Είχε μια λάμψη μοναδική. Ένα φως στο πρόσωπο. Το ίδιο ακριβώς φως και στα μάτια. Χανόμουν ώρες στα μάτια της, ακούνητος από κοντά να τα παρατηρώ. Αυτά έτρεχαν πάνω-κάτω και αριστερά-δεξιά. Μερικές φορές σταματούσαν, άνοιγαν λίγο και τότε ήξερα ότι χαμογελούσε με κάτι που διάβασε στο Facebook στο κινητό της. Όσο και να κοιτούσα από κοντά δεν θα έβγαζα από την αντανάκλαση τι κοιτούσε χωρίς να με καταλάβει.
Από τότε που πήρε το πιο μεγάλο τηλέφωνο είναι ακόμα πιο φωτεινή. Όταν κάνουμε έρωτα το βράδυ οι ελαφρές σκιές στις καμπύλες της εξαφανίζονται κάθε φορά που της έρχεται κάτι στο Messenger και ανάβει η οθόνη για λίγο. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ξαναχανόμαστε στο σκοτεινό μας πάθος γιατί σβήνει αυτόματα. Εκτός κι αν αποφασίσει να το σηκώσει να δει ποιος ήταν, οπότε συνεχίζω μόνος μέχρι να απαντήσει. Οι ανταύγειες στα μαλλιά της, όπως τις βλέπω τότε από πίσω είναι τόσο μαγικές, τα μπλε χρώματα του user interface και το λευκό φόντο….
Καμιά φορά δεν αντέχω έτσι. Την τραβάω πιο κοντά μου, τη φιλάω στον σβέρκο και κοιτάω με τρόπο εκεί που γράφει. Τα φροντισμένα της νύχια μια χορεύουν παιχνιδιάρικα στο κινητό, μια χτυπάνε αλύπητα, σαν τον έρωτα, σαν την θάλασσα, σαν εκείνα τα animated gif που έγιναν πάλι της μόδας τώρα τελευταία. Θέλω να σκίσω το προστατευτικό κάλυμμα της οθόνης και να νιώσω χωρίς προφυλάξεις το άγγιγμά της, να γίνω εγώ iOS της καρδιάς της.
Λένε ότι η τεχνολογία αποξενώνει. Δεν ξέρουν τι λένε. Δε νιώθουν τον παλμό της Γης, τον προαιώνιο, την δόνηση του πλανήτη, δόνηση, δόνηση…ξέχασα κι εγώ το κινητό μου στη δόνηση μάλλον γιατί συνεχίζει.
Έκσταση.
