μέλη των πολιτικών.
Ελωλαθήκαμεν, αλλά, πρέπει και να συνέλθουμε.
(Το κείμενο γράφτηκε το 2011 ή 12 για ένα άλλο site αλλά δυστυχώς ισχύει ακόμα σε μεγάλο βαθμό κι ακόμα ψάχνουμε την ελπίδα.)