Είναι αυτή η ώρα που κοιτάς τα ταπεράκια και αναρωτιέσαι αν αντέχεις απόψε ή αν θα τα κάνεις το πρωί. Γιατί έχεις να αντιμετωπίσεις:
1. Τον κύριο “α, δεν πρόλαβα!” Μια “η κυρία δεν μας άφησε”, μια “ήθελα να τελειώσω τα μαθήματά μου” και διάφορες άλλες δικαιολογίες. Στην προανάκριση συνήθως αποκαλύπτεται ότι απλά είχαν πολλά να πούνε με τους συμμαθητές του ή πέρναγαν καλά επειδή “ο τάδε έκανε μια φοβερή πλάκα” και άλλα τέτοια. Σε μερικά σχολεία τους βάζουν να ηρεμήσουν για λίγη ώρα πριν το φαγητό για να θυμηθούνε ότι πεινάνε. Μια εποχή έφταιγε ότι δεν άντεχαν να περιμένουν την κυρία που τους τα ζέσταινε. Οπότε το γύρισα σε σάντουιτς και οτιδήποτε τρώγεται και κρύο. Γενικά σε τέτοια φάση επικεντρώνεσαι στα πιο ευκολοφάγωτα, απλά και αυτονόητα στα μάτια τους.
2. Ο κύριος Έμπορος. Βλέπεις το τελείως άδειο ταπεράκι και κάτι βαράει ύποπτα. “Ε, αφού μπαμπά αυτά αρέσουν πολύ στον Γιάννη!” Στην καλύτερη πραγματικά βοηθάει κάποιο παιδί που δεν έχει αρκετό φαγητό. Στην χειρότερη τον εκμεταλλεύονται και μένει πεινασμένος ή σαμποτάρει κάποιον άλλο γονιό που υποδέχτηκε ένα ανέγγιχτο ταπεράκι την ίδια ώρα που έβλεπες εσύ το άδειο. Μπορεί να ξεφορτώνεται αυτά τα υπερβολικά υγιεινά που του έβαλα για κάτι πιο “βρώμικο”. Γενικά σχεδόν πάντα επικροτώ το εμπόριο τέτοιου τύπου. Αποκλείεται να πετυχαίνω τέλεια αυτά που έχει ανάγκη, ας τα βρει και μόνος του.
3. Η κυρία “το ίδιο με χθες”. Τα παιδιά γουστάρουν πρόγραμμα και σταθερότητα. Λογικό, αναμενόμενο και θεμιτό. Διαιτολογικά όχι ότι καλύτερο όμως. Αυτό αντιμετωπίζεται σχετικά εύκολα με περισσότερη συμμετοχή του παιδιού στην προετοιμασία και τα ψώνια. Από μόνη της μετά προτείνει παραλλαγές ή και κάτι τελείως διαφορετικό. Μερικές φορές τρώει με όρεξη κάτι στο σπίτι και προτείνω “μήπως το βάλω στο σχολείο αυτό καμιά μέρα;” Άλλες φορές βάζω μεν το ίδιο που θέλει αλλά μικρότερη ποσότητα και διάφορα συνοδευτικά που το υπερφαλλαγίζουν.
4. Ο μόνιμος γκρινιάρης. Ευτυχώς δεν μου έχει τύχει ή ίσως το έκοψα σπαθί. Έχει τύχει να είμαι μπροστά σε παιδί που άρχιζε τέτοιο σολάρισμα. Υποψιάζομαι ότι προερχόταν από την μητέρα του που το έπαιζε οσιομάρτυρας για “τον κόπο” της και “τόση ώρα που έκανα να το ψιλοκόψω αυτά” και άλλα τέτοια δείγματα μαζοχιστή γονιού. Αν δεν σας αρέσει να τα ετοιμάζετε τα κολατσιά μην το κάνετε, μην μας πρήζετε κιόλα. Αν τα παιδιά είναι σε ηλικία να τα κάνουν μόνα τους, ας τα κάνουν. Αν δεν είναι, κάντε το εσείς και παρατήστε την γκρίνια. Η γκρίνια των παιδιών είναι απλά καθρέφτης σας.
5. Ο κύριος “δεν πείναγα”. Εδώ ανάβουν λαμπάκια. Γιατί ναι μεν “δεν πείναγα” αλλά μόλις γυρίσει σπίτι αδειάζει το ψυγείο σαν λιμασμένος λύκος. Συχνά φταίω εγώ γιατί το παράκανα με το κολατσιό ή έβαλα κάτι σχετικά βαρύ και χορταστικό. Αν φάει πχ μισή μπουγάτσα με σοκολατούχο γάλα στο τρίτο διάλειμμα, βέβαια δεν πεινάει μετά! Επίσης μικραίνω την ποσότητα για να του φαίνεται πιο πολύτιμο και εύκολο. Μερικές φορές ένα κανονικό φαγητό είναι ψαρωτικό όταν το βλέπεις έτσι όλο μαζί, πόσο μάλλον αν απαιτεί ετοιμασία, ζέσταμα, πιρούνι και λοιπούς μπελάδες.
Προφανώς υπάρχουν χιλιάδες άλλα μικρά και μεγάλα θέματα με το κολατσιό στο σχολείο. Και όλοι/ες αυτοί με τις συνταγές, τις “μικρές συμβουλές” πως να κάνουμε τα καρότα σε σχήμα παπαρούνας και άλλα τέτοια…
