Από μικρός δεν έβριζα. Δηλαδή ποτέ εν βρασμώ ψυχής. Δεν μου ξεφεύγουν χριστοπαναγίες, ούτε άλλες βρισιές ακόμα κι αν κοπανήσω το μικρό μου δαχτυλάκι για πολλοστή φορά στο ίδιο έπιπλο. Όποτε έχω βάλει στοίχημα με κάποιον δικό μου άνθρωπο (κοπέλα, συγγενή) και μετράμε ποιός βρίζει περισσότερο, πάντα κερδίζω. Τα κέντρα λόγου μου περνάνε από φίλτρο από ότι φαίνεται.
Αλλά μου αρέσουν οι βρισιές! Γιατί όταν προκαλείς συχνά φτάνεις πιο γρήγορα “στο ζουμί” μιας υπόθεσης, αποφεύγεις τις δαντελωτές διπλωματίες της γλώσσας. Λίγο πιο έντονη έκφραση βοηθάει εκείνο το meeting να τελειώσει πιο αποτελεσματικά. Γιατί είναι αστείες. Γιατί δεν έχουμε τίποτα να ντρεπόμαστε στις βασικές λειτουργίες του σώματός μας. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο! (Αυτή δεν μετράει – είναι αναφορά σε ιστορικό γεγονός.) Είναι μέρος της παράδοσής μας άλλωστε και αυτό θέλω να αποτυπώσω εδώ.
Όχι της νεκρής παράδοσης, αυτής που μπαίνει σε εγκυκλοπαίδειες και σε βάζει να κοιτάς κάτω κάτω στα μικρά γράμματα και τις παραπομπές για να καταλάβεις τι εννοούσε κάποιος σε ένα χωριό πριν εκατό χρόνια όταν το έλεγε αυτό. Της ζωντανής μας γλώσσας. Γιατί μια καλά επιλεγμένη βρισιά είναι ποίηση. Και όταν ακριβολογούμε επικοινωνούμε καλύτερα.
Δείτε εδώ ένα αδελφό μας site – το http://beautifulswearwords.com/ όπου ανεβάζουν μια βρισιά την ημέρα σε …καλλιτεχνική απόδοση γραφιστικά.
[slideshow]
Αναμένω και τις δικές σας!
Comments are closed.