το 6χρονο ξαδερφάκι μου, λέει πως ο Batman είναι για μωρά. Πάω να φάω τα μαλλιά μου καλύτερα;
Βασούλα μου το ξαδελφάκι έχει δίκιο. Ο Μπάτμαν δεν είναι και πολύ μαν εδώ που τα λέμε. Δεν έχει υπερδυνάμεις, έχει μόνο γκάτζετ. Και όσο να το κρύψει το πράγμα, φοράει σώβρακο πάνω από τα ρούχα του κι αυτός.
Οι ενήλικες ζούμε κάθε μέρα δράμα και κάνουμε όσο μπορούμε τους σούπερ ήρωες. Προχθές στο κέντρο πέτυχα έναν τρελό που βάραγε με όπλο στον αέρα. Του φώναξα “σταμάτα!” Με κοίταξε και ετοιμάστηκε να μου ρίξει. “Όχι, όχι! Μη μου ρίξεις!” του εξήγησα. “Αν μου ρίξεις, ποιος θα περιγράψει αυτή τη σκηνή με γλαφυρό τρόπο και καταπληκτικές παρομοιώσεις; Σαν σύννεφα να περνάνε οι σκέψεις πάνω από το ηλιοβασίλεμα! Ποιος θα κάνει λεπτομερείς αναλύσεις συναισθημάτων και εκφράσεων όπως αυτή η τσαντίλα που έχει αρχίσει να μεγαλώνει στο πρόσωπό σου; Ποιος θα αυτοσαρκάζεται ακόμα και όταν…”
Μπαμ! Με πέτυχε στην καρδιά ή εκεί κοντά. Οριακά τέλειωσα την πρότασή μου.
“…όταν πεθαίνω σαν ήρωας;”
Τελικά δυστυχώς δεν πέθανα σαν ήρωας γιατί βρήκαν αυτό το blog και κόλλησαν σε κάνα δυο λίγο περίεργες συμβουλές που έχω δώσει και έγινα ρεζίλι μετά τον θάνατό μου. Αλλά τουλάχιστον δεν μου αρέσει ο Batman. Μωρό ε μωράκι.
