Πολλά χρόνια πίσω, χιλιετηρίδες, ένα ανθρωποειδές έπεσε από το δέντρο και καθώς του ήρθε μια καρύδα στο κεφάλι, του καρφώθηκε η ιδέα να τρώει πια η φαμίλια του στο έδαφος και να παρατήσουν την κούνια-μπέλα στις φοινικιές.
Αυτό ήταν. Εγένετο Homo.
Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Τα σώματα τους δεν ήταν φτιαγμένα για το έδαφος.
Οι άντρες την παλεύανε, μπορεί να πονούσε η πλάτη, υπέφεραν από αυχενικό, οι σπόνδυλοι καβαλίκευαν ο ένας τον άλλον, αλλά σιγά-σιγά ίσιωσαν και γινόντουσαν κυπαρίσσια.
Οι γυναίκες όμως, είχαν μεγαλύτερο πρόβλημα.
Τα σώματά τους ήταν έτσι φτιαγμένα ώστε να γεννούν τα μικρά τους επάνω στα δέντρα, είχαν δηλαδή μεγάλες λεκάνες και ανοιχτά πόδια.
Άπαξ και σηκωθήκανε στα δυο τους πόδια, οι λεκάνες στένεψαν και τα πόδια ίσιωσαν.
Έμενε τότε ένα μικρό και στενό κανάλι για να βγουν τα μωρά έξω από την κοιλιά.
Το γνωστό και σερνεικαράβι.
Τα μωρά ήταν μεγάλα όμως και δεν χωρούσαν.
Έτσι, η εγκυμοσύνη διαρκούσε όλο και μικρότερο χρονικό διάστημα.
Οπότε, μικρούλια όπως άρχισαν να γεννιούνται τα μωρά, ήταν αδύνατον να επιβιώσουν μόνα τους κι επιπλέον, σε αντίθεση με τα περισσότερα ζωικά είδη, τα ανθρώπινα μωρά για να μπορούν να ζήσουν αυτόνομα στον άγριο κόσμο, χρειάζονταν τουλάχιστον δώδεκα χρόνια εκπαίδευσης και φροντίδας, αλλιώς τα τρώγαν’ τα λιοντάρια. Άσχημα τα πράγματα.
Τότε αποφάσισαν να κάνουν οι πρωτόγονοι συμβούλιο, να δουν ποιος θα είναι υπεύθυνος να προστατεύει τα μωρά.
Οι γυναίκες δεν πρόλαβαν να πάνε στο μήτινγκ, οι μισές ήταν έγκυες και οι άλλες μισές έτρεχαν πίσω από τα κουτσούβελα μέσα στη σπηλιά.
Τελικά, το συμβούλιο έγινε χωρίς την παρουσία τους.
Μόνο μια πρωτόγονη κοπελιά συμμετείχε κι αυτή χαριστικά.
Άκουσε λοιπόν τους άντρες να λένε πως υπεύθυνες γι’ αυτή τη δουλειά, ήταν οι γυναίκες.
Η κοπέλα διαμαρτυρήθηκε εντόνως και πρότεινε να μοιραστούν τη δουλειά στα ίσα.
Οι γυναίκες να μαζεύουν μούρα και ξηρούς καρπούς και οι άντρες να κυνηγούν λιοντάρια και στον υπόλοιπο χρόνο να προσέχουν τα μωρά. Fifty-fifty.
«Και πότε θα τα θηλάζετε;» έκανε ουγκ ο αρχηγός της σπηλιάς.
«Θα πεταγόμαστε από τη δουλειά, θα τα θηλάζουμε και θα γυρνάμε πίσω αδερφέ», απάντησε αυτή.
Σηκώθηκε τότε ένας πρωτόγονος και της κοπάνησε μια με το ρόπαλο κι έληξε η συζήτηση. Αποφασίστηκε μια και δια παντός, πως οι γυναίκες θα μαζεύουν τα μούρα, θα πλένουν τα ρούχα, θα ανάβουν τη φωτιά, θα ψήνουν τους λαγούς, θα θηλάζουν τα μωρά, θα τα ξεσκατίζουν και θα έχουν και τα πόδια ανοιχτά διαρκώς, έτσι ώστε να γεννιούνται όσο το δυνατόν περισσότερα μωρά για να υπάρχει στοκ στο ανθρώπινο είδος.
Από τότε μιλιούνια κύλησαν τα έτη στα αυλάκια του χρόνου.
Το ανθρώπινο είδος όχι μόνο αυξήθηκε, αλλά έφτασε σε απίστευτους ρυθμούς ανάπτυξης, τεχνολογίας και πολιτισμού, μέχρι τις μέρες μας.
Ουσιαστικά όμως τίποτα δεν άλλαξε.
Εκείνο το πρωτόγονο συμβούλιο έχωσε γερά τις ρίζες του στα κοινωνικά συστήματα κι ακόμα τραβιόμαστε από τότε.
Στο Harvard Business School, εκεί όπου συγκεντρώνονται τα πιο ελιτίστικα ρόπαλα της υφηλίου, επιβιώνουν μερικά από τα εξυπνότερα κορίτσια του πλανήτη.
Ένα διετές πείραμα που ξεκίνησε το 2010 από την πρώτη γυναίκα πρόεδρο του ινστιτούτου, έθεσε ως στόχο να βελτιώσει τους αριθμούς και την αποτελεσματικότητα των καθηγητριών του σχολείου, καθώς και τη συμμετοχή στην τάξη και την ακαδημαϊκή επίδοση των φοιτητριών, σύμφωνα με ένα σχετικό άρθρο στους N.Y.Times.
Τα συμπεράσματα του πειράματος είναι ενδιαφέροντα:
Οι φοιτήτριες είπαν πως το περιβάλλον ήταν εχθρικό για αυτές, κρίνονταν συχνά από την εμφάνισή τους, πολλές φορές ταλαιπωρούνται να βρουν τη δική τους φωνή, με αποτέλεσμα να το βουλώνουν από μόνες τους, κάποιες δήλωσαν πως υποχρεώνονταν να επιλέξουν μεταξύ της ακαδημαϊκής τους ζωής και της κοινωνικής επιτυχίας, ενώ επιπλέον, οι γυναίκες καθηγήτριες αποτελούν μόνο το 1/5 των μόνιμων διδασκόντων, με 76 άντρες τακτικούς καθηγητές, έναντι μόλις 19 γυναικών οι οποίες επιπλέον συγκέντρωναν μικρότερο σεβασμό.
Ωστόσο, οι γυναίκες-ηγέτες δύνανται να κάνουν τη διαφορά.
Παρά τη γκρίνια και τη διστακτικότητα των ανδρών φοιτητών και καθηγητών, στην αποφοίτηση του 2013 τα αποτελέσματα έδειξαν πως οι καθηγήτριες είχαν βελτιώσει τις επιδόσεις τους, οι φοιτήτριες συμμετείχαν περισσότερο στην τάξη και οι γυναίκες που κέρδιζαν ακαδημαϊκά βραβεία, έφτασαν σε αριθμούς ρεκόρ.
Ο συσχετισμός του στενού καναλιού της γέννησης με τις φοιτήτριες στο Χάρβαρντ, μπορεί να φαίνεται καταρχάς, απλουστευτικός.
Όμως, πίσω από τη θέση της γυναίκας σε όλη τη διάρκεια της παρουσίας της στον πλανήτη Γη, κρύβεται αυτή ακριβώς η μικρή, πικρή αλήθεια.
Το ένστικτο της αναπαραγωγής σε συνδυασμό με τη στενή λεκάνη της γυναίκας, τοποθέτησε ευθύς εξαρχής το θηλυκό σε αυτή τη δυσχερή θέση.
Παρόλο που οι συνθήκες στον 21ο αιώνα έχουν αλλάξει ριζικά, φαίνεται πως ακόμα υποφέρουμε από τα στενά μας πόδια.
Σήμερα οι γυναίκες κυνηγούν κι αυτές λαγούς -μερικές από αυτές στο Χάρβαρντ- αλλά συνεχίζουν να πληρώνονται λιγότερο γι’ αυτό, να το βουλώνουν όταν σηκώνεται το ρόπαλο, να τρέχουν με τα στήθη έξω για να θηλάσουν και να γυρίσουν πίσω για τα μούρα, να καθαρίσουν την καλύβα και να πλύνουν τις προβιές, να κρίνονται πολύ συχνά από την εμφάνισή τους, αρκετά συχνά προβάλλοντας οι ίδιες την εμφάνιση ως πλεονέκτημα.
Η ιστορία έχει δείξει πως η ζωή πάντα ήταν άδικη για τη γυναίκα.
Και θα συνεχίζει να είναι, μέχρι να εφευρεθούν τεχνητές μήτρες ή να φαρδύνουν τα πόδια μας.
Μέχρι τότε, πάω να μαζέψω κανένα μούρο.