Οι περισσότεροι φίλοι μου μισούνε τους U2. Αυτοί που ασχολούνται με μουσική δηλαδή. Εγώ πάντα τους υπερασπίζομαι. Έχω περάσει πολύ καλά με πολλά κομμάτια τους σε πολύ καλές και πολύ κακές στιγμές της ζωής μου για να τους αφήσω τώρα χωρίς υπεράσπιση. Φρέσκο, φρέσκο, έφτασε, ας το ακούσουμε.
Αρχίζει το πρώτο κομμάτι “Love is all we have left”. Χέσε μας ρε Μπόνο, πες αλλού τον πόνο σου. Ε, σου έρχεται αυτόματα να το πεις κι ας μην τον μισείς για όλα τα mediaκά πράγματα που κάνει. “7 billion stars in her eyes”…τι μας λες τώρα ρε φίλε; Δεν κοιτάω κριτικές και σχόλια, φαντάζομαι θα μας πούνε ότι έχει να κάνει με τα πρόβληματα του Σύμπαντος, τον Donald Trump και το τι τράβηξε που έπεσε από το ποδήλατό του και έσπασε πολλά κόκαλα. Στα περισσότερα άλμπουμ των U2 όταν τα πρωτακούς λες “α, μια από τα ίδια” αλλά 1,2 ή και 3 τραγούδια μετά σου σκίζουν τα σωθικά σε ανύποπτο χρόνο.
“Τι πρόβλημα έχεις ρε Μπόνο;”
-Με καταπιέζει η Οθωμανική αυτοκρατορία.
Κάπως έτσι η φάση. Θα σας πούμε εμείς κι ας μην ρωτήσατε. Και εκεί που ετοιμάζω το φαρμάκι κι εγώ, αρχίζει κιθαρούλα τύπου “μπάντα Λυκείου στην υπόγα” ριφάκι από αυτά που αρέσουν στον φίλο μου τον Κώστα. Που κι αυτός δεν γουστάρει U2. Αλλά γουστάρει ριφ. Lights of home. Πάλι για love μιλάει, πάλι μοιράζει συμβουλές. Έγραψα πριν δυο εβδομάδες ένα άρθρο και στα σχόλια ήταν όλοι “α, περνάς κρίση μέσης ηλικίας, ε;” Κάπως έτσι κι οι U2 μας λένε τι τράβηξαν και μας λένε τι να κάνουμε. Μουσική τίποτα ιδιαίτερο. Τραγουδάνε κι όλοι μαζί χορωδία στο τέλος σαν να θέλουν να κάνουν το “we are the world” μόνοι τους.
“Τι θες να φάμε το βράδυ ρε Μπόνο;”
-Νιώθω ότι ο πλανήτης έχει καλυφτεί από μια σκοτεινή ομίχλη και ο Βελζεβούλ ρουφάει τις ψυχές όλων των ανθρώπων γύρω μου.
“Α, οκ, θα βάλω κριθαράκι κοκκινιστό τότε”
Τρίτο τραγούδι “you’re the best thing about me”. Παντελώς ξενέρωτο, Taylor Swift επιπέδου ξενέρωτο με περάσματα περί ειρήνης, αρμονίας και οικολογίας, δηλαδή σα να λέμε η καθημερινότητά τους εδώ και δυο δεκαετίες. Οι U2 είναι ικανοί να πούνε το τσιγκολελέτα στην παιδική χαρά και να το κάνουν ύμνο για τους Παλαιστίνιους. “Shooting off my mouth, that’s another great thing about me”, ναι, κάπως έτσι, μας έπεισες.
“Σε πειράζει να τσιμπάω στο σεξ;”
-Όχι, ρε Μπόνο, μου αρέσουν τα βιτσιόζικα. Και σφαλιαρίτσες αν σε ανάβουν, μέσα εγώ.
(Μπόνο βγάζει ταπεράκι με κεφτεδάκια και αγγούρια κομμένα ενώ του παίρνεις πίπα.)
“Get out of your own way”. Ομολογώ δημοσίως ότι έχω περάσει καλά με την ποίηση του Bono. Μου ταιριάζουν τα διπλά ή τριπλά νοήματα και οι ατάκες του, είναι πολύ Twitter λογική γενικά. Πιάνει το μπασάκι κλασσικά ο Clayton με την ίδια ευκολία που κοπανάει ρυθμικά και το πουλί του φαντάζομαι. Το ρεφραίν ακούγεται σχεδόν ίδιο με το προηγούμενο ρεφραίν στο δεύτερο τραγούδι του άλμπουμ. To ψευτοσόλο του Edge είναι μεν σύντομο και διακριτικό όπως ήταν κάποια παλιότερα αριστουργήματά του αλλά τελείως βαρετό. Σα να μην το σκέφτηκε καθόλου και βαράει μπαγλαμαδάκι.
Bono!
-Πες ρε διάβολε, τι θες;
Σε καταδικάζω να τρως για πάντα πατατάκια με πηρούνι.
-ΟΚ
(Bono σπάει τα πατατάκια και τα σνιφάρει)
Το “American soul” αρχίζει με ένα μαύρο πάστορα να παστορεύει παστεριωμένα, βάζουν και ήχους πλήθους γιατί βασικά αυτό είναι το άλμπουμ: νέο υλικό για την επόμενη τουρνέ τους. Ξέρουν ότι σε όσα iPhone κι αν βάλουν τη μουσική, τα λεφτά τα βγάζουν από τα live. “You – are – rock n’ roll” ξέρουμε από τώρα πως θα παίζει αυτό ανά τον κόσμο. Ωσάν νέα Joan Jett, στο ρελαντί. Ευκολάκι. “Let it be community, for refugees like you and me”…αν βάλουν και πλάνα από την Μυτιλήνη και τη Λέσβο στο βίντεο κλιπ όλα καλά.
Fan: “Μπόνο γιατί κόβεις τις λέξεις στα τραγούδια; Για να κάνουν ομοιοκαταληξία καλύτερα;”
-Για να γλιτώσω πολύτιμα δευτερόλεπτα ζωής.
(Fan αναλύει όλα τα τραγούδια των U2: “Έχεις δίκιο! Συνολικά έχεις γλιτώσει 9 χρόνια με τις συντμήσεις που έκανες στα τραγούδια σου!”
“Summer of love”. Επιτέλους κάτι κάπως πιο ενδιαφέρον. Στην εισαγωγή δηλαδή μέχρι να μπει ο Μπόνο και να το περάσει σαν μπουλντόζα. Και να σολάρει, αγόρι μου φωνή δεν έχεις, οι στίχοι δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, θες και σόλο; Ούτε στο “Ελλάδα έχεις ταλέντο” δεν αφήνουν τέτοια, θα κλείσουν όλη την τηλεόραση. Ομοιοκαταληξία from hell για πεντάχρονο.
Bono κοιτάζει μια νυχτοπεταλούδα που χτυπιέται στο φως.
Εγώ “τι χαζό έντομο! Όλο έτσι κάνει!”
Bono με κοιτάει. Bono δείχνει την οθόνη του κινητού που κοιτούσα ως τότε. Το βουλώνω.
Ακούγοντας το “Red Flag Day” πας να σκεφτείς “α, να, κάτι κλασσικό” αλλά όχι. Ούτε αυτό κινδυνεύει να μπει σε οποιοδήποτε μελλοντικό best of των U2. Δεν είναι Sunday Bloody Sunday, δεν είναι Boy, δεν είναι τίποτα. Μια ροκοειδής κλανιά σε μεταξωτό βρακί προσεγμένης παραγωγής και προσεκτικής αντιγραφής από κάτι που δεν μου έρχεται (ακόμα) αλλά θα το βρω.
Bono, θες να ανταλλάξουμε βρώμικα μηνύματα;
-ΟΚ
(Γράφω: “Είμαι γυμνή μόνο με το στρινγκάκι. Εσύ;”)
Περιμένω λίγο. Σκάει μήνυμα τρεις σελίδες. “Είμαι ντυμένος με απόγνωση και λύπη αλλά ο κόσμος αν αγαπηθεί θα βρει την οικολογική αρμονία και θα νικήσει το πρόβλημα των σκουπιδιών…..”. Ξαναφοράω το πουλόβερ για να διαβάσω και το υπόλοιπο. Ξεκαβλώνω τελείως, ο Μπόνο ξεχνάει το σεξ και γράφει το επόμενο τραγούδι.
“The Showman” είναι σαν να το έγραψε ο Van Morrison ή οι Madness κάποια Κυριακή στην πάμπ αλλά μετά το απαύτωσαν τρεις διαφορετικοί παραγωγοί. Στο τέλος έχωσε πνευστά κάποιος και τα ξέχασαν στο τελικό mix και κάποιος κιθαρίστας, αποκλείεται ο Edge τόσο βαρετός, ξέμεινε και στο τέλος μέχρι που του έκλεισαν τον ενισχυτή.
“Μπόνο καίγεται το σπίτι, πρέπει να φύγουμε!”
-Πόσο καίγεται; Πολύ;
“The Little Things that you give away”. Άντε πάλι. Οι στίχοι αυτού του δίσκου απλά δεν ακούγονται. Αντίθετα με άλλους δίσκους που μπορεί και να σε ενθουσίαζαν ή να σε προβλημάτιζαν, εδώ μόνο να γελάσεις δυνατά μπορείς. Άσε που μοιάζει σαν να θέλουν να γίνουν Coldplay, το συγκρότημα που ξεπατίκωνε U2 στην αρχή του. Inception. “Sometimes I can’t believe my existence, I see myself in the distance.” Ναι, αυτό, συνέχα έτσι και θα έχεις πολύ distance φιλαράκι.
Πέθανες;
-Όχι Μπόνο, κοιμάμαι.
Και εγώ που να το ξέρω;
-Έχω κουβέρτα και μαξιλάρι.
“Landlady”. Αντίθετα με τον μετριότατο (προς χάλια) Bono, σε αυτόν τον δίσκο οι υπόλοιποι U2 έχουν κάνει θαύματα. Δηλαδή ο Edge ψάχνει ο καημένος να βάλει ενδιαφέροντες ήχους, ντραμς και μπάσο από τους κατ’ομολογίαν άσχετους μουσικούς της παρέας έχουν επίσης κάνει δουλειά. Υπό τις συνθήκες και με όλους τους παραγωγούς και την τεχνολογία του κόσμου, πάλι μαγκιά τους που βρίσκουν να κάνουν μινι αναφορές σε Beatles εδώ, αλλού ψάχνουν μικρά άλλα για τους φανατικούς. Α, το τραγούδι βέβαια παραμένει μπούρδα.
Γιατί έχεις ανοιχτή την πόρτα του μπάνιου;
Για να ακους ότι πλένω τα χέρια μου.
“The Blackout” αρχίζει με κάτι ήχους που είχαμε απολαύσει με το εντυπωσιακό (όταν βγήκε και δεν το περιμέναμε έτσι) “discotheque”. Τώρα απλά ακούγεται σαν αντιγραφή Killers. ΟΚ, μάλλον το καλύτερο τραγούδι ως τώρα στον δίσκο από αυτά που ακούσαμε, μάλλον και γενικά.
Πετάγεται ο Μπόνο από τους θάμνους μπροστά σε ένα παιδάκι.
“Πόσο χρονών είσαι ρε;” ουρλιάζει.
Τρομοκρατημένο το παιδάκι ανοίγει δειλά δειλά τέσσερα δάχτυλα.
“Α, εικοσιπέντε, ε;” λέει ο Μπόνο και φεύγει ευχαριστημένος.
“Love is bigger than anything i” δεν φαινόταν καν στον player αυτός ο τίτλος, τόσος μεγάλος που ήταν. Δεν χρειαζόταν να το ακούσουμε βασικά με τέτοιον τίτλο. Ξέραμε ότι ερχόταν νερόβραστη βλακεία, διδακτική.
Κοιτάζω αριστερά, κοιτάζω δεξιά, ρίχνω ένα μικρό κομμάτι χαρτί στα σκουπίδια.
(Φωνή του Μπόνο από τον τρίτο όροφο) “ΕΕΕΕΕΕ! Αυτό πάει στην ανακύκλωση φιλαράκι!”
“13 there is a light”. Ξέρετε υπάρχουν φόρουμ για φανατικούς των U2 που συζητάνε την κάθε λέξη. Ελπίζω να λένε και “ρε! Αυτό είναι μια από τα ίδια!” που και που. Εγώ απλά θέλω να πατήσω το Next αλλά κρατιέμαι γιατί καμιά φορά έχει κάτι ενδιαφέρον μετά τη μέση, νομίζω, θυμάμαι, κάποτε, σε ένα άλμπουμ τους πριν καμιά δεκαετία…. όχι, τίποτα. Άκυρο. As you were.
Ή θα κόψεις τα ναρκωτικά για να ακούσεις αυτό το άλμπουμ ή θα τα αρχίσεις για να το βρεις ενδιαφέρον.
“Ordinary love”. Ordinary song έπρεπε να το πούνε. 4 ακόρντα, τα γνωστά 4 ακόρντα, 4 γνωστές ατάκες, 4 τρόποι να ανεβαίνει σιγά σιγά. Περιέργως ακούγεται καλύτερα από τα υπόλοιπα ανέμπνευστα τραγούδια του δίσκου. Δηλαδή αν ξεχαστείς, οδηγάς, δεν φτάνεις να αλλάξεις σταθμό επειδή κρατάς τυρόπιτα και αναπολείς κάτι ευχάριστο στο παρελθόν μπορεί να περάσεις και καλά. “Book of your heart”. Σκάει με την “μεγάλη του φωνή”. Την είχαμε ακούσει σε επικά τραγούδια στο παρελθόν. Σε τραγούδια που σου σηκωνόταν η τρίχα, στο “wake up jesus” σε τόσες καλές στιγμές τους. “We are not fictitious characters”…wtf ρε Μπόνο; Τι διάολο βιβλία διαβάζεις και μας ταλαιπωρείς έτσι. Πάλι η υπόλοιπη μπάντα προσπαθεί να το κάνει ενδιαφέρον για την (ελάχιστη) ώρα που κρατάει κλειστό το στόμα του ο Μπόνο. Είναι ικανός να γράψει την Σταχτοπούτα ως τραγούδι παιδική κακοποίησης που τα media πήγαν να καλύψουν με την ιστορία για το γοβάκι.
Δεν είναι εύκολο να είσαι U2. Ακόμα και ο Rick Astley έκανε αξιοπρεπέστατο come back βέβαια. Του έβαλαν πιστόλι στο κεφάλι, του είπαν “να εγκαταλείψεις ρε!” κι αυτός επέμενε. “Never gonna give you up”. Και είκοσι χρόνια αργότερα μας την βγήκε και μοδάτος και εναλλακτικός. Οι U2 θα πρέπει να το γυρίσουν στην country μουσική μου φαίνεται αν θέλουν να πιάσουν νέο κοινό. Αλλιώς κάτι τέτοια είναι μια χαρά για όλους όσους γεμίζουν τα στάδια να τους απολαύσουν. Όχι εμένα πια μάλλον όμως. Αν τύχει να μπορώ να πάω σε συναυλία τους (και δεν είναι πολύ ακριβό το εισιτήριο) θα τσεκάρω ότι δεν θα παίξουν πολλά κομμάτια από αυτόν τον δίσκο πριν πάω.
ΥΓ Οι δυο τσόντες στο deluxe album:
Το “lights of your home” St.Peter’s string version φαντάζομαι είναι κάποιο έξτρα για κάποιο έξτρα deluxe πακέτο ή κάτι. Κρίμα τους βιολητζήδες, δεν πολυακούγονται, αν και συνολικά καλύτερο από το άλλο που βάλανε και πιο πριν. Αφού οι τύπου με τα δυο τσέλο είναι καλύτεροι, τι χτυπιέστε; Είναι απόπειρα να γίνει Sgt Pepper’s χωρίς την έμπνευση και μισό αιώνα αργότερα.
Και το “You’re the best thing” ξανά για γέμιση. Παλιά έγραφαν 30 τραγούδια για έναν δίσκο και δεν ήξεραν τι να πρωτοβάλουν, τώρα τα παίζουν δυο φορές. Κι αυτή πιο ενδιαφέρουσα από την “κανονική” που είχαν πιο πριν στον ίδιο δίσκο. Παπάρια deluxe δίσκος, σαν να έβαλαν χθεσινά παϊδάκια, δίπλα στα (μέτρια) σημερινά.
(Ευχαριστώ Google docs που αναγνωρίζεις όσα λέω στην εκπομπή και τα περνάς σε κείμενο γιατί αλλιώς δεν θα άντεχα να ξανακούσω τα τραγούδια για να το κάνω άρθρο! Στα ευχάριστα της ημέρας ότι κάτι πήγε λάθος και δεν ηχογραφήθηκε η εκπομπή και έτσι δεν θα τα ξανακούσει κανείς από εμένα τουλάχιστον.)
