“Εσείς οι Χαλκίδηδες”, είπε με γνώση και στόμφο, “μπορείτε να μετατρέψετε ακόμα και μια απλή βόλτα στο περίπτερο για εφημερίδα σε Camel Trophy.” Αν δεν είστε της γενιάς μου και δεν το ξέρετε, Camel Trophy ήταν ένας επικός αγώνας περιπέτειας με τζιπ, στα πιο απόμερα σημεία του πλανήτη. Η μομφή του ανθρώπου που μας ήξερε καλά ήταν βασικά ότι επιζητούμε την περιπέτεια. Και έχει δίκιο. Το θυμήθηκα μετά από κουβέντα με φίλο που ισχυριζόταν ότι έχει χάσει τον προσανατολισμό του.
Είσαι εξερευνητής. Μην το ξεχνάς. Ο πλανήτης είναι μια τερααααάστια παιδική χαρά.
“Μια βόλτα στον κώλο της πόλης” ονόμασα την πρωϊνή βόλτα. Live Walk Blog αγγλιστί, περπατάω, φωτογραφίζω, υπαγορεύω στο κινητό μου στον Γούγλη και ανεβαίνουν 1,2,3,4 μπορείτε να τα δείτε στο Instagram μου, περίπου τι έμαθα σε
40 λεπτά εξερεύνησης όσο άλλοι έπιναν καφέ και βαριόντουσταν.
Όλα ξεκινάνε σε έναν μεγάλο δρόμο, σε ένα γνωστό σημείο, κάπου που φεύγεις. Κάπου που τους αφήνεις. Εκεί που παίρνεις την απόφαση να αρχίσεις κάτι, να εκτεθείς, να δοκιμάσεις, να ρισκάρεις. Φύλλα κιτρινίζουν στο πεζοδρόμιο της “καλής” περιοχής, δίπλα σε αυτοκίνητα της “μεσαίας” τάξης και φροντισμένα σπίτια-φρούρια. Ακόμα κοιμούνται οι περισσότεροι. Είσαι μόνος.
Δεν αργεί όμως να έρθει η περιπέτεια σε εσένα. Μια πεσμένη μάντρα, σπα
σμένη, ένα μυστήριο. Κοιτάς την πινακίδα και το όνομα είναι ακόμα πιο περίεργο. Σε κάνει να θέλεις να γράψεις αστυνομικό μυθιστόρημα. Τι εστί “Κος Μποττον”, γιατί χημικός το επάγγελμα; Ανατίναξε το εργαστήριό του και καταστράφηκε εδώ ο τοίχος; Μήπως ανακάλυψε κάτι σημαντικό και πλάκωσαν οι μυστικές υπηρεσίες;
Η περιπέτεια είναι πάντα στο μυαλό μας αλλά δεν παίρνει μπρος καλά χωρίς εξωτερικά ερεθίσματα. Ένας αδέσποτος σκύλος με πιάνει απροετοίμαστο αλλά τελικά με φοβάται πιο πολύ από ότι εγώ αυτόν. Του δίνω ένα bake roll από αυτά που είχα στην τσέπη για πρωινό. Το τρώει, πρέπει να πεινάει πολύ. Και ξερό και με γεύση πίτσα αλλά το εξαφάνισε. Περπατάμε μαζί για λίγο. Τελειώνουν τα bake rolls, με παρατάει ο σκύλος. Έτσι είναι μερικοί συνταξιδιώτες. Τελικά μόνος περπατάς πάντα, απλά μερικοί σκύλοι κάθονται και όταν δεν τους ταϊζεις.
Η περιοχή έχει ενδιαφέρον όταν φτάνουμε στα όριά της. Στον κώλο της πόλης την μαθαίνεις καλύτερα. Κάτω από τα φουστάνια και τα μακιγιάζ της, ωμή, ανθρώπινη και απάνθρωπη μαζί.
Παρατημέν
α αυτοκίνητα. Πάντα εδώ παρατάμε αυτοκίνητα. Είναι το Φαρ Γουέστ μας τα ρέματα, δεν υπάρχει σερίφης, απλά οδηγάς μέχρι να νιώσεις ερημιά, σταματάς, σβήνεις τη μηχανή και φεύγεις γρήγορα πριν σε δει κάποιος. Μερικοί το κάνουν και με τους γονείς τους κάπως έτσι.
Είναι η χωματερή μας τα ρέματα με έναν βαθιά φιλοσοφικό τρόπο. Είναι οι πόρτες στο πουθενά που έβαλε κάποιος κάποτε που είχε ακόμα ελπίδα ότι θα χτίσει εδώ εξοχικό. Πριν πέσει το χρηματιστήριο, πριν την Κρίση, πριν του ανακοινώσει το ταίρι του ότι δεν έχει όρεξη να ζήσει στην ερημιά. Ερχόταν τις Κυριακές και έφτιαχνε το μποστάνι, κουβαλούσε πέτρες για μάντρες που δεν τελείωσαν ποτέ. 
Καθόταν στην καρέκλα του camping και ετοίμαζε στο μυαλό του το τέλειο σπίτι, τα δωμάτια, την θέα τους, όλα τα είχε ετοιμάσει στο μυαλό του.
Ασκήσεις επί χάρτου, συνήθως παράνομες μάλιστα. Είναι αυτά τα “εντός σχεδίου” που, ε, δεν ήταν και πολύ σαφές το σχέδιο. Ή άλλαξε το σχέδιο λίγο πριν τις εκλογές ή βγήκε μια νύχτα μια περίεργη δικαστική απόφαση. Άλλες φορές αλλάζει το σχέδιο με τα χρόνια λόγω επιμονής. Οι καλοί δήμαρχοι είναι λίγοι, περιμένεις να περάσει η τετραετία τους και τον ξαναβάζεις τον στραβό τοίχο εκεί που δεν θα έπρεπε να είναι, μπορεί ο καινούργιος να μην τον δει. Στραβώνει ο δρόμος από όλους τους δικούς μας στραβούς μαντρότοιχους, καταλήγει ζιγκ ζαγκ η ευθεία στο σχέδιο πόλης.
Στην οδό Ρούπελ ένας αδέσποτος σκύλος μου γαυγίζει μια φορά και ξαναμπαίνει στο σπιτάκι του. Γιατί αδέσποτος μεν αλλά τον φροντίζουν δε. Η τρέλα της χώρας μας σε μια εικόνα. Ένα μεγάλο ζώο, με μεγάλα δόντια και μεγάλη όρεξη το οποίο είναι ουσιαστικά ελεύθερο αλλά κάποιοι κάνουν ότι το φροντίζουν. Εκτός αν λείπουν διακοπές βέβαια. Ή αν δαγκώσει κάποιον. Τότε “δεν το ξέρουμε, απλά το ταϊζουμε.” Η ευθύνη αποκλείεται να είναι δικιά μας. Αν πας να τον πειράξεις τον σκύλο μετατρέπεται σε “σκύλος ΜΑΣ, τον ξέρουμε χρόνια και τον αγαπάμε” ακαριαία. Αν φάει στα σκουπίδια κάτι και πεθάνει είναι “ατυχία”, αν του ρίξουν φόλα είναι “εγκληματίες”. Κανείς δεν τον πάει βόλτα γιατί “πάει μόνος του”.
Και όλα αυτά στην οδό Ρούπελ. Ανάθεμα αν ξέρουν οι ψευτοζωόφιλοι τι έγινε στα οχυρά εκείνα. Να διαβάσετε ρε και να αναρωτηθείτε αν αυτοί που πέθαναν εκεί τόσο ηρωικά θα άφηναν τα σκυλιά έτσι σε αυτήν την ενδιάμεση κατάσταση. Στη ανομία. Όταν σου έρχεται όλμος στο κεφάλι, δεν υπάρχει ντεμί και “ίσως” και “είναι μεν της γειτονιάς ο σκύλος αλλά όχι δικός μου.” Στον πόλεμο ήταν ξεκάθαρο ποιος ήταν ο εχθρός. Στην ειρήνη τον ψάχνουμε. Φτιάχνουμε οχυρά από δικαιολογίες.
Φίλε είσαι εξερευνητής. Περπάτα, κοίτα, σκέψου, γράφε, μίλα. Όταν βρεις το λυχνάρι με το τζίνι, για πρώτη ευχή ζήτα να σου δώσει άλλα χίλια λυχνάρια με τζίνι. Όσοι ζούμε στην Ελλάδα ξέρουμε που να τα βρίσκουμε κι από μόνοι μας.
Comments are closed.