“Το δουλεία έχουμε εμείς με ενυδρεία; Γεμάτη θάλασσα είναι η χώρα μας!” Στο τέλος ενέδωσα. Πήραμε μια μικρή γυάλα και τρία
χρυσόψαρα. Την πρώτη φορά που πέθαναν, τα μπάλωσε ο γείτονας. Η ιδέα με τα ψάρια ήταν να δοκιμάσουν την έννοια της ευθύνης. Αλλά στις διακοπές του τα φορτώσαμε. Να’ναι καλά ο άνθρωπος. Όχι μόνο ψόφησαν στην βάρδια του, μας πήρε και καινούργια. Δεν ξέρω τι έμαθαν τα δικά μου παιδιά, το δικό του φαντάζομαι θα στεναχωρέθηκε όμως.
Όταν πέθανε το πρώτο από την δεύτερη παρτίδα αντέδρασα ψύχραιμα. Τα παιδιά μπορούν να συνηθίσουν οτιδήποτε αν το πιστέψεις εσύ πρώτα. Το έκανα θέμα γιορτής λοιπόν. “Ποιος θα κάνει ψαροκηδεία;” Αφού τράβηξε το καζανάκι και γυρίσαμε στο τραπέζι για το δείπνο ο μεγάλος με έβαλε να του υποσχεθώ ότι το επόμενο που θα πεθάνει θα το θάψει αυτός…
Όπως και έγινε λίγο καιρό αργότερα.
Αλλά το τρίτο ψαράκι δεν πέθαινε με τίποτα. Λείψαμε το Πάσχα…εκεί αυτό. Έφυγα τέσσερις μέρες το καλοκαίρι…άντεξε. Αλλά χθες το βράδυ σταμάτησε το μηχάνημα που έβαζε αέρα στο νερό. Φτηνοκατασκευές από την Κίνα. Κοιτάω το δεύτερο κουτάκι ψαροτροφής που μας έμεινε. “Made in Germany”. To ίδιο και το ειδικό υγρό για το χλώριο.
Το δουλειά έχουμε εμείς με ενυδρεία; Γεμάτη ψάρια ήταν η χώρα μας. Είστε τυχερά παιδιά που θα μεγαλώσετε σε οικονομική κρίση και όχι σε γυάλα όπως εμείς.
