Αν σας ενοχλεί η θεωρία των δυο άκρων ακούστε κι άλλα για να εκνευριστείτε. Αν σας αρέσει η θεωρία αυτή, ακούστε παρακάτω για να προβληματιστείτε. Είναι αληθινή ιστορία και μάλλον χαρακτηριστική. Της μόδας. Συχνό φαινόμενο. Τάση, trend, sign of the times που λέμε.
Την Αποστολία την γνώρισα στους φιλελέδικους χώρους. Πρέπει από την αρχή να ξεκαθαρίσω τι είναι αυτοί . Οι φιλελεύθεροι είναι το άκρον άωτον του μπερδεμένου, ενοχικού ατόμου. Μην το σκέφτεστε πολιτικά. Δεν είναι πολιτικό το θέμα. Έχει να κάνει με τύψεις. Ο φιλελές είναι σχετικά φραγκάτος αλλά πολεμάει για τα δικαιώματα του κάθε ταλαίπωρου. Και έχει τύψεις για αυτό βέβαια. Δεν κάνει κάτι ουσιαστικό, απλά μιλάει. Το ξέρει ότι δεν κάνει τίποτα. Αλλά βλέπει και το πρόβλημα, το άλυτο, πολύπλοκο πολιτικό ή κοινωνικό πρόβλημα και νιώθει άσχημα. Δηλαδή βλέπει και καταλαβαίνει την κοινωνική αδικία, αλλά ως εκεί.
Να σας το εξηγήσω και έτσι. Το 1950 ή το 1960 αν ήθελες να αντιδράσεις σε κάτι, ήσουν κομμουνιστής ή αριστερός. Έβγαινες στους δρόμους μαζί με άλλους για να βρεις το δίκιο σου. Καθότι είμαστε κοινωνικά ζώα, αφού μαζευτήκαμε πολλοί, αυτομάτως έχουμε δίκιο στο μυαλό μας. Το λένε οι φίλοι μου, τα συντρόφια αριστερά και δεξιά μου εκεί που τρώμε ξύλο από την αστυνομία. Δεν μπορεί να μην έχουμε δίκιο. Οι φιλελέδες είναι εκείνοι που βαρέθηκαν να κάνουν πορείες. Είδαν ότι δεν έβγαζε πουθενά. Οπότε είναι μεν προστάτες των αδυνάτων αλλά είναι στον καναπέ μόνοι. Ζούνε σε πρώην υποβαθμισμένες περιοχές σε πανάκριβα διαμερίσματα και γκρινιάζουν που δεν έχει ο μετανάστης κάπου να μείνει. Αν είσαι μάγκας ρε, δώσε το δικό σου να μείνει! Αντ’αυτού κάνει μια φιλανθρωπική οργάνωση-ξεκάρφωμα και καλά ότι δουλεύει αφού είναι εισοδηματίας βασικά και μαζεύει λεφτά να νοικιάσει ένα διαμέρισμα στα Πατήσια να τους σπιτώσει. Κάποιος καημένος σιχτιρίζει που μυρίζει τα παπούτσια τριάντα Σύριων στον 5ο όροφο ή για το γεγονός ότι δεν έχουν μάθει ακόμα να κατεβάζουν τα σκουπίδια στον δρόμο, κλείνει υπομονετικά την πόρτα της πολυκατοικίας που αφήνουν ανοιχτή κάθε φορά.
Το πρόβλημα της Αποστολίας ήταν ένα πολύ σύγχρονο πρόβλημα. Δεν ήξερε τι είναι. Δεν ξέρει που ανήκει. Παρκάρει την B class Mercedes της μαμάς της στον καταυλισμό που βοηθάει κάθε Τρίτη πρωί και ντρέπεται. Νιώθει Τζέκυλ και Χάιντ, από τη μια σαν αβοήθητο πλασματάκι σε ταινία του Disney και ταυτόχρονα φονιάς των ζόμπι. Αυτομαστιγώνεται το λουράκι της Λουί Βιτόν τσάντας της για τις αμαρτίες μιας κοινωνίας που έχει τόση αδικία. Και ζητάει από όλους αγάπη και Προδέρμ για τις ενοχές που κουβαλάει. Έχει κάνει τις ενοχές άλλοθι και διαβατήριο. Όταν ταξιδεύει σε εξωτικές κουλτουριάρικες χώρες το βγάζει να τις το σφραγίσουμε. “Πήγα και στην Ινδία” σου λέει, “πολύ φτώχεια.” Ξέρουμε όλοι ότι όσα ξόδεψε για να πάει θα μπορούσε να είχε ταϊσει τρία χωριά για έναν χρόνο εκεί. Το ξέρει κι αυτή.
Η Αποστολία δεν το άντεξε αυτό. Να βολοδέρνει από το ένα κόμμα του μηδέν κόμμα τα τρία μας στις εκλογές, στο άλλο που παραλίγο να περάσει το 3% αλλά τελικά δεν… Ένιωθε παγιδευμένη. Μια, δυο και τρεις, αποφάσισε να πάει σε “κόμμα εξουσίας” και να υποστηρίξει ανοιχτά την Νέα Δημοκρατία. Μας έπρηξε με τον Σαμαρά σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα, σαν να τα πίστευε. Αλλά γρήγορα άρχισε να ζορίζεται. Γιατί τα μεγάλα κόμματα είναι αυτό που λέμε “πολυσυλλεκτικά”. Έχουν διάφορους διαφορετικούς ανθρώπους. Δηλαδή κλέφτες, πολύ κλέφτες και όσους ετοιμάζονται για κλεψιές. Κάποιοι καθαροί αν υπάρχουν είναι για ξεκάρφωμα, δεν μένουν πολύ. Κυρίως έχουνε παλιές καραβάνες στο να τα τρώνε και νέους που δεν έχουν πιάσει καλά τα κόλπα ακόμα. Είναι μπουρδέλα με τρεις κανόνες: Πρώτον παίζουν όλα τα βίτσια αρκεί να βγάζουμε λεφτά. Δεύτερον η τσατσά είναι μία και μοναδική, τον αρχηγό του κόμματος δεν τον κοντράρουμε ποτέ. Και τρίτον ότι γίνεται στο μπουρδέλο, μένει στο μπουρδέλο, δεν καρφώνουμε τους άλλους πελάτες και ότι πηδάμε δεν λέει κουβέντα.
Η Αποστολία μπερδεύτηκε. Προσπάθησε να ξεσπαθώσει όπως έκανε παλιά στους φιλελεύθερους και δεν μπορούσε. Εδώ δεν υπήρχε ιδεολογία, δεν πίστευαν σε τίποτα. Ή μάλλον πίστευαν σε ότι έφερνε ψήφους. Οπότε δεν φώναζαν ξεκάθαρα θέσεις σε θέματα. Ποτέ. Παλιά η Αποστολία είχε τύψεις από το κενό ανάμεσα σε όσα έβλεπε να πηγαίνουν στραβά και όσα δεν έκανε για να τα βελτιώσει. Στη Νέα Δημοκρατία δεν μπορούσε καν να τα λέει. Μια σιωπηρή συνωμοσία τόσο δυνατή και αυτονόητη. Ήθελε να ξεσπαθώσει όπως παλιά, να πιστέψει σε κάτι. Το μόνο που έβρισκε ως κοινή γραμμή με την ΝΔ ήταν η αγάπη για την πατρίδα. Δηλαδή περίπου. Ήταν πιο κοντά σε αγάπη για την πατρίδα από τον ΣΥΡΙΖΑ που θα την καταστρέψει. Και έτσι άρχισε σιγά σιγά να πέφτει στην παγίδα του εθνικοπατριωτικομαλακισμού.
Φταίει και το Facebook. Όσο πιο έντονα τα έγραφε, τόσο πιο πολύ ασχολιόταν ο κόσμος μαζί της. Άρχισε να τα κάνει πιο ακραία, να ψάχνει τον ντόρο. Μερικά post έγιναν ψιλοviral. Ένιωσε σταρ. Απάντησαν βουλευτές στο Twitter. Ο τοίχος της ήταν διάσημος. Ότι δεν κατάφερε τόσα χρόνια με τους φιλελέδες το πέτυχε κοροϊδεύοντάς τους. Ήταν εύκολο. Ήξερε τον εαυτό της, ήξερε τι μισούσε σε αυτόν. Ήξερε πόσο ανήμπορη ένιωθε και ήξερε που να τους τσιγκλίσει. Πάνω στις τύψεις τους. Πάνω στις δικές της. Ένιωθε σαν τόσα χρόνια να οδηγούσε φοβισμένη ένα μικρό αυτοκινητάκι στην μέση της λεωφόρου και τώρα είχε πάρει μπουλντόζα.
Το μόνο που έμενε ήταν να βρει στέγη. Ψηνόταν για την Χρυσή Αυγή επειδή ενοχλούσε τόσο πολύ τους Αριστερούς και τους Φιλελέδες. Αλλά ήταν κάπως μπασκλάς η φάση. Και πάνω στην ώρα ήρθε το κόμμα που περίμενε. Αρχηγός πρώην ΝεοΔημοκράτης με φήμη ότι τα λέει χύμα. Λάτρης του Σαμαρά δηλωμένος, κάπως ξέφυγε από το μαντρί. Τι “κάπως” δηλαδή, η συνταγή είναι γνωστή. Κάποιος επιχειρηματίας τύπου Λάτση, Βαρδινογιάννη ή Μπόμπολα, θέλει να παίξει ρόλο στην πολιτική. Οπότε σπονσοράρει μικρό κόμμα-τσόντα. Το έχουμε δει με ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι και ένα σωρό δορυφόρους που πετάγονται πριν τις εκλογές. Όσο σπάει ο δικομματισμός, τόσο πιο δημοφιλής λύση είναι. Αρχίζεις σε ανύποπτο χρόνο και καλά επειδή έχεις διαφορετικό πολιτικό στίγμα. Παπάρια στίγμα, ούτε καν θέσεις δεν έχουν συνήθως. Μια βόλτα στην ιστοσελίδα τους αποκαλύπτει ότι το πολιτικό τους βάθος είναι λιγότερο από την παραλία στον Σχοινιά. Πας, πας, πας και ακόμα στον αστράγαλο το νερό. Ένα τουρλομπούκι κυρίως αντιγραφή από Ρεπουμπλικανικά site με έξτρα λαϊκισμό α λα Ελληνικά εδώ κι εκεί για ξεκάρφωμα.
Η Αποστολία ένιωσε σαν στο σπίτι της. Μικρή ομάδα, πάθος, κλίμα εθελοντικό. Ενώ ο αρχηγός είχε μόλις εισπράξει και δεύτερη δόση από διακοσαχίλιαρα από τον επιχειρηματία, αυτοί έτρεχαν να μαζέψουν πεντάευρα συνδρομές. Ήταν grass roots 2.0 η φάση. Όλα τα καλά των παλιών καιρών με έξτρα δώρο μια σταθερή σιγουριά ότι εδώ ξέρουμε ακριβώς τι πρέπει να γίνει. Δεν μασάμε τα λόγια μας. Απλές λύσεις. Η χυδαιότητα του Trump μετατρέπεται σε “επαναστατικότητα” και “ρεαλισμό”. Δεν είναι ότι πιάνει το απαυτό της κάθε γυναίκας που γουστάρει, είναι ότι “είναι ακομπλεξάριστος” και “του αρέσουν οι ωραίες γυναίκες, τι να κάνουμε;”
Πρώτη φορά στη ζωή της η Αποστολία δεν ένιωθε τύψεις για τίποτα. Παλιά έβλεπε έργα με Ναζί και Εβραίους και ένιωθε σαν να τραβούσε αυτή την σκανδάλη. Ο δικός της πολιτισμός τα έκανε όλα αυτά. Οπότε έβαλε τον πολιτισμό στο στόχαστρο. Οι κυρίες στο Μέγαρο με τις οποίες έκανε παρέα πριν από όλα αυτά ήταν το πρόβλημα. Αυτές οι πλούσιες κουλτουριάρες που ψηφίζουν Ποτάμι. Ή λένε ότι θα ψηφίσουν Ποτάμι και μετά ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία γιατί ο δικός τους μάλλον θα κερδίσει πιο πολλά αν βγούνε αυτοί. Ήταν υποκριτές όλοι τους. Ένιωθαν τύψεις που δεν ήταν θύματα. Η Αποστολία αποφάσισε να γίνει θύτης και να μην νιώθει τύψεις.
Στη δουλειά έκανε όλο και λιγότερα. Βασικά ήταν διαρκώς στο Facebook. Έκλεβε αστεία από το Twitter, τα άλλαζε λίγο και τα έντυνε με πολιτικό θέμα όπου μπορούσε. Έπιανε. Τα χαζά στο Facebook ούτε που το καταλάβαιναν βέβαια. Δεν την πείραζε που πλέον δεν δούλευε. Η δουλειά είναι για χαζούς φιλελέδες. Αυτούς που προσπαθούν να σβήσουν τις τύψεις τους για τα στρεβλά του καπιταλισμού βγάζοντας περισσότερα λεφτά για να μπορούν να αγοράσουν υπηρεσίες που θα μειώσουν τις τύψεις τους. Και επειδή δεν δουλεύει αυτό το κόλπο, απλά δουλεύουν περισσότερο. Μετά έχουν τύψεις που δεν βλέπουν τα παιδιά τους. Μετά το χάνουν στον γάμο τους και μπλέκουν με γκομενικά γιατί έχουν τύψεις που δεν έζησαν καλά την ζωή τους πριν παντρευτούν.
Αλώνιζε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένιωθε ότι όλα τα μάτια ήταν πάνω της. Δεν άφηνε τίποτα να πέσει, πάντα τσιγκλούσε για διάλογο. Δεν μπλόκαρε κανέναν. Ντόρος να’ναι κι ότι να’ναι από οποιονδήποτε. Οτιδήποτε είναι καλύτερο από το να μην ασχολούνται μαζί σου. Σταμάτησε και να διαβάζει. Άλλωστε όλοι που έγραφαν ήταν ηλίθιοι. Οι υποτιθέμενοι μεγάλοι στοχαστές, αυτοί που έστησαν τις βάσεις του σημερινού μας μπάχαλου, το μόνο που κατάφεραν ήταν να μας βάλουν στο τριπάκι ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Η Αποστολία έγινε το τρολ-λαγωνικό. Μύριζε την ενοχή του καθενός και την σέρβιρε σαν να είναι η μοναδική παρθένα στο κοσμικό μπορντέλο. Ο ένας είχε θέματα με την μάνα του, πάρε λίγο Φρόυντ νευρωτικέ μαλάκα να έχεις εσύ. Η άλλη είχε υπαρξιακά, πάρε Σαρτρ, ούτε αυτός μας βοήθησε τελικά. Όταν έκλαψε ο Νίτσε ήταν η Αποστολία που τον είχε σαπίσει αμείλικτα με σχόλια μάλλον.
Αμείλικτα. Φονικά. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς ενοχή. Στο μυαλό της είναι πλέον Ιωάννα της Λωραίνης, στο ιδιότυπο χαρμάνι Πατρίς-Οικογένεια-Θρησκεία που πούλαγε το κόμμα της. Ως τις εκλογές βέβαια. Μετά θα πουλάει το “υποστηρίζουμε την Νέα Δημοκρατία αν και διαφωνούμε προκειμένου να απαλλαγεί η χώρα από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ” ή ότι γραμμή δώσει ο επιχειρηματίας-χορηγός. Δεν ξέρω τι θα κάνει τότε το κορίτσι μας. Μπορεί να γυρίσει σε προηγούμενες λύσεις από αυτές που έχει ήδη περάσει. Μπορεί να γίνει γραφική τρελή του κυβερνοχωριού. Μπορεί να απομονωθεί και να γίνει ακόμα πιο ακραία. Άλλωστε έχει χάσει επαφή με την πραγματικότητα εδώ και καιρό. Ούτε που θα το καταλάβει. Στην καλύτερη περίπτωση θα είναι απλά μια ακόμα τρελή online. Στην χειρότερη θα στουκάρει φορτηγό με εκρηκτικά στο Σύνταγμα ή θα κάνει ντου με άλλους στρατόκαβλους σε κάνα hot spot να καθαρίζουν μετανάστες με μυδραλιοβόλο.
Με το κινητό στο χέρι βέβαια, live στο Facebook.