…λεμόνι, αχλάδι, ακτινίδιο, νεράντζι…οι μαρμελάδες έχουν πιάσει σαν “παραδοσιακό” γλυκό. Σε όποιο χωριό και να πας, κάποια έξυπνη γριούλα θα σου πάρει τα λεφτά σου δίνοντας κάτι “αγνό” και “παραδοσιακό” και…τίγκα στην ζάχαρη! Εδώ και αρκετό καιρό δεν τις αντέχω. Προτιμάω να φάω γλυκό του κουταλιού. Είναι τουλάχιστον έντιμο.
Δεν είναι οι θερμίδες που με ενοχλούν. Είναι η συνταγή. Με λιγώνουν οι περισσότερες μαρμελάδες και δεν νιώθω ότι ευχαριστιέμαι το φρούτο σαν γεύση. Είναι σαν αυτούς που το παρακάνουν με το πιπέρι μέχρι που ξεχνάνε την πραγματική γεύση των φαγητών.
Και τότε είδα αυτό. 85% φρούτο είναι απίθανο ποσοστό. Στην Αγγλία υπάρχει μέχρι και σχετική νομοθεσία αλλά σπάνια φτάνουν καν το 50% σε περιεκτικότητα σε φρούτα οι συσκευασμένες μαρμελάδες.
Το ψάχνω λοιπόν το θέμα και βρίσκω όλο διεθνείς διακρίσεις. Εύγε είναι και εξαγώγιμο προϊόν λοιπόν. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι βρήκα κάτι που με έπεισε ότι αξίζει να το πασαλείβω το πρωί στο τοστ μου επιτέλους…
