Είναι η απόλυτη ξεφτίλα. Πάω να ανεβάσω μια παλιά ζωγραφιά που βρήκα σε ένα CD στον τοίχο της φίλης που το έφτιαξε και βλέπω ένα σωρό “R.I.P.” Είμαι γελοίος. Ένας άνθρωπος που έγραψε κάτι στην ζωή μου και έχουμε χαθεί τόσο πολύ ώστε να το μαθαίνω δυο μήνες μετά έτσι. Δεν ξέρω για τι από όλα να πρωτοκλάψω.
Και αυτές οι ζωγραφιές που έκανε πρόχειρα στον υπολογιστή μου απλά με τσακίζουν
περισσότερο. Ένα μοναχικό σκυλάκι από αυτά που πάντα προστάτευε. Ένας άνθρωπος στο δάσος μου θυμίζει τις εκδρομές μας. Και οι φωτογραφίες από εκδρομές μας έχουν ξεμείνει στο Facebook φάτσα κάρτα…
Μια καμηλοπάρδαλη, ένα ψάρι και τελευταίο το μαχαίρι στην καρδιά μου τώρα που νιώθω τόσο ανίκανος μπροστά στον θάνατο, κάτι που είχε φτιάξει ένα βράδυ που με είχε πάρει ο ύπνος πριν από αυτήν. Ένας τόσο γλυκός άνθρωπος που δεν είχε αρκετό χώρο σε αυτόν τον κόσμο να απλώσει όλη την γλύκα του, μου ζωγράφισε ένα ραβασάκι για να μου το φέρει μέσα στα όνειρα σαν τα αγγελάκια που πάντα πίστευε ότι θα την προστατεύουν…
Μερικά από τα κοσμήματα που είχε φτιάξει η Χαρίκλεια φαίνονται στις φωτογραφίες που τις είχα βγάλει για το blog του μαγαζιού της εδώ http://alexanderchalkidis.com/blog/?p=2585
