Συνήθως οι γονείς μου με σέρνουνε στα μοναστήρια και δεν έχει καθόλου
πλάκα. Πρέπει να φοράω μακριά παντελόνια, να μην μιλάω δυνατά, να μην, να μην…
Περνούσαμε όμως από εδώ και ο Χρήστος πήρε κάτι κλειδιά. Ανεβήκαμε μόνοι μας σαν εξερευνητές και ψάξαμε παντού. Είχε δωματιάκια παντού, σκαμμένα μέσα στα βράχια, μια εκκλησίτσα και βέβαια το τέλειο σπήλαιο.
Έτσι μάλιστα. Ούτε πολλά κυριελέησων ούτε πολλά μην και μην. Αυτό το μοναστήρι πολύ μου άρεσε.
Και όλες οι ιστορίες της μονής ήταν καλές. Την κοπέλα που πήγε να κλέψει ο Αλή Πασάς και οι περιπέτειες όσων την έχτισαν. (Περισσότερα εδώ.)
Telika to nonastiri htan kalo alla akoma poio kalo htan to potami pou akolou8ise,parolo pou htan arketa kruo oloi mpikan me anesi sto nero kai to diaskedan me tin psuxi tous…..!!!:-) 🙂 🙂