«Κάθε άνθρωπος είναι όπως τον έκανε ο Παράδεισος και πολλές φορές πολύ χειρότερος», έγραψε κάποτε ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες.
Θυμάμαι πως όταν πρωτοδιάβασα τη φράση αυτή, με διαπέρασε ένα ρίγος επειδή εκείνη την εποχή είχα αρχίσει να κάνω ένα γερό ξεσκαρτάρισμα στις προσωπικές μου σχέσεις.
Είχα αποφασίσει να βγάλω από τη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους με φύση παρασιτική. Κάποιους που ενώ τους θεωρούσα φίλους, αυτοί ενεργούσαν παρασκηνιακά και υποχθόνια.
Το έβλεπα αλλά αρνιόμουν πεισματικά να το αποδεχτώ.
Ίσως επειδή όταν διαπίστωσα κάποια τρωτά σημεία στον χαρακτήρα και στην συμπεριφορά τους που με ενοχλούσαν, ενδόμυχα κατηγορούσα τον εαυτό μου που ανέχτηκε την προβολή αυτής της συμπεριφοράς.
Τους είχα άνευ όρων επιτρέψει ν’αποδώσουν σ΄εμένα όλες τις απωθημένες επιθυμίες, τις ιδιότητες και τα συναισθήματα που οι ίδιοι αρνιούνταν για τον εαυτό τους.
Ούτε εγώ όμως υπήρξα άμοιρη ευθυνών.
Ο στρουθοκαμηλισμός μου ενίσχυε τις νοσηρές τους αντιδράσεις.
Θεωρούσα πως όλα ήταν ένα αστείο αποκύημα της φαντασίας μου και πως ο πανδαμάτωρ χρόνος θα άλλαζε άρδην την ροή των πραγμάτων.
Μόνο που οι άνθρωποι ποτέ δεν αλλάζουν κατ’ουσίαν, μόνο κατ’επίφαση.
Αντίθετα, αποτελούν τα μοναδικά σταθερά σημεία αναφοράς στο επίκεντρο ενός διαρκώς περιστρεφόμενου άξονα.
Τα πάντα γύρω τους αλλάζουν, μεταβάλλονται, ανατρέπονται και αυτοί ως καλοί χαμαιλέοντες προσαρμόζουν ανάλογα, πεποιθήσεις, ιδέες και συμπεριφορές.
Ούτε με τον χρόνο μπορεί κανείς να παίξει.
Εκείνος παίζει μαζί μας γι’αυτό και όταν έρχεται το μέλλον να μας συναντήσει είμαστε απροετοίμαστοι.
Μας ξεγυμνώνει και μας αποκαλύπτει όπως πραγματικά είμαστε.
Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο είχε πει πως ο άνθρωπος αποτελείται από τρεις διαφορετικούς ανθρώπους: από εκείνον που οι ίδιοι εμείς πιστεύουμε πως είμαστε, εκείνον που οι άλλοι πιστεύουν πως είμαστε και εκείνον που πραγματικά είμαστε.
Θα προσθέσω πως πολλές φορές είμαστε αυτό που οι άλλοι μας αναγκάζουν με την συμπεριφορά τους να γίνουμε.
Πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να γίνεται ένα αλαζονικό, ανυπόφορο πλάσμα που δεν επέτρεπε μύγα στο σπαθί του.
Πλήρωνα τους άλλους με το ίδιο νόμισμα, θεωρώντας πως με αυτό τον τρόπο τους τιμωρούσα.
Δεν αντιλαμβανόμουν πως αντέστρεφα απλώς τους όρους του παιχνιδιού κι έμπαινα στο πετσί ενός ρόλου που μισούσα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν συνάντησα ποτέ ξανά στη ζωή μου τα άτομα που διέγραψα από αυτήν.
Επειδή υπήρξαν η αιτία να μιμηθώ συμπεριφορές που σιχαινόμουν προκειμένου να ανακηρυχθώ νικήτρια σ’ένα παιχνίδι χωρίς νικητές, παρά μόνο χαμένους.
Έστω και αργά κατάλαβα πως υπάρχουν άνθρωποι που γκρεμίζουν με τον χαρακτήρα τους ό,τι χτίζουν με το μυαλό τους.
Η μανία τους για αυτοκαταστροφή είναι επεκτατική.
Αργά ή γρήγορα θα γκρεμίσουν και τον δικό σου αν δεν προλάβεις να τον οριοθετήσεις.
Το ερώτημα δεν είναι ποιός θα τους το επιτρέψει, αλλά ποιός θα τους σταματήσει.
Γι’αυτό χτίσε τον χαρακτήρα σου και οχύρωσε το μυαλό σου.
Ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις αυτό που θα μπορούσες να είχες γίνει ήδη.