Θελω να ζήσω παλι ενα καλοκαίρι εφηβικό. Απο αυτα που μόνα μας μπαγκάζια ήταν ένας σάκος adidas με δυο – τρία μπλουζάκια, δυο σορτσάκια κι ενα μαγιώ. Εκείνα τα καλοκαίρια που το μονο αντηλιακό που άγγιζε το κορμί μας, ήταν λάδι καρύδας χωρις προστασία – δεν φοβόμασταν τον ήλιο, δεν φοβόμασταν τίποτα.
Να παιρνουμε το καράβι με θέση “κατάστρωμα” ώρα νυχτερινή και να ξαπλωνουμε σε ψάθες στις καρέκλες με τη θάλασσα όλη νύχτα να μας ντύνει.
Σε κάποιο νησί να κοιμόμαστε σε σλιπινγκ μπαγκ στην παραλία, να τρώμε φθηνά σάντουιτς για φαγητό και να μεθαμε ως το πρωι σε κάποιο beach bar που έμενε ανοιχτό παρά την απαγόρευση (βλέπεις η εφηβεία μου ειχε και Παπαθεμελη). Να μετακινούμαστε με επαρχιακό ΚΤΕΛ ο ένας πάνω στον αλλο ή με ωτο στοπ σε μηχανές, με οδηγούς αμφιβόλου οδικής ικανότητας. Τοτε που η μόνη πολυτέλεια μετακινησης ήταν η ενοικιαση για μια μερα ενός Charlie, που στις ανηφόρες εσβηνε κι έπρεπε να τις ανεβεί πεζός ο συνοδηγός.
Να στεγνώνει η κόμη μας απο τον ήλιο και το πιο περίτεχνο χτένισμα να χρειαζεται μονο ενα λαστιχακι φθαρμένο απο το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Ντύσιμο πρωινό – βραδινό το ίδιο και μακιγιάζ βραδινό μάσκαρα και γκλιτερ στα χέρια, για να γυαλίζει η νιότη μας.
Να κλαίμε για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα· πού να βρίσκεται, πού να γυρνά; Και να ξορκίζουμε τον πόνο μας χορευοντας με Ιταλούς τουρίστες αγκαλιά, απο αυτούς τους ηλιοκαμένους με τα μακριά μαλλιά.
Να παίρνουμε το επομενο πρωι το καράβι -στο ξεκουδουνο- για αλλο νησί, γιατι εκει μας είπαν ότι βρίσκεται ο έρωτας, αυτός ο ανεκπλήρωτος. Να μην τον βρίσκουμε και να μας βρίσκει τις φίλες αγκαλιά το ξημέρωμα, με μόνη κουβέρτα μια πετσέτα σκληρή από τον ήλιο και τη θάλασσα.
Αυτο το καλοκαίρι θελω. Το ανέμελο, το εφηβικό. Η μόνη μας έννοια να ειναι αν μας φτάνει το ” καταπίστευμα” για ποτά και τσιγάρα!
