Η αντίδραση στο άρθρο μου (όπως και σε οποιοδήποτε από τα ελάχιστα άρθρα με κριτική στον Θόδωρο Αγγελόπουλου που δεν λογοκρίθηκαν) ήταν εντυπωσιακή. Πρώτα πορίσματα:
1. Προχειρογραμμένα άρθρα (σαν το δικό μου, το ομολογώ!) κάνουν εύκολη την παρανόηση. Ο αναγνώστης (συχνά και αυτός…προχειροαναγνώστης!) πιάνεται από μια κακοβαλμένη κουβέντα και μένει εκεί.
2. Με τον περιορισμό χαρακτήρων του Twitter ή στον χώρο ενός Facebook status update είναι επίσης εύκολο να “σου βγει” με λάθος τρόπο. Δεν χωράει πολύ ευαισθησία ή επεξήγηση μιας διαφωνίας και μοιραία επέρχεται πόλωση.
3. Υπάρχει αποθηκευμένη ανησυχία σε μεγάλη μερίδα του κοινού ως προς την “αναρχία του διαδικτύου”. Όταν προκύψει μια κατάσταση που απαιτεί ευαισθησία ή κοινωνική συνοχή έχουν πολύ κοντό φιτίλι πριν εκραγεί αυτός ο φόβος.
4. Τα Νέα Μέσα δεν έχουν ακόμα βρει στο μυαλό μας ακριβώς την θέση τους μεταξύ προσωπικού και δημόσιου χώρου. Ένα tweet είναι για πολλούς ανθρώπους απλά πράγματα που γράφουν σε φίλους τους. Αλλά επειδή είναι δημόσια, γίνονται και θέμα για τα δελτία ειδήσεων. Καλό παράδειγμα η έκρηξη δημιουργικότητας και χιούμορ με το #de_diavasa_to_mnimonio_giati.
5. Τα παραδοσιακά ΜΜΕ, ειδικά στην Ελλάδα, δεν έχουν την ικανότητα ή την θέληση να καλύψουν όλες τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μας. Δεν είμαι ο μόνος που με τον θάνατο του Αγγελόπουλου σκέφτηκε “ουφ! Επιτέλους να ανασάνει το ελληνικό σινεμά!” αλλά είναι μια άποψη που δεν γράφτηκε πουθενά.
6. Δεν βοηθάει απαράδεκτη λογοκρισία όπως το κατέβασμα του άρθρου του Δημήτρη Δανίκα στα “Νέα”. Ακραίο και χυδαίο παράδειγμα οργανισμού media που υποκύπτει σε πιέσεις. Και δεν δουλεύει αν γίνει έτσι, απλά πολλοί (όπως εγώ εδώ) το ανεβάζουν αλλού.
Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν… είναι χρήσιμο να ψάχνουμε το “γιατί” σε τέτοιους εμφύλιους πολέμους γιατί δείχνουν μόνιμα δομικά προβλήματα της κοινωνίας μας.
