Πέρυσι ήταν χαριτωμένα κουτάβια. Φέτος έχουν δικά τους κουτάβια! Το ένα τσούρμο είναι πιο 
θαρραλέα, έρχονται όπου είσαι και έχουν πάντα όρεξη για παιχνίδι. Το άλλο τσούρμο κοιμάται πολλές ώρες της μέρας. Ειδικά το καφετί, το πιο γλυκούλι, είναι σπάνια έξω και πάντα προσεκτικό.
Τώρα χτυπήσατε το δεύτερο σκαλί της αχίλλειου πτέρνας μου ή ας πούμε καλύτερα τις δύο αχίλλειες πτέρνες μου:τα παιδιά και τα ζωάκια (σκυλάκια-γατάκια) κι όλα τα άγρια ή ήμερα ζώα.Δεν υπάρχει καλύτερη επαφή με το κόσμο,τις ευαισθησίες,το συναίσθημα,την αγάπη για το παιδί και γενικά για κάθε άνθρωπο παρά η επαφή με σκύλο ή γάτα,άλογο,χελώνα αλλά ο σκύλος είναι ο τελειότερος πιστός φίλος.Είχα πολλά σκυλιά σπίτι μου στην αυλή όταν ήμουν φοιτήτρια Σαλονίκη,με τα παιδιά μου μαζί σπούδασα από 84-89,αλλά φεύγοντας κι ερχόμενοι ξανά Βόλο το 89 έφερα μαζί μας ένα κουτάβι κι ένα γατάκι.Δεν μπορέσαμε να τα αφήσουμε πίσω να μας κοιτάνε που φεύγαμε με κείνα τα μάτια που σε σκίζουν στα δυό..Είμαι άτυχη στα ζώα όμως…το κουτάβι μας το χάσαμε από φόλα και το γατάκι χάθηκε τρέχοντας κάπου να ψάξει για ταίρι!Εχασα όλα μου τα ζωάκια εδώ και 8 χρόνια,δένομαι πολύ,πάρα πολύ,όπως με τα παιδιά και τα εγγόνια μου,γιαυτό δε ξαναπήρα.Υπάρχει ελπίδα τώρα που θα ξαναμετακομίσω στην εξοχή,στο εξοχικό μας,στις Αλυκές Βόλου,να ξαναπάρω ένα Χάσκυ που τα λατρεύω!Εχω κλάψει και πενθήσει πολύ για σκυλάκια μου..δε ξεχνάω τον καφεμαυρούλη μου τζάκ 2 μηνών που γλύστρησε απτο μπαλκόνι του 4ου ορ.που μένω…τον έθαψα στην αυλή κάτω στον κοινόχρηστο χώρο κι έκανα βδομάδες να συνέλθω,μπορεί να μη το ξεπέρασα ποτέ,για να το συζητάω ακόμα..δεν υπάρχει μεγαλύτερη και πιο ανόθευτη αγάπη απ’αυτή του σκύλου…