Είναι μερικά συγκροτήματα που μισεί πολύς κόσμος. Για παράδειγμα οι U2. Έτσι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, απλά επειδή είναι χρόνια πετυχημένοι, γεμίζουν στάδια και έχουν διαρκώς σουξέ ενώ παράλληλα “πιο αξιόλογα” ή “πιο ψαγμένα” συγκροτήματα που αυτοί γουστάρουν δεν έχουν παρόμοια επιτυχία. Προσωπικά έχω τους Foo Fighters σε αυτήν την κατηγορία, το ομολογώ. Ούτε οι Nirvana με είχαν τρελάνει, μάλλον ήμουν μεγάλος την εποχή που έκαιγαν καρδιές. Οπότε για να είμαι δίκαιος, να πω εξ’αρχής ότι δεν είμαι θετικά προσκείμενος. Από την άλλη στα γερατειά μου είμαι και πιο εύκολος σε ότι ακούω. Δεν βλέπω βίντεο κλιπ, δεν με απασχολεί που είναι όλοι μουσάτοι μαλλούρες, απλά ακούω τη μουσική με ανοιχτό μυαλό. Όπως χέστηκα που πέθανε ο Kurt Cobain, σάμπως τον ήξερα;, έτσι και δεν βλέπω τους Foo Fighters στα άπειρα ντοκιμαντέρ και ‘ιστορικά ντοκουμέντα’ με μεγάλους τίτλους τύπου “η μεγαλύτερη hard rock πάντα του κόσμου” για να εντυπωσιάζομαι. Είτε το κάνουν στην Ακρόπολη ή σε σταδιάρες ανά τον πλανήτη sold out. Από την άλλη respect, τόσα χρόνια πουλάνε το πράγμα τους σε μια δύσκολη αγορά. Τι ακούω λοιπόν στο νέο τους δίσκο, το Concrete and Gold?
T-shirt. “I don’t wanna be king, I just wanna sing” OK ψωνάρα σε πιστέψαμε. Αναφέρεται προφανώς στο γεγονός ότι ο Grohl το παίζει μετριόφρων σε σχέση με τους διάφορους τίτλους που του δίνουν. Τραγουδάει έτσι νέτος σκέτος στην αρχή και μετά πλακώνουν όλοι οι παραγωγοί του κόσμου, σαν wall of sound με τρεις χιλιάδες όργανα. Ήταν ένα μονόλεπτο golden shower ροκ υπερβολής από τα παλιά σαν εισαγωγή σε concept album. Από την άλλη προσωπικά μου αρέσει έτσι το ασυνήθιστο της υπόθεσης, οπότε ανοίγω αυτιά για το δεύτερο, το “κανονικό” τραγούδι που έρχεται ελπίζω μετά.
Run. Προφανής επιλογή για πρώτο single, αυτό το έχω ακούσει ήδη αρκετές φορές. Αυτά τα συγκροτήματα που έχουν τίτλο “hard rock” όσο ποπ κι αν αρχίσουν ένα τραγούδι ή όσο εύκολο ρεφραίν κι αν προσπαθούν να σου κολλήσουν, έχουν και υποχρέωση να βαρέσουν φασαρία. Έτσι για το άλλοθι. Είναι λεπτή γραμμή. Στην maximum φασαρία εγώ θα έφευγα αν δεν ήταν τόσο καλοδουλεμένο. Σου δίνει στίγμα ότι θα επέλθει πάλι κάποια μουσικότητα. Μορφή σχιζοφρένειας νομίζω ότι είναι. Ή αλλιώς είναι βούρλα όλοι οι χεβιμεταλάδες και το χάβουν κάθε φορά. Ειδική μνεία στο αξιοπερίεργο σόλο με τις δυο νότες.
Make it right. Ε, αυτό μάλιστα! Ριφ ριφένιο, παραδοσιακό. Είναι Who, είναι Kiss, μπορούσε να είχε παιχτεί πριν τριάντα χρόνια. Έχει ατάκες για αφίσα ή γκράφιτι, έχει χιούμορ στην ενορχήστρωση με τις φωνές στο τέλος, σφιχτό, διασκεδαστικό, δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι, απλά χορεύεις, πίνεις ή ότι άλλο ροκ εντ ρολ θέλεις να κάνεις. Γενικής αποδοχής κλασσικούρα.
The Sky is a neighborhood. Όταν είπα να ακούσουμε ολόκληρο το άλμπουμ, κάτι τέτοια περίμενα για να φτιαχτώ. Δηλαδή το κουπλέ τουλάχιστον. Ενδιαφέρον και διαφορετικό. Στο ρεφραίν δεν αντέχει ο άνθρωπος, στο ρελαντί το κάνει τραγούδι για στάδια, αναπτήρες και slow motion κοντινά πλάνα ιδρωμένων μαλλούρων στη σκηνή. Δεν βλέπω βίντεο κλιπ επίτηδες αλλά αυτό προσφέρεται. Ή για ταινία. Ή για οτιδήποτε. Έτσι πρέπει να είναι η μουσική, να σε φτιάχνει, να σε εμπνέει και να θες να οδηγήσεις ή να τρέξεις ή να σκεφτείς κάτι τελοσπάντων. Αν έβγαινε σε δισκάκι single όπως παλιά αυτό θα έπρεπε να έχει στο πακέτο και 2-3 αναπτήρες για τα live.
LaDeeDa. Με το που αρχίζει αυτό στην αρχή με χαλάει. Λέει κάτι με “American” και ξενερώνω. Αλλά τουλάχιστον δεν είναι τελείως φασαρία. Στην αρχή. Και μετά αρχίζει τις τσιρίδες. Τι τις θέλεις τις τσιρίδες αγόρι μου; Κάπου διάβασα ότι κάνει εμφάνιση στο άλμπουμ ο Justin Timberlake. Ή σε αυτό κομμάτι έχει κάποιο σαξόφωνο. Αν το ακούσετε μπράβο σας. Μπορώ να φανταστώ την φάση, να κουνάνε όλοι τις κοτσίδες τους τσιρίζοντας και κάπου ένας μερακλής σαξοφωνίστας προσπαθεί να βάλει πινελιές με ψαγμένο σόλο. Που δεν ακούγεται όμως.
Dirty Water. Στα Αγγλικά ο τεχνικός όρος είναι “what the fuck?” νομίζω για αυτό εδώ. Στα Ελληνικά το λέμε “τι στον πούτσο;” το οποίο δεν είναι τόσο ταιριαστό για αυτό το ξενέρωτο, ξεγάνωτο τραγουδάκι στη μέση του δίσκου. Ή έπαιρναν ναρκωτικά σε όλα τα άλλα κομμάτια ή σε αυτό έπεσαν όλοι μέσα σε διαφορετικό χαρμάνι. Πάνε να το δυναμώσουν με φασαρία αλλά τα πολλαπλά φωνητικά δεν το αφήνουν. “I’m a natural disaster” και άλλες διφορούμενες ατάκες που είμαι σίγουρος κάποιο 15χρονο έχει ήδη χτυπήσει ως τατουάζ. Λέει σε κάποιο σημείο και “I feel the metal in my bones”, μάλλον αναφορά στο σπασμένο πόδι που τον ταλαιπώρησε καιρό.
Arrows. Γύρισα πρόσφατα από ταξίδι στην Αμερική και έτσι που αρχίζει αυτό το κομμάτι προσπαθώ να εντοπίσω γεωγραφικά Pixies, Seattle ή άλλες επιρροές στην ενορχήστρωση και τις εναλλαγές των ακόρντων. Είναι από αυτά που κάνουν στο ρελαντί οι Foo Fighters. Σε στυλ “παιδιά, άλλα δυο κομμάτια για να γεμίσει ο δίσκος”, screensaver στο στούντιο, στον αυτόματο κάτι τέτοια βγάζουν. Κι εδώ ρίχνουν κάτι ψευτοψυχεδελικές αναφορές. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι απλά ασάφειες που βάζουν όταν δεν έχουν κάτι καλύτερο, φαντάζομαι μετά από τόσα τραγούδια άντε να βρεις κάτι καινούργιο να πεις.
Happy Ever After. Θέλαμε να γίνουμε Beatles αλλά αργήσαμε μισό αιώνα. Αν μπορούμε να ξεχάσουμε τι έγινε πριν και τι θα γίνει μετά, αν το άκουγες στο ράδιο το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά σου, αντικειμενικά συμπαθητικό τραγουδάκι. Καταρχάς μοιάζει σαν να το έγραψε κάποιος όλο μαζί με τη μια επειδή ήθελε κάτι να μας πει. Στίχοι με ενδιαφέρον. Μουσική, ε, σαν τους Beatles στα λιγότερο ενδιαφέροντά τους. Επαρκής. Ανησυχώ ότι θα το ξεσκίσουν όπως έκαναν στο Dirty Water αλλά τελειώνει όπως άρχισε. Ίσως μετά τον Timberlake θέλουν με κάτι τέτοιο να παίξουν του χρόνου στην Eurovision.
Sunday Rain. …και συνεχίζουμε με αναφορές στους Beatles αρχικά, εξού και φέρανε και τον Mcartney να παίξει ντραμς. Προσωπικά μου άρεσε το τελικό αποτέλεσμα. Λίγο ντεμοντέ το βρίσκω αλλά με την καλή την έννοια, σαν να ακούς Foreigner ή κάποια 80ιά από αυτές που ντρέπεσαι που σου αρέσουν. Το πόσο ανούσιο είναι το κομμάτι το καταλαβαίνεις κάπου στη μέση που ξαναλέει το ρεφραίν και απορείς γιατί το ξαναλέει. Αλλά ανούσιο σαν τα ριφάκια του J J Cale ένα πράγμα, ταξιδιάρικο κομμάτι, χαλαρό. Κάπου σε πάει αν το αφήσεις και δεν το παραναλύσεις όπως κάνουμε εδώ!
The Line. Η κάμερα δείχνει το πλήθος, πετάει πάνω από τον κόσμο, φώτα αναβοσβήνουν, τεχνητή ομίχλη, ιδρώτας στάζει, κοντινό στην ντραμς, τελοσπάντων τέτοιο τραγούδι. Ουσιαστικά και αυτό γέμισμα θα το έλεγα. Αν το έπαιζε η μπάντα του γιου σου στη γιορτή του Λυκείου θα χειροκροτούσες. Ο γιος σου θα την έριχνε την γκόμενα όταν της το αφιέρωνε από την σκηνή. Κάπου εδώ συνήθως με κάτι τέτοια πετάγονται 5-6 κριτικοί ή Κρητικοί από την Κρήτη και αρχίζουν να γκρινιάζουν ότι οι Foo Fighters δεν έκαναν και τίποτα ιδιαίτερο σε αυτόν τον δίσκο. Κάνε εσύ 9 άλμπουμ φίλε και έλα να τα πούμε μετά!
Concrete and Gold. Το τερματίσαμε με τους Beatles, ε, πάρε τώρα λίγο Sabathίλα να έχεις. Ή και Pink Floyd στο ρεφραίν τόσο σε ακόρντα όσο και σε φωνητικά. Μια χαρά το κλείνουν. Επικά και κλασσικά πράγματα.
Το πόρισμα; Μουσική είναι ρε, τι πόρισμα θέλετε; Όπως με όλα αυτά τα συγκροτήματα, για να είσαι δίκαιος πρέπει να τα ακούσεις και λίγο παραπάνω. Να τα αφήσεις στο αμάξι λίγο καιρό να υπάρχουν, να δεις που θα βρούνε σπίτι τα κομμάτια. Δεν κάνουν πολιτικά σχόλια περί Donald Trump, ίσως γιατί δεν ξέρουν τι να πούνε. Ένα έντιμο άλμπουμ, χορταστικό για τα σύγχρονα δεδομένα. Άρχισα αρνητικός και γκρινιάρης αλλά μου φαίνεται θα κάνω thumbs up. Δεν ξέρω ποιοι αγοράζουν μουσική το 2017 αλλά οι λίγο κυριλέ φίλοι του συγκροτήματος αν το πληρώσουν το άλμπουμ δεν νομίζω θα νιώσουν προδομένοι. Ποτέ δεν ήταν καινοτόμα μπάντα οι Foo Fighters, ήταν η σταθερή γκόμενα που ζήτησες όταν πέθανε ο Cobain. O ανταγωνισμός τους είναι οι Audioslave, Them Crooked Vultures, Feeder, Stone Temple Pilots, Pearl Jam, Velvet Revolver, Incubus, Soundgarden και οι Queens Of The Stone Age που μάλλον πρέπει να περιλάβουμε στο καπάκι ως σχετιζόμενη δισκοκριτική για να είμαστε δίκαιοι. Δεν νομίζω κανείς ποτέ τρελάθηκε από ενθουσιασμό με κάποιο δίσκο τους ποτέ αλλά ούτε μπορείς και να τους μισήσεις. Σε αναγκάζουν να ψάξεις να το εξηγήσεις. Δηλαδή το μπουρδουκλώσαν επαρκώς κατά τη γνώμη μου. Ψωνάρα ξεψωνάρα ο μαλλούρας, τελικά it’s only rock and roll and I like it.
(To άρθρο είναι από αναγνώριση φωνής όσων έλεγα (thank you Google) με λίγο ρεκτιφιέ μετά για να βγάζει νόημα. Ο Καψάσκης είχε ήδη γράψει εδώ https://jonkaps.wordpress.com/2017/09/19/concrete-and-gold-%CF%84%CF%89%CE%BD-foo-fighters/ )
