Οι τίτλοι με έβαλαν σε τριπάκι τηλεοπτικής σειράς, σαν να έβλεπα CSI ή κάτι αντίστοιχο. Αλλά η υπόθεση είναι κουτί για τα γούστα μου. Μια επιστήμονας που ξεμπροστιάζει τους ανά τον κόσμο απατεώνες, παραψυχολόγους, μέντιουμ και πάσης φύσεως λαμόγια που ξεγελάνε τον κόσμο. Η Σιγκούρνι Γουίβερ κουτί στον ρόλο, επίτηδες γερασμένη και κουρασμένη. Δεν δίνει ρεσιτάλ γιατί δεν το απαιτεί η ταινία. Δίπλα της ένας νέος (και ωραίος) επιστήμονας που έχει αφήσει ένα λαμπρό μέλλον στην Φυσική για να καταδιώκει μαζί της το ψέμα. Είναι σαν X files με διαφορά ηλικίας η δυναμική τους. Και απέναντί της ο ΝτεΝίρο, η πιο παλιά και ικανή καραβάνα του χώρου του επαγγελματικού απατεωνοψευτομαγικού κόσμου.
H κεντρική υπόθεση, επιστήμη ενάντια στην ψευδοεπιστήμη και τους απατεώνες είναι εξαιρετική και δεν έχει παιχτεί πολύ. Ομοίως και η ιδέα να υπάρχει μια (Weaver) και ένας (DeNiro) σαν αστέρες/αντιπρόσωποι της κάθε μεριάς. Το δίπολο στήνεται έτσι αλλά οι παράπλευρες παρουσίες και υποθέσεις βοηθάνε. Η βοηθός του ΝτεΝίρο είναι εξαιρετική. Tην Elizabeth Olsen δεν την δείχνουν πολύ γιατί ξέρει πολύ καλά ο σκηνοθέτης ότι ο ερωτισμός και το θρίλερ έχουν λεπτή σχέση. Το άλλο τμήμα στο πανεπιστήμιο που ψάχνει (με λιγότερο επιστημονικό τρόπο) αν αληθεύουν όλα αυτά επίσης, αν και κάπως διδακτικό σε ύφος, βοηθάει και την υπόθεση. Οι σύντομες αναφορές στην αίθουσα διδασκαλίας είναι για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με τέτοιες απάτες, για να μπούνε στο κλίμα. Ναι, δεν υπάρχει απόδειξη ότι ισχύει η τηλεπάθεια, δείτε τα βίντεο-απάτη από την εποχή της ΕΣΣΔ για να καταλάβετε…
Ο σκηνοθέτης “το έχει” το θρίλερ. Εδώ κατάφερε υπόθεση με έναν θαμένο κάτω από την γη παλιότερα! Σε αυτή την ταινία κεντάει κυριολεκτικά. Σου δίνει την αίσθηση στο πρώτο μισάωρο ότι βλέπεις μια ταινία που θα γράψει ιστορία στο είδος της. Τελικά δεν τον παίρνει τον τίτλο γιατί κάνει μια περίεργη κοιλιά στην μέση της αλλά σίγουρα αξίζει να την δείτε. Δεν πέφτει στις εύκολες παγίδες των θρίλερ, δεν πετάγονται πουλιά από γωνίες, δεν σφάζουν κανέναν στο ντους. Καθώς προσπαθείς να λύσεις τον γρίφο του “που το πάει το έργο;” καταφέρνει, σαν καλός ταχυδακτυλουργός από αυτούς που ξεσκεπάζει, να σε μπερδεύει για να μην το βρίσκεις.