Είχα ακούσει καλά πράγματα για αυτόν τον συγγραφέα. Πιάνω λοιπόν πολύ θετικά προδιαθετιμένος να διαβάσω το “Ο δρόμος των δακρύων” και η εισαγωγή είναι κάτι από Πάολο Κοπρέλιο και κάτω σε αοριστοπαπαρολογία:
“Υπάρχει σίγουρα μια πορεία που μπορεί, με πολλούς τρόπους, να είναι προσωπική και μοναδική.
Υπάρχει, πιθανόν. μια πορεία, σίγουρα
και με πολλούς τρόπους, ίδια για όλους.
Υπάρχει μια πορεία σίγουρη, και κατά κάποιον τρόπο εφικτή.
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Ν’ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ την πορεία και ν’ αρχίσεις να βαδίζεις προς τα εκεί. Είναι πιθανό να ξεκινήσεις μόνος, αλλά θα εκπλαγείς όταν συναντήσεις αργότερα στο δρόμο όλους εκείνους που σίγουρα πορεύονται προς την ίδια κατεύθυνση.
Αυτή η τελευταία διαδρομή είναι μοναχική, προσωπική και καθοριστική, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι είναι η γέιρυρα που μας ενώνει με τους άλλους· το μοναδικό σημείο επαφής που μας συνδέει αναπόδραστα με τον κόσμο έτσι όπως είναι.
Όποιο όνομα κι αν δώσουμε στον τελικό προορισμό: ευτυχία, αυτοπραγμάτωση, άνοδος, διαφωτισμός, συνειδητόποίηση, ειρήνη, επιτυχία, κορυφή, ή, απλώς, τέλος… το ίδιο κάνει. Όλοι ξέρουμε πως η πρόκληση για μας είναι μόνο να φτάσουμε ώς εκεί.
Θα υπάρξουν κάποιοι που έχασαν το δρόμο και καταδικάστηκαν να φτάσουν αργά. Αλλοι, θα βρουν το πιο σύντομο μονοπάτι και θα γίνουν οι έμπειροι οδηγοί των υπολοίπων.
Κάποιοι από τους οδηγούς αυτούς, μου δίδαξαν πως υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να φτάσει κανείς, αμέτρητες προσεγγίσεις, χιλιάδες τρόποι, δεκάδες μονοπάτια που μας οδηγούν στη σωστή κατεύθυνση.
Ασφαλώς, υπάρχουν κάποιοι δρόμοι που αποτελούν μέρος κάθε πορείας που χαράξαμε.
Δρόμοι που δε γίνεται να αποφύγουμε.
Δρόμοι που πρέπει να διαβεί κανείς αν θέλει να συνεχίσει.
Δρόμοι για τους οποίους θα μάθουμε τα απολύτως απαραίτητα, ώστε να φτάσουμε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής.
Κατά τη γνώμη μου, αυτοί οι αναπόφευκτοι δρόμοι είναι τέσσερις:
Ο πρώτος, ο δρόμος της οριστικής αποδοχής της ευθύνης για την ίδια μας τη ζωή, είναι αυτός που ονομάζω:
Ο δρόμος της Αυτοεξάρτησης
Ο δεύτερος, ο δρόμος της ανακάλυψης του άλλου, του έρωτα και του σεξ. είναι αυτός που εγώ τον λέω:
Ο δρόμος της Συνάντησης
Ο τρίτος, ο δρόμος της απώλειας και του πένθους, είναι αυτός που ονομάζω:
Ο δρόμος των Δακρύων
Ο τέταρτος και τελευταίος, ο δρόμος της ολοκλήρωσης και της αναζήτησης του νοήματος, είναι αυτός που ονομάζω:
Ο δρόμος της Ευτυχίας.
Στο ταξίδι μου μέχρις εδώ, έζησα μελετώντας τις σημειώσεις που άφησαν άλλοι για τα ταξίδια τους και πέρασα αρκετό χρόνο σχεδιάζοντας τους δικούς μου χάρτες.
Οι χάρτες μου γΓ αυτούς τους τέσσερις δρόμους αποτέ λεσαν αυτά τα χρόνια τα δικά μου φύλλα πορείας και με βοήθησαν να ξαναβρώ το δρόμο μου κάθε φορά που χανόμουν.
Αυτά τα «Φύλλα Πορείας», λοιπόν, μπορεί να φανούν χρήσιμα σε όσους —όπως εγώ— χάνονται συχνά στον δρόμο, και ακόμη σε όσους στάθηκαν άξιοι να βρουν τα μονοπάτια. Οπωσδήποτε, όμως, ο χάρτης δεν είναι ο /δίας ο τόπος, και θα πρέπει να προχωράμε διορθώνοντας το δρομολόγιο κάθε φορά που η δική μας εμπειρία διαπιστώνει κάποιο λάθος του χαρτογράφου. Μόνον έτσι θα φτάσουμε στην κορυφή.
Είθε να συναντηθούμε εκεί.
Θα σημαίνει πως θα έχετε φτάσει.
Θα σημαίνει πως κι εγώ θα τα έχω καταφέρει…
Χόρχε Μπουκάι”
Σε 1-2 χρόνια θα μαζέψω κουράγιο να διαβάσω παρακάτω
. Για τώρα Χόρχε το έκαψες και ψόφησε!