Επειδή μακροπρόθεσμα μπορεί να σας ενοχλήσει η δημοσιοποίηση της ψήφου σας στις ευρωεκλογές, θέτω κάποια σύντομα ερωτήματα με τα οποία μπορείτε να διαγνώσετε μόνοι σας πόσο κινδυνεύετε:
1. Την έχετε ξαναπατήσει με “ανόθευτους” και “φρέσκους”; Μήπως είχατε πιστέψει παλιότερα την Δημιουργία Ξανά με παρόμοιο σκεπτικό; Την ΔΗΜΑΡ την κόψατε από την αρχή ως apolitik αερολογία ή το χάψατε στην αρχή το παραμύθι;
2. Είστε από αυτούς που κατά βάθος θεωρούν ότι ο Γιωργάκης Παπανδρέου “ήταν καλός μωρέ αλλά τον έφαγαν;” Από τους (συχνά παρόμοιους) που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ πολύ αργότερα από ότι δικαιολογούσε ο κοινός νους, επειδή “δεν μπορώ την δεξιά μωρέ”;
3. Έχετε την τάση να δέχεστε εύκολα τεχνητά δίπολα τύπου “ή αυτό ή θα μας φάνε οι Χρυσαυγίτες”; (Χωρίς σκέψη προφανώς. Αν σκεφτόσασταν δεν θα υπήρχε τέτοιο δίπολο.)
4. Σας αρέσει να συζητάτε πολιτικά αλλά βαριέστε να είστε “ίδια ομάδα” με την προηγούμενη φορά; Σας ενοχλεί η μακροπρόθεσμη σκέψη (πχ τι θα κάνει το Ποτάμι αν βγει; Πως θα συνεργαστεί και με ποιόν;)
5. Δεν σας ενοχλούν ποτέ μικρολεπτομέρειες. Είστε πιο πολύ του εντυπωσιασμού παρά της μεθοδικής μακροπρόθεσμης δουλειάς. Στο ερώτημα “γιατί δεν περιμένεις λίγο να δούμε τι ακριβώς εστί Ποτάμι;” γελάτε χαριτωμένα και απαντάτε “ε, μωρέ, ας είμαστε αισιόδοξοι” έτσι γενικά και πολύ, πολύ αόριστα.
6. Δεν έχετε εμπλακεί ποτέ με αληθινή πολιτική σε κανένα ουσιαστικό επίπεδο. Αλλά διαβάζετε protagon, lifo όπως παλιά διαβάζατε Downtown. Γιατί ο όρος lifestyle politics ποτέ δεν σας ενοχλούσε, είναι μάλιστα καμάρι σας.
7. Θεωρείτε το “έχει ρεύμα” επαρκές επιχείρημα. Ή το “ας μπει κάτι νέο επιτέλους“. Καθότι δημοκρατία, να προτείνω να βάλετε ένα κροκόδειλο στην κουζίνα σας καλύτερα. Κι αυτό νέο θα είναι αλλά δεν θα κάνει ζημιά στους υπόλοιπους.