Οι ομοιοπαθητικοί δέχονται ότι τα όργανα και οι λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού υπόκεινται σε κάποια ιεράρχηση. Ο εγκέφαλος είναι το πιο σημαντικό και ευαίσθητο όργανο του οργανισμού, ενώ το δέρμα το πιο ασήμαντο. Επομένως η θεραπεία πάει καλά, όταν η νόσος απομακρύνεται από τα πιο σπουδαία όργανα σε όργανα που βρίσκονται χαμηλότερα στην κλίμακα ιεράρχησης.
Για παράδειγμα, αν ένας ασθενής με βρογχικό άσθμα παρουσιάζει εξάνθημα, τότε η θεραπεία του πάει καλά. Το ίδιο συμβαίνει αν ένας ασθενής με σχιζοφρένεια παρουσιάσει φυματίωση ή ο ασθενής με καρδιοπάθεια παρουσιάσει κάποια αρθρίτιδα. Ο νόμος αυτός καλείται νόμος της θεραπείας ή νόμος του Hering και μεταφορικά διατυπώνεται ως εξής: “Η νόσος απομακρύνεται από τον οργανισμό ως εξής: από πάνω προς τα κάτω, από μέσα προς τα έξω, από τα σπουδαιότερα σε ιεράρχηση όργανα στα λιγότερο σημαντικά και με φορά αντίθετη από αυτήν με την οποία εισέβαλε στον οργανισμό” .
Έτσι, σε μία χρόνια νόσο, ο ομοιοπαθητικός μπορεί να ερμηνεύει κάθε αντίδραση του οργανισμού του ασθενούς και να ξέρει κατά πόσο εξελίσσεται καλύτερα ή χειρότερα η κατάστασή του.
Το απόσπασμα είναι από το κείμενο με τίτλο “Oμοιοπαθητική. Εισαγωγή στην εναλλακτική λύση” στο lifebalance.gr και το υπογράφει ο Γεώργιος Λουκάς. Δείχνει ακριβώς πως οι ομοιοπαθητικοί εφευρίσκουν όρους και θεωρίες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Αν ένας ασθενής με καρδιοπάθεια παρουσιάσει κάποια αρθρίτιδα πρέπει να τρέξει στον ομοιοπαθητικό να του βγάλει τουλάχιστον μια θεωρία γιατί έγινε αυτό!
