Παρά τα αντικειμενικά δεδομένα που δείχνουν ότι δεν διασκεδάζουμε τόσο πολύ τον χρόνο που περνάμε με τα παιδιά μας, συνεχίζουμε να απαντάμε σε οποιονδήποτε μας ρωτάει ότι είναι “η πιο μεγάλη μου χαρά” ή κάτι αντίστοιχο. Και το παράδοξο είναι ότι περνάμε πιο πολύ χρόνο με τα παιδιά από παλιότερα όταν δούλευαν λιγότερες γυναίκες! ( Changing Rhythms of American Family Life— Suzanne M. Bianchi, John P. Robinson, και Melissa A. Milkie.) Τα ζευγάρια περνάνε 9 αντί για 12 ώρες μόνοι μαζί. Και σύμφωνα με τους Lauren Papp και E. Mark Cummings το 40% των καβγάδων στα ζευγάρια με παιδιά, αφορούν άμεσα τα παιδιά. (Άλλοι τόσοι καβγάδες θα είναι ίσως επειδή είναι κουρασμένοι ή άυπνοι λόγω παιδιών και έχουν κοντό φιτίλι!) Γιατί λοιπόν λέμε ότι μας δίνουν τόση χαρά;
1. Για τον ίδιο λόγο που όσοι αγοράζουν αυτοκίνητο απαντάνε περιχαρείς μετά την αγορά. (Άσχετα από τα προβλήματά του.) Όταν έχεις επενδύσει είκοσι χιλιάρικα σε κάτι τι θα πεις; “Α, λάθος μου, είμαι τόσο ανόητος, έπρεπε να είχα κάνει test drive!” Sunken costs στα οικονομικά ο όρος. Έχουμε επενδύσει τόσο πολύ χρόνο, κόπο και χρήμα και είμαστε δεσμευμένοι για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι μπορεί να ήταν λάθος, πόσο μάλλον αφού είμαστε προϊόντα ενός αντίστοιχου “λάθους” των γονιών μας!
2. Θυμόμαστε μόνο τα καλά. Οι βρώμικες πάνες, τα ξενύχτια, οι εμετοί και όλα τα δυσάρεστα επεισόδια κάπως μαγικά εξαφανίζονται όταν κάνουν κάτι τοοοοοόσο χαριτωμένο. Με ένα “σ’αγαπώ μανούλα” ή μια αγκαλιά τα σβήνουν όλα. Η μνήμη μας εστιάζει στο πιο πρόσφατο τέτοιο επεισόδιο, όχι στην μισή ώρα που σου έβγαλε το λάδι γιατί δεν ήθελε να πάει σχολείο…
3. Δεν κάνουμε και τίποτα άλλο! Σαν τους φυλακισμένους που βρίσκουν εξωφρενικά ενδιαφέρον ξαφνικά το σχήμα που δημιουργεί η υγρασία στον τοίχο, ένας γονιός που δεν βγαίνει πια από το σπίτι, μειώνει τις απαιτήσεις του. Μελέτες που συγκρίνουν ζευγάρια χωρίς και με παιδιά βρίσκουν ότι οι σχέσεις τους είναι πολύ καλύτερες όταν δεν υπάρχουν παιδιά. http://www.jstor.org/pss/353345
4. Παλιότερα τα παιδιά ήταν κρίσιμα στην οικιακή οικονομία. Βοηθούσαν στο σπίτι, στις δουλειές στο χωράφι, στην ανατροφή άλλων παιδιών. Ήταν το …ΙΚΑ για την σύνταξή σου και για να έχεις κάποια βοήθεια στα γεράματα. Τώρα που δεν ισχύουν όλα αυτά πια προσπαθούμε να κατασκευάσουμε λόγους. Η σχετική μελέτη είναι εδώ – http://www.psychologicalscience.org/index.php/news/releases/the-bottom-line-of-raising-kids-parents-rationalize-the-economic-cost-of-children-by-exaggerating-their-parental-joy.html
Το 2003 οι ψυχολόγοι W. Keith Campbell και Jean Twenge έκαναν meta ανάλυση 97 μελετών σχετικών με την ικανοποίηση γονιών. Βρήκαν ότι κάθε γενιά είναι λιγότερο χαρούμενη με παιδιά από ότι η προηγούμενη! Ένας λόγος είναι ότι δεν πάμε κατευθείαν από το σπίτι με τους γονείς στο σπίτι με τα παιδιά όπως παλιότερα. Οι πιο πλούσιοι είναι ακόμα πιο δυστυχισμένοι. Γιατί νιώθουν ότι χάνουν αυτονομία. Επιπλέον μετά από μια δεκαετία στην αγορά εργασίας, προσεγγίζουν τα παιδιά σαν μάνατζερ και νιώθουν συχνά αποτυχημένοι όταν (πολύ φυσικά) τα παιδιά κάνουν ότι τους κατέβει.
Διαβάστε και αυτήν εδώ την ενδιαφέρουσα μελέτη σχετικά με τον διαφορετικό τρόπο που αναφέρονται στα συναισθήματά τους άντρες και γυναίκες. (Έχει και ένα τμήμα ειδικά για οικογένειες και την γονική φροντίδα σχετικό με το άρθρο.) http://www.fsu.edu/~soc/people/simon/simon_gender.pdf