“Όπως βλέπεις μέλλουσα αγαπητή, όλα έχουν ήδη πάει στο διάολο. Παρά την αισιοδοξία που έχω κληρονομήσει θα προσπαθήσω να είμαι ειλικρινής. Να σε τοποθετήσω κάπως συγκεκριμένα στην απέραντη έρημο των μελοδραματισμών μου, να σε καθοδηγήσω να την διασχίσεις επιτυχώς. Έχει μερικές οάσεις καλώς στιγμών αλλά κυρίως βούρκους με κινούμενη άμμο από πρώην, δουλειές και όλα τα ψυχολογικά μου που σαν αλυσίδες βαραίνουν τα λάστιχά μου, τα φυλακίζουν αλλά και βοηθάνε να μην κολλάω τελικά. Δεν είναι ανωμαλία όταν βάζεις τα πράγματα να κάνουν αυτό που πρέπει. Βούτα στην έρημο λοιπόν να γνωριστούμε, εσύ, εγώ και δυο ντουζίνες παθήσεις και νευρώσεις. Ψέματα δε λέω. Είναι πλατιά η θάλασσα και πολύ, πολύ μικρό το βαρκάκι μας.”
Τόσο κείμενο χωρούσε για το “About me” στην εφαρμογή γνωριμιών. Τώρα που το ξανακοιτούσα αναρωτήθηκα τι φωτογραφία προφίλ θα μπορούσε να ταιριάξει. Κάθομαι στο αυτοκίνητο και περιμένω. Απέναντι μια ηλικιωμένη κυρία προσπαθεί να χωρέσει ένα έπιπλο σε Mini Cooper, πράγμα δύσκολο και πρακτικά ακατόρθωτο όταν είσαι ηλικιωμένη που δεν γυμνάζεται κιόλα. Όχι, δεν το λέω ρατσιστικά επειδή είναι ηλικιωμένη ή γυναίκα, απλά επειδή την ακούω που φωνάζει από μόνη της “καταραμένα, πανέμορφα χέρια μου!” σα να παίζει στην Επίδαυρο. Στο μπροστινό κάθισμα του Mini o γιός της, νομίζω είναι γιός της, στην ηλικία μου είναι πάντως και κοιτάει το τηλέφωνό του. Ελπίζω να κοιτάει το τηλέφωνό του αλλιώς κάτι πολύ ακατάλληλο κοιτάει εκεί κοντά στο παντελόνι του. Όσο σπρώχνει η κυρία το συσκευασμένο έπιπλο τόσο χαλάνε οι γωνίες, πήγε να κλείσει την πόρτα με το ζόρι και τα έκανε χειρότερα, ελάχιστα αν τραβούσε από μέσα το ρεμάλι θα έμπαινε, αλλά όχι! Δεν θα βοηθήσω. Ίδια ηλικία είμαι με τον γιο της και αν ήταν να βοηθήσω κάποια κυρία τέτοιας ηλικίας θα έπρεπε να βοηθήσω την δικιά μου μάνα που δεν την βλέπω κι αρκετά εδώ που τα λέμε. Μπορεί το παιδί βέβαια να έχει κάποιο θέμα. Μπορεί να μην έχει καν πόδια, να μην παίζει με το κινητό του αλλά να υποφέρει από κάποια σπάνια αρρώστια. Δεν ξέρω με σιγουριά αλλά εικάζω ότι η μάνα του είναι πολύ βλαμμένη με όλα αυτά που βλέπω και δεν θα βοηθήσω τελικά γιατί καλύτερα να την αφήσω να υποφέρει παρά να αποδειχθεί ότι δεν έχω δίκιο.
Μπήκες ξαφνικά στη θέση του οδηγού και μου έδωσες ένα πεταχτό φιλί. Σαν το άλλο το πρωί όταν σου έφερα καφέ που καθάριζες το γραφείο σου. Σα να έμαθα να οδηγάω με διαρκή τρακαρίσματα. Πέντε έξι φιλιά μου έδωσες σήμερα στην εταιρεία που για κάποιον λόγο μας έχει υπάλληλους και τους δυο. Αντί για “καλημέρα” όταν έφτασα, έπρεπε να λέω “αντίο”, όταν έγραψα στο τσατ ότι “έρχομαι”, το εννοούσα και μάλλον θέλω να πεθάνω λιγότερο από ότι λέω ότι θέλω, κανείς δεν ξέρει, δεν υπάρχουν αξιόπιστα στατιστικά για αυτά τα πράγματα. Θα σου πω ότι σε αγαπάω όταν σε αγαπάω πραγματικά και δεν έχω καμία όρεξη να πάμε στης μάνας σου τώρα μετά τα ψώνια. Δηλαδή θα προτιμούσα να μου κάνεις τατουάζ στα παπάρια ή να πάω για παϊδάκια ή να βάζω φωτιά στην αγαπημένη μου παιχνιδομηχανή αλλά κανείς δεν μου έδωσε τέτοιες επιλογές.
Αν είναι να με σκοτώσει οποιοσδήποτε, καλύτερα να το κάνω μόνος μου. Όχι, δεν θα σε φιλήσω. Είναι λάθος εποχή και το μαγαζί με τα κυνηγετικά είδη πέφτει μακριά. Μη σου λέω τώρα πως να ζεις τη ζωή σου αλλά μια καλή ιδέα είναι να φύγεις τρέχοντας. Τρέχα μέχρι να μη με βλέπεις και μετά τρέχα άλλο τόσο. Όσο με φιλούσες σκεφτόμουν πως να κάνω κομμάτια το ρολόι και να το ξανασυναρμολογήσω χωρίς να με πάρουν πρέφα. Να φταίει κάποιος άλλος. Να φιλούσες καλύτερα τον τοίχο, το τιμόνι, οτιδήποτε άλλο εκτός από εμένα. Είναι πολύ δύσκολο να αγαπάς κάποιος γιατί ποιος διάολο είσαι εσύ ρε; Περίμενα τόσο καιρό ένα φιλί και τώρα είναι χάλια. Σαν Πάσχα χωρίς βεγγαλικά, είναι στιγμή που την πήρε ο ύπνος με τα κλειδιά στο χέρι όρθια και ξενέρωτα. Δεν φταις εσύ, δεν με έφτιαξες εσύ έτσι που είμαι, εγώ είμαι βλάκας, μπορεί κι εσύ να είσαι βλαμμένη, δεν ξέρω, δεν σε ξέρω, ποιος διάολο είσαι εσύ άλλωστε; Νόμιζα θα είχε πλάκα να κερατώσω την άλλη αλλά τώρα που με φίλησες το μόνο που έγινε είναι ότι με φίλησες. Η μόνη ίντριγκα θα ήταν να μας έβλεπε κάποιος, να μας έκαναν τσακωτούς. Αλλά απλά με φίλησες στα πεταχτά στο αμάξι ενώ η ηλικιωμένη κυρία με τον ηλίθιο γιο ακόμα δεν έχει καταφέρει να κλείσει το πορτ μπαγκάζ της και εγώ προσπαθώ να κάνω πολλαπλό παράλληλο κεράτωμα ανοίγοντας προφίλ στο Tinder.
Έβρεχε. Οδηγούσε χάλια η δικιά μου. Ίσως είναι επειδή είχε σπάσει τον αστράγαλό της πρόσφατα. Ή επειδή έβρεχε. Ή επειδή κι όλοι οι άλλοι στον δρόμο έχουν σπάσει πρόσφατα τους αστραγάλους τους. Μην κάνετε ηλίθιους συσχετισμούς, είμαι ο πιο ειδικός εγώ. Δεν οδηγάω στη βροχή, φοβάμαι και με αγχώνουν. Εδώ που τα λέμε όλα με αγχώνουν, δεν οδηγάω και χωρίς βροχή. Δεν οδηγάω αγχωμένος. Και δεν οδηγάω αν έχω σπάσει πρόσφατα αστράγαλο. Ειδικά όταν βρέχει και όλοι στον δρόμο μάλλον γυρνάνε αγχωμένοι από το νοσοκομείο με σπασμένους αστράγαλους.
Βγαίνοντας από τον χώρο στάθμευσης του επιπλάδικου είδα ένα γκέι ζευγάρι που καθόταν στο παγκάκι. Ο ένας έχει το χέρι στον ώμο του άλλου σα να τον υποστηρίζει ψυχολογικά επειδή μόλις έμαθαν ότι θα πεθάνει. Ή μπορεί απλά να τράκαρε το αυτοκίνητο. Ή να περιμένουν κάποιον. Ή να έχουν επέτειο γκέι γάμου αλλά σκέφτονται να χωρίσουν. Από εδώ που τους είδα στα πεταχτά δεν φαίνεται τίποτα για να είμαι ειλικρινής, μπορεί να είναι γυναίκες τελικά, λεσβίες ίσως ή ούτε καν αυτό. Για μια στιγμή μου φάνηκε ότι ήταν κλαμμένοι και σχεδόν σίγουρα η μια φιγούρα είχε το χέρι στον ώμο της άλλης φιγούρας. Ή μπορεί να έπιανε τον στύλο που είναι πίσω από το παγκάκι, τελοσπάντων μην κολλάμε εκεί, νύχτωνε, άδειαζε ο χώρος στάθμευσης, φυσούσε λίγο μελαγχολικά και πολύ θα ήθελα να πεθαίνει ο ένας από τους δυο και να ήταν τρομερά συγκινητική στιγμή που διαισθητικά και με πολύ ευαισθησία μόνο εγώ κατάλαβα και μοιράστηκα μαζί τους.
O Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι διάσημος ΜεξικανοΠόντιος συγγραφέας, ποιητής και γκουρού, προφανώς αυτά τα κείμενα για κάτι κακομοίρηδες μπερδεμένους τα γράφει για να βοηθήσει τον κόσμο και όχι γιατί έχει περάσει οτιδήποτε παρεμφερές ο ίδιος. Εκτός από την γριά με το έπιπλο και το Mini Cooper βέβαια, αυτό έγινε αλήθεια.