Είχα αργήσει και το φανάρι πορτοκαλί. Εξέταζα το παιδί στην “Κάθοδο των Μυρίων” και έπρεπε να είμαστε σε δέκα λεπτά στο σπίτι της πρώην γιατί αλλιώς θα μου κάνει πάλι ασφαλιστικά για παραβίαση της απόφασης επικοινωνίας. Κοκκίνησε το φανάρι και εμπιστεύτηκα τον μπροστινό μου στον οποίο κόλλησα και πέρασα κι εγώ. Άκουσα μια σειρήνα και είδα το αστυνομικό λίγο πιο μπροστά μου οπότε σκέφτηκα ότι σε άλλον θα κάνουν νόημα. Όχι σε εμένα.
“Δίπλωμα και άδεια παρακαλώ”. Πότε πρόλαβε και είναι ήδη στο παράθυρό μου; Βραχυκύκλωσα και έψαξα στο ντουλαπάκι μου. Τότε είδα έναν άλλο αστυνομικό να έρχεται από μπροστά. Έτσι εξηγείται! Είχε βάλει σειρήνα δεύτερο αυτοκίνητο της Τροχαίας που ήταν από πίσω μου όταν πέρασα το κόκκινο φανάρι. Τώρα μάλιστα. Όχι ένας, αλλά δυο θέλουν να με γράψουν.
Χαμογέλασα. Στα δύσκολα φαίνονται οι μάγκες.
“Δηλαδή τώρα ποιος θα με γράψει; Τέλος του μήνα, φαντάζομαι πρέπει να συμπληρώσετε τους στόχους σας, ε;”
Κοιτάχτηκαν. Μίλησαν μαζί, μπερδεύτηκαν, σταμάτησαν. Ο πισινός αστυνόμος, αυτός που είχε έρθει πρώτος, ήδη κρατούσε το δίπλωμά μου, είχε το πλεονέκτημα. Ο μπροστινός έκανε μια γύρα το αμάξι μου, τάχα σαν επιθεώρηση και τον άφησε μόνο του.
“Σα να τσαντίστηκε ο συνάδελφος” πέταξα και καλά σαν χιούμορ.
Δεν έδωσε σημασία. Τώρα κοιτούσε την άδεια. Δεν είχα ιδέα που ήταν η ασφάλεια του αυτοκινήτου. Τώρα που της βγάζουμε ηλεκτρονικές όλο ξεχνάω να τυπώσω το pdf.
“Για να τα λέμε όλα όμως, κι εσείς περάσατε με κόκκινο.”
Σήκωσε το φρύδι. Αυτό δεν το περίμενε.
“Και μάλιστα αφού ήρθατε από πίσω, ήταν πιο κόκκινο από το δικό μου.”
Έβλεπα μια φλέβα πάνω από το φρύδι του να φουσκώνει. Πήρε μια κοφτή ανάσα, μάλλον προσπαθούσε να σκεφτεί κάτι που είχε μάθει στην εκπαίδευση.
“Κύριε Χαλκίδη βρισκόμουν σε καταδίωξη. Αυτό που κάνατε ήταν επικίνδυνο.”
-Ε, κι εσείς κάνατε κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο.
Δεν του είχα αφήσει καθόλου χρόνο.
“Έχω δικαίωμα και υποχρέωση να παρέμβω.”
-Μπορούσατε να καλέσετε με τον ασύρματο το αστυνομικό που ήταν πιο μπροστά. Λιγότερo επικίνδυνο, πιο σίγουρο και θα προκαλούσατε λιγότερα προβλήματα στην κυκλοφορία.
Έδειξα προς τον κάπως άκομψο τρόπο που είχε βάλει το αυτοκίνητό του εκτός πεζοδρομίου και στραβά τόσο κοντά στην διασταύρωση. Ο άλλος αστυνόμος μυρίστηκε την φάση και πλησίασε. Ευκαιρία!
-Εσείς θα ξέρετε να μας βοηθήσετε σίγουρα. Υπάρχει συγκεκριμένο πρωτόκολλο αν είναι δυο τα οχήματα, πιο πρέπει να γράψει την κλήση;
Κι αυτός δεν το περίμενε. Αλλά τόση ώρα έβραζε στο ζουμί του και μάλλον τα είχε μαζεμένα για τον συνάδελφο από πριν.
“Θα κοιτάξω στις σχετικές διατάξεις.” Έβγαλε από την τσέπη ένα iPhone και πήγε μπροστά από το αμάξι να ψάξει με την ησυχία του.
-Μπράβο κινητό! είπα τάχα με θαυμασμό. Αλήθεια, είναι νόμιμο αυτό που κάνει; Εννοώ εν ώρα υπηρεσίας με το προσωπικό του κινητό.
Τους έχω. Ο δικός μου, αυτός που ήταν στην φάση να αρχίσει να μου κόβει κλήση, πήγε προς το αμάξι του και έβγαλε από το ντουλάπι ένα βιβλίο. Βγήκα από το αυτοκίνητο και έπιασα τον άλλον με το iPhone.
-Είναι εξαιρετικό εκ μέρους σας που έχετε τόση εξοικείωση με την τεχνολογία!
“Ε, ότι μπορούμε κάνουμε για να είμαστε σωστοί. Έχει εδώ ένα app με όλη την νομολογία και ενημερώνεται μάλιστα κάθε μέρα.
-Καταπληκτικό. Ενώ ο συνάδελφός σας εκεί πέρα, έδειξα προς τα πίσω γενικά και κάπως υποτιμητικά, πασχίζει με ένα παλιό βιβλίο, ποιος ξέρει πόσο εκτός εποχής θα είναι όσα βρει.
Αυτό ήταν. Η αρένα έτοιμη. Ένα τελευταίο φυτίλι μόνο να ανάψω. Άφησα τον iPhoneόπληκτο να πολεμάει με την αργή σύνδεση να διαβάσει στην οθονούλα του κινητού και γύρισα προς τον άλλον. Διακριτικά έκανα σήμα τηλεφώνου κοροϊδευτικό και μετά γκριμάτσα σε στυλ “καλά! Αυτός μέχρι να βγάλει άκρη θα νυχτώσουμε!”
Ξαναμπήκα στο αυτοκίνητο και περίμενα. Πέντε λεπτά αργότερα είχαν πιαστεί στα χέρια. Ο ένας έλεγε ότι είναι παράνομο να χρησιμοποιεί προσωπικό κινητό εν ώρα υπηρεσίας, ο άλλος ότι θα τον καταγγείλει που πέρασε κόκκινο. Άρχισαν να πετάνε διατάγματα ο ένας στον άλλον.
Θα σε πάω με τον 2045/87 ρε!
-Εμένα; Που να σου πάρει ο 8086/94 τον διάολο μαλάκα.
Σιγά μην το πιστέψει αυτό ο διοικητής. 342/78 και τα αρχίδια μου ρε!
Πολύ προσεκτικά πήρα δίπλωμα και άδεια από το καπό που τα είχε αφήσει ο ένας και έφυγα. Σκέφτηκα προς στιγμή μήπως τους τραβήξω βίντεο να το ανεβάσω στο YouTube αλλά αν κατάλαβα καλά από τις φωνές τους αυτό αντίκειται στον 1698/82.
Φτάσαμε στο σπίτι της πρώην με τεράστια καθυστέρηση. Βγήκε με χαμόγελο καθότι ήξερε ότι το χρησιμοποιήσει εναντίον μου. Γύρισα προς τον γιο μου για μια τελευταία κουβέντα:
“Και αυτό Θοδωρή μου είναι ο λόγος που έχασαν οι Έλληνες και στην Κάθοδο των Μυρίων και σε κάθε άλλο πόλεμο! Τρωγόμαστε μεταξύ μας.”