Το ξέραμε από την προηγούμενη βέβαια. Δεν ήταν έκπληξη το άσπρο τοπίο το πρωί.
“Ετοιμαστείτε παιδιά! Πάμε σχολείο!” Όλοι ξέρουμε ότι δεν θα λειτουργήσει αλλά είναι θέμα αρχής. Θα πάμε έτσι κι αλλιώς γιατί…είμαστε Διονυσιώτες. Εδώ παλιά που ήταν στο Καστρί πηγαίναμε σε μέρες που δεν έρχονταν οι συμμαθητές μας από την Νέα Ερυθραία!
Γυρνάμε από την αποστολή στο σχολείο και ετοιμάζομαι για την κάθοδο. Ναι, θα μπορούσε άνετα να αναβληθεί το ραντεβού αλλά….είμαι Διονυσιώτης! Σιγά μην αφήσω έτσι λίγο χιόνι (που στρώνει γρήγορα) να με σταματήσει. Πρέπει να πάω εκεί στα χαμηλά στους καμπίσιους να τους δείξω εγώ.
Το μποτιλιάρισμα στην λεωφόρο Διονύσου σήμερα ήταν επικών διαστάσεων. Από το δημοτικό σχολείο ως τον Νάρκισσο σχεδόν σταματημένα τα αυτοκίνητα. Ως ακόμα πιο κομπλεξικός Διονυσιώτης κατέβηκα με ποδήλατο τελικά και τους προσπέρασα όλους. Το επικών διαστάσεων μποτιλιάρισμα που έφτανε ως τον Νάρκισσο. (Εδώ κάποια πορίσματα περί ποδηλατοκίνησης στο χιόνι.)
Και όταν φτάνουμε στην πόλη βγάζουμε επιδεικτικά τα περίεργα “χιονορούχα” μας. Όταν βγει ο ήλιος εκεί κάτω τον αγνοούμε. “Στον Διόνυσο τώρα μπορεί να έχει χιονοθύελλα και δυο μέτρα χιόνι! Θυμάμαι το ’80 είχε στρώσει ένα μέτρο σε δυο ώρες…”κλπ κλπ συνεχίζουμε σαν ποίημα του Κρυστάλλη μέχρι να ξανανεβούμε πάλι στα ψηλά…
Παρακαλῶ σε, σταυραητέ, γιὰ χαμηλώσου ὀλίγο
καὶ δῶσ᾿ μου τὲς φτεροῦγες σου καὶ πάρε με μαζί σου,
πάρε με ἀπάνου στὰ βουνά, τὶ θὰ μὲ φάῃ ὁ κάμπος!