“Και γιατί δεν τον πλακώνεις στις φάπες να έρχεται;”
Ήμουν στο γήπεδο μπάσκετ όπου συνήθως περνάει αρκετές ώρες ο γιος μου. Ο φίλος του εκνευρισμένος επειδή δυο εβδομάδες τώρα δεν πηγαίνει. Για εμένα είναι απλά μια φάση, προτιμάει το σκάκι και την κοπελιά του τελευταία. Δικαίωμά του, όλοι μας μαθαίνουμε με διαφορετικούς τρόπους, οι πιο έξυπνοι πολλές φορές το κάνουν ζώντας πιο έντονα διαφορετικά πράγματα και αλλάζοντας.
-Εσύ αυτό θα έκανες; τον ρωτάω, πιο πολύ για να καταλάβω πόσο ξύλο τρώει ο ίδιος στο σπίτι του.
Ήταν προφανές από την κουβέντα ότι το παιδί μάλλον μόνο αυτόν τον τρόπο μπορούσε να σκεφτεί, μόνο αυτό είχε ζήσει ο ίδιος. Με ξύλο επιβάλλουν οι γονείς το “σωστό”. Τελεία και παύλα. Το γεγονός ότι εγώ είμαι στο γήπεδο μπάσκετ και παίζω, το προσωπικό παράδειγμα, δεν το έπιασε καν. Κάπως έτσι και όσοι συζητάνε για τους “χαζούς γέρους που δεν πάνε να εμβολιαστούν”. Συνήθως φίλοι της παρούσας κυβέρνησης που προσπαθούν να δικαιολογήσουν το απαράδεκτα χαμηλό ποσοστό εμβολιασμένων στις μεγάλες ηλικιακές ομάδες.
“Πίνεις; Καπνίζεις;”
Την επόμενη μέρα είμαι στον γιατρό. Έφτασα στη μέση της ζωής και κάνω διαγνωστικές εξετάσεις κάθε τύπου, για να έχω σημείο αναφοράς στο δεύτερο μισό της ζωής μου. Ευτυχώς υγιέστατος ακόμα, δεν πίνω και δεν καπνίζω, απάντησα αρνητικά. Αλλά κατάλαβα ότι δεν είχε σημασία. Σχεδόν όλοι απαντάνε αρνητικά. Γιατί στην Ελλάδα αν κάνεις δυο πακέτα την ημέρα όλοι υποκρίνονται ότι “προσπαθεί να το μειώσει”, “νταξ ,μωρέ, ένα τσιγαράκι με φίλους κάνω” ή “ξέρετε, τα καλά τσιγάρα μετά το φαγητό μόνο”. Άλλωστε κι ο γιατρός αν καπνίζει ο ίδιος, ίδιες δικαιολογίες λέει. Και πιάνουν. Αν πίνεις σα φίδι και πλακώνεις στο ξύλο τη γυναίκα και τα παιδιά σου, είσαι μάλλον υπόδειγμα, σαν τον φίλο του γιού μου πιθανώς η οικογένεια. Σε κάθε δημόσιά σου εμφάνιση στρατιωτάκια όλοι, δεν βλέπει κανείς τους μώλωπες. Αξιοπρεπέστατοι.
Πως θα μπορούσε η κυβέρνηση να αναγκάσει τους ηλικιωμένους να εμβολιαστούν; Με χίλιους τρόπους. Νόμιμα και όμορφα. Στην Γερμανία δεν σου απαγορεύουν να τρέχεις πάνω από το όριο ταχύτητας στον αυτοκινητόδρομο. Απλά δεν είσαι ασφαλισμένος αν έχεις ατύχημα με αυτήν την ταχύτητα. Στην Αγγλία δεν σου απαγορεύουν να καπνίζεις. Απλά στο δημόσιο σύστημα υγείας πας στο τέλος της λίστας αν έχεις σχετιζόμενο θέμα υγείας και απαιτηθεί επέμβαση. Μπορείς να είσαι όσο extreme vegan θέλεις. Αλλά αν πάθεις οστεοπόρωση στα τριάντα σου, το δημόσιο σύστημα υγείας θεωρεί ότι ήξερες τις επιπτώσεις των αποφάσεών σου στη διατροφή. Σε όλο τον κόσμο μπορείς να μην φοράς ζώνη ασφαλείας. Αλλά όχι όταν το όχημά σου κινείται σε δημόσιους δρόμους. Ανοίγουν ΚΑΠΗ μόνο για εμβολιασμένους. Και μόνο να επιτρέψεις στους εμβολιασμένους να μπαίνουν στις τράπεζες, οι μισοί ηλικιωμένοι θα ζηλέψουν γιατί είναι πολύ αγαπημένο τους χόμπι να στήνονται στην ουρά εκεί.
Το Κράτος αποφασίζει και διατάζει. Αν είναι έξυπνο το κάνει με έμμεσους τρόπους μακροπρόθεσμα για να μην ενοχλείστε όσο ενοχληθήκατε από τα προηγούμενα παραδείγματα. Αν είναι ανίκανο και διεφθαρμένο, όπως στην Ελλάδα, το κάνει σαν τον καπνιστή γιατρό που αγνοεί την απάντησή σου γιατί ο ίδιος έχει παραποιήσει στο μυαλό του τα επιστημονικά δεδομένα για να δικαιολογήσει την συμπεριφορά του. Γιατί ζει σε ένα σύστημα που “έλα μωρέ, αφού έτσι κι αλλιώς…”
Αλλά μην μπερδευόμαστε. Είναι δουλειά του Κράτους να πετυχαίνει στόχους. Δεν είναι θέμα άποψης ο εμβολιασμός. Και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο και σε Εθνικό Ελληνικό επίπεδο πρόσφατες αποφάσεις ανωτάτων δικαστηρίων υποστηρίζουν πλήρως το δικαίωμα της κυβέρνησης να επιβάλλει τον εμβολιασμό με όποιον τρόπο θέλει. Αντ’αυτού το δικό μας Κράτος αποφάσισε να επιτρέψει στους ηλικιωμένους που τυχαίνει να έχουν κακούς συμβουλάτορες να αυτοκτονήσουν. Μακάρι κάποτε, ως καλοί γονείς και ψηφοφόροι, να αποφασίσουμε να κρίνουμε αυτό το Κράτος αντί να υποκρινόμαστε.