Δεν είχα πάρει πρέφα τον θόρυβο γύρω από το άρθρο “περί θεωρίας του πετάλου“. Με εντυπωσίασε και έκανα κάτι σχετικά ασυνήθιστο για εμένα, το κοινοποίησα στο Facebook μου. Οι αντιδράσεις με άφησαν άφωνο.
Τι δεν καταλαβαίνω:
1. Επιθέσεις στην προσωπικότητα. “Να’σουνα θεέ μου Σώτη, να χαθεί η ανθρωπότης“, ένα κείμενο που πιάνει τα πάντα από τις διακοπές της Σώτης, ως τις εκτρώσεις της Σώτης. Αυτό δεν είναι επίθεση ad hominem, δεν είναι καν lifestyle κριτική. Είναι κατινιά. Με την βαριά έννοια του όρου. Σαν να με νοιάζει εμένα ποιος το έγραψε το κείμενο.
2. Γενικές επιθέσεις προς την περιρρέουσα ατμόσφαιρα όπως το “που κρυβόταν τόση σκατοψυχιά;” του συμπαθέστατου Γαλαξιάρχη. Αφορισμοί, γενικότητες, τάσεις και…καμία κριτική επί της ουσίας στο κείμενο. Εδώ θα μπορούσα να υπάρξει μια πραγματική κριτική τύπου “τέτοια κείμενα αυτή την χρονική στιγμή είναι ανήθικα επειδή αποδυναμώνουν την Αριστερά. Ας κρατούσε την κριτική της για μετά τις εκλογές.”
Αλλά επί της ουσίας του κειμένου τίποτα! Κριτική γίνεται, κοιτώντας το περιεχόμενο και εντοπίζοντας διαφωνίες. πχ όταν διαβάζεις “Η άκρα αριστερά έχει μακρά παράδοση στην προπαγάνδα” από την Σώτη, διαβάζεις τα επιχειρήματά της και αντιλέγεις. Καθότι δεν παραθέτει και πολλά “ιστορικά” στοιχεία παρά μόνο τα δικά της συμπεράσματα, θα μπορούσες εύκολα να βρεις αντίλογο.
“Αποκτήσαμε κοινωνική οργάνωση με «αριστερό» εποικοδόμημα και κοινωνικό λόγο όπου επικρατούσαν αριστερές προκαταλήψεις.” Δεύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις το κείμενο αν δεν σου αρέσει είναι να πιάσεις το νυστέρι και να αποδομήσεις τέτοιες γενικές κατηγορίες. Τι εννοεί “αριστερό” εποικοδόμημα, γιατί το βάζει σε εισαγωγικά, δεν είναι αυτή η “αληθινή” Αριστερά, κακώς το λέει έτσι, λάθος θα καταλάβουν οι άσχετοι, κλπ.
Άλλη αγαπημένη τακτική: Παίρνεις μια φράση όπως “όταν δηλαδή δεν αναγνωρίζουν τα όργανα του κράτους και τη διαφορά μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, ταυτίζονται με τις ομάδες κρούσης του παρακράτους”. Μετά φορτώνεις συναίσθημα με παλιά καλά σουξέ: “Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος από ποιανού σφαίρα έπεσε ρε που θα μου πεις για νομιμότητα και παρανομία ρε;”
Μην σας τελειώσω το λυσάρι. Ίσως ήδη σε κάποιο blog να έχει βγει το κείμενο που φαντάζομαι. Δεν είναι δύσκολο. Αν θα πείσει ή όχι ότι αποτελεί ουσιαστική απάντηση σε όσα καταλογίζει το κείμενο της Σώτης (εγώ τουλάχιστον την έχω γνωρίσει και την αποκαλώ με το μικρό της, εσείς με τι δικαίωμα;) δεν είναι τόσο σημαντικό τελικά. Είναι προφανές ότι λίγοι Έλληνες έχουν την ικανότητα να αλλάζουν γνώμη….
