Εδώ και χρόνια έχω μια πολύ απλή προσέγγιση στη μουσική. Δεν πολυβλέπω βίντεο κλιπ και συγκρατώ λιγότερο ονόματα. Απλά σβήνω όσα mp3 δεν μου αρέσουν και μένουν άλλα που μου αρέσουν. Κατεβάζω οτιδήποτε και το ακούω οποτεδήποτε. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, ιδού η γνώμη μου για το “Headfull of Dreams” των Coldplay. Track by track:
- Ρε, μπας και είναι οι U2 αυτοί; Αρχίζει ο δίσκος με κιθάρα α λά Edge, φωνητικά σχεδόν Bono και μουσική σαν ανακατωμένοι U2 των τελευταίων 20 ετών. Μέχρι και “οοοοοο” για στάδια στο γνωστό στυλάκι, τσιρίγματα από το “Boy” και όλα τα άλλα. Βέβαια με έκανε να χαμογελάω.
- “Bird” το δεύτερο τραγούδι. Επαναλαμβανόμενο ριφάκι τελείως κλεμμένο και ρυθμός κι αυτός δανεικός. Από αυτά τα κεφάτα γρήγορα τραγούδια που βάζουν πρώτα πρώτα στα CD για όταν τα ακούς στο δισκάδικα και σκέφτεσαι να το αγοράσεις. Η φωνή ακόμα Bono φάση. Σκάει το ρεφραίν και είναι αναμενόμενο. Ομολογώ ότι με αυτό το τραγούδι έτρεξα περίπου 30% πιο γρήγορα τον τελευταίο γύρο στο γήπεδο προχθές.
- “Hymn for the weekend” αρχίζει με πουλάκια. Πουλάκια. Και κάτι μαύρες να γκοσπελίζουν μπλεγμένες μελωδίες, σαν να τις έβγαλες από μια ντουλάπα και κοντράρονται. Πιάνει το πιάνο άλλο ένα ριφάκι. Όλο ριφάκια είναι αυτός ο δίσκος. Ενορχήστρωση σχεδόν καρικατούρα. Αν ήταν οι World Party τουλάχιστον θα είχαν έξυπνους στίχους. Περπατούσα προς το φαρμακείο και έπεσα σε λήθαργο με την βλακεία του κομματιού.
- Everglow. Σοβαρά τώρα; Everglow; Πιανάκι ξενέρωτο, μπαλάντα για Αμερική, από αυτές που θα τις κάνουν διασκευή στο Έχεις Ταλέντο κάτι 6χρονα Κορεατάκια με κερατάκια σαν να έχουν σκίσει την καρδιά τους από έρωτα. Σκάει το ρεφραίν τόσο αναμενόμενο που σχεδόν θέλεις να γελάσεις. Και γέλασα και σκέφτηκα μια πρώην.
Adventure of a lifetime. Το ριφάκι από την κιθάρα αυτή την φορά και ο ρυθμός ντίσκο. Χυδαίο χασαποσέρβικο ντίσκο από το sampler των Modern Talking ρυθμός. Νόμιζα ότι απαγορεύτηκε με κάποια διεθνή συνθήκη. “I feel my hear beating….” λέει και μένει μόνο το μπάσο. Ρε, πλάκα μας κάνετε; 2015 γιου νόου; Αλλά να ομολογήσω ότι στο σουπερμάρκετ έκανα δυο φορές τρελές χορευτικές φιγούρες και η ταμίας με ρώτησε τι διάολο ακούω και λικνίζομαι έτσι.- Fun (feat. Tove Lo) Να είμαι ξεκάθαρος ότι δεν έχω ιδέα τι ή ποιος είναι το Tove Lo. Και δεν με ενδιαφέρει. Αυτό επιτέλους ακούγεται σαν κάτι Cold Play που θυμόμουν από παλιά. Αρχίζει ήρεμο αλλά ξέρεις ότι κάπου θα σκάσει για να το βάλουν σε διαφήμιση Cosmote. Πα-ντε-λώς ξενέρωτο. Αλλά θέλεις και να ταξιδέψεις ή έστω να κάνεις μια χαμηλή πτήση πάνω από βουνά και ποτάμια με την ένταση στο 11.
- Kaleidoscope. Εισαγωγή με κλασσική μουσική στυλ πιάνο. Αλλά για λίγα δευτερόλεπτα, δεν είμαστε δεκαετία ’70 να τραβήξει παραπάνω, μπορεί τα μικρά να αλλάξουν κανάλι. Κάτι λέει σε στυλ κήρυγμα ένας τύπος καθώς τραβάει το μουσικό χαλί. Μάλλον είναι εξυπνάδες για λεύκωμα Γυμνασίου, δεν πρόκειται να ασχοληθώ.
- Army of One. Αν δεν είναι μουσική για τίτλους τέλους ταινίας ακόμα, θέμα χρόνου να γίνει. Ούτε που θα το θυμάσαι μετά εκτός αν έπαιζε ο Τομ Κρουζ και έριξε 2-3 Ρώσικα μαχητικά γιατί τόσο ρετρό είναι σαν σύνθεση.
- Amazing Day. Όταν όλα τα τραγούδια είναι βασισμένα σε τέσσερα ακόρντα, κάποια στιγμή κουράζεσαι. Όσο κι αν αλλάζουν (κάθε τέσσερα μέτρα) την ενορχήστρωση ή το στυλ. Mid tempo σε αυτό το βαρετό στυλ το οποίο μοιάζει “μαύρο” αλλά δεν είναι. Χασικλίδικο θα το έλεγα, σαν κάτι έφηβους που το παίζουν μεθυσμένοι ενώ δεν είναι.
Colour Spectrum. Α, ώστε είναι Άγγλοι, ε; (Οι Αμερικανοί το γράφουν “Color”.) Κρίμα τους συμπατριώτες μου γιατί το τραγούδι είναι ξενέρωτο με οριακά ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση για να επιβιώνει. Δεν θα δω το βίντεο κλιπ γιατί φοβάμαι ότι θα μου αρέσει και θα δακρύσω χωρίς λόγο.- Up & Up. Φάνκι με Βρετανικό τρόπο. Και σκάει ρεφραίν για στάδιο σαν να είναι οι Chumbawamba περίπου.
- Miracles. “…sometimes the stars decide”….”…when I look into your eyes…” σε πολλά τραγούδια δεν παρατήρησα τους στίχους. Εδώ με ενόχλησαν με την μπαναλομπανανία τους. Μοιάζει σαν τραγούδια από αυτά που δείχνουν τις καλύτερες στιγμές από συναυλίες με πολύ επικό τρόπο ενώ ποτέ δεν το έπαιξαν αυτό το τραγούδι live βέβαια.
Υπάρχει λόγος που δεν κάνω δισκοκριτική μάλλον. Αν καταλάβατε κάτι από όλο το κατεβατό αυτό είναι ότι δεν μου άρεσε, με ξενέρωσε αλλά είχε και καλές στιγμές μέσα στην ξενερωσιά του. Αν δεν το σκέφτεσαι. Και γιατί άλλωστε να το σκέφτεσαι;
