Πριν προλάβω να το δω το έργο, ένας έφηβος μου το περιέγραψε σαν “τρομαχτικό θρίλερ όπου πεθαίνουν όλοι.” Και ξαφνικά στο μυαλό μου ο Λίαμ Νίσον από ενδιαφέρον ηθοποιός μετατράπηκε σε Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ ή κάτι χειρότερο. Το σπικάζ στην αρχή της ταινίας δεν βοήθησε την κατάσταση.
Όταν πέθανε από λύκο ο πρώτος από τους επιβιώσαντες του αεροπορικού ατυχήματος φοβήθηκα ότι η ταινία πάει στο μοτίβο κλασσικού θρίλερ όπου πεθαίνουν ένας ένας. Αλλά η εντυπωσιακή διεύθυνση φωτογραφίας σε πρώτη φάση με κράτησε. Ύστερα ο σκηνοθέτης (του οποίου το A-Team ήταν εντυπωσιακό επίτευγμα στο είδος) κρατάει τις ισορροπίες.
Ναι, είναι λίγο γελοίες οι υπερβολές με τους λύκους. Λαμπυρίζουν τα μάτια τους σαν να είναι ταινία ζόμπι. Εδώ οι καημένοι είναι είδος υπό εξαφάνιση (συνιστώ το blog του Αρκτούρου – http://arcturos.wordpress.com/ για ενημέρωση σχετικά) και θα μας τους βγάλουν και αδίστακτους φονιάδες; Αν θέλετε να αποκτήσετε φοβίες, κάντε το με το Piranha 3D και αφήστε ήσυχους τους καημένους τους λύκους!
Ναι, έχει (αναγκαστικά) και μερικές γελοίες σκηνές. Εκτός κι αν διαβάζετε Reader’s Digest, 
τέτοια πράγματα δεν γίνονται στα αλήθεια. Επιπλέον δεν καταφέρνει να αποκτήσει κάποιο μεγαλύτερο νόημα, κάποια αέναη πάλη, κάποιο νόημα. Δεν είναι Jack London εδώ ούτε Moby Dick, είναι μια ταινία δράσης. Εκτός από τον Νίσον, οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν έχουν το βάρος να μας ρουφήξουν βαθύτερα στην ψυχή μας. Ότι ψευτοψίγμα νοήματος το συνοψίζει στο τέλος ενθυμούμενος αυτό που είχε δει σαν παιδί στον τοίχο…