Οι διακοπές φέτος είναι άπιαστο όνειρο. Αποφασίζεις να περάσεις ένα σαββατοκύριακο σ’ ένα από τα κοντινότερα, νησί των Κυκλάδων. Ξεκινάς το ταξίδι σου με όλη την καλή διάθεση και την ελπίδα πως αυτό το λίγο θα γεμίσει τις μπαταρίες σου, για πολύ.
Όμως ο κόσμος δεν είναι ονειρικά πλασμένος κι έτσι φτάνεις στο λιμάνι για να φας δίωρη καθυστέρηση, λόγω αλλαγής δρομολογίων. Δεν πτοείσαι και κοιτάς την θάλασσα σκεπτόμενος πως σε πολύ λίγες ώρες θα πλατσουρίζεις σε μια υπέροχη παραλία. Μην χαίρεσαι, σε λίγο θα εμφανιστεί ο μαλάκας που θα σου χαλάσει την διάθεση οριστικά.
Ανεβαίνεις στο κατάστρωμα να βρεις καλή θέση και ξαφνικά σκάνε γύρω σου αμέτρητοι αλλοδαποί με σκύλους. Πρώτη μου σκέψη, μέλη φιλοζωικής οργάνωσης που θα έχουν κάποιο event. Πάλι όμως κάτι δεν κολλάει στην εικόνα. Κάτι λείπει από το πάζλ. Ναι, λείπει ο μαλάκας που προανέφερα.
Σκάει μύτη με Rolex και παπούτσι Louis Vuitton. Όλο το ντύσιμο μπορεί να στοιχίζει και 20,000€, βρίσκει ένα χώρο ελεύθερο και υψώνει ελαφρώς το χέρι. Ένα ζευγάρι αλλοδαπών εκτινάσσεται και μαζί με τα τεράστια σκυλιά τους τρέχουν κυριολεκτικά κατά επάνω του. Στο δεύτερο κούνημα του χεριού του, η κοπέλα βρίσκεται με τους δυο τεράστιους σκύλους αγκαλιά και ο άνδρας φέρνει καρέκλα και την τοποθετεί κάτω από τα πόδια του «κυρίου», χωρίς αυτός να έχει βγάλει λέξη.
Με έπιασε ναυτία. Σε όλο το ταξίδι το ζευγάρι στέκεται όρθιο και χαϊδεύει με στοργή τα αξιολάτρευτα κατά τα άλλα τετράποδα, κάτω από τον καυτό ήλιο ενώ ο «κύριος» συνέχισε την ανάγνωση της εφημερίδας του.
Το βοηθητικό προσωπικό του, πραγματικά δεν τόλμησε να ανταλλάξει ούτε ματιά, όσο το αφεντικό τους ήταν παρών, ενώ νωρίτερα συνομιλούσαν με άλλους συναδέλφους τους και γελούσαν μάλιστα όταν τα σκυλιά τους άρχισαν να «μυρίζουν» το ένα το άλλο.
Σύντομα ήρθε και το δεύτερο περιστατικό να επιβεβαιώσει τον κανόνα περί διεστραμμένων πλουσίων. Μία κυρία περίπου εξήντα χρονών, φορώντας την Άρτα και τα Γιάννενα, άρχισε να φωνάζει σ’ ένα δύσμοιρο αλλοδαπό νεαρό που κρατούσε ένα αγοράκι όχι πάνω από δυο ετών. Η εν λόγω κυρία εκτός από τον βαρύ «στολισμό» είχε στο στήθος της ένα Jack Russell που έμοιαζε με καρφίτσα πάνω της. «Άφησέ το αυτό και πάρε το μωρό μου» του είπε. Όπως καταλάβατε το «αυτό» ήταν το αγοράκι.
Πόσο να κρατηθεί ένας άνθρωπος, εάν και εφόσον έχει μείνει ανθρωπιά μέσα του. Όλα αυτά τα καπρίτσια και η υποτίμηση της ανθρώπινης φύσης και αξιοπρέπειας στο βωμό του χρήματος, μόνο εμετικά μπορούν να χαρακτηριστούν. Μπορεί οι άνθρωποι αυτοί να αγωνίστηκαν πολύ για να αποκτήσουν όλα αυτά τα αγαθά που έχουν, ακόμα και τους υπηρέτες τους. Αυτό που έχουν χάσει όμως κοστίζει πολύ περισσότερο. Όταν πληρώνεις «γκουβερνάντα» για το σκύλο σου και τον αποκαλείς μωρό σου ενώ ταυτόχρονα αποκαλείς «αυτό» ένα παιδάκι τότε πάρε φόρα και πήδα από το καράβι για να μην στο κάνω εγώ.
Για το τέλος της ιστορίας σας άφησα την απεγνωσμένη προσπάθεια ελληνίδας αηδούς που πάλαι ποτέ στοιβάζαμε τα γαρίφαλα στα πόδια της ανηλεώς, να περιφέρεται στο κατάστρωμα απεγνωσμένα και να ζητά την προσοχή των ταλαιπωρημένων ταξιδιωτών. Μάταια έβαζε κι έβγαζε τα γυαλιά της. Όλοι περιφέρονταν μπροστά της, σχεδόν την πατούσαν, μα κανείς δεν της έδινε σημασία. Τότε έβγαλε όλη την ξινίλα που προφανώς κουβαλάει μέσα της, με μια απαράδεκτη συμπεριφορά υποτιθέμενης ντίβας.
Το συμπέρασμά μου είναι πως τα λεφτά χαλάνε τον άνθρωπο, όταν είναι το πολυτιμότερο πράγμα που κουβαλάει επάνω του. Από την άλλη έχω την τιμή να γνωρίζω ανθρώπους πλούσιους, πρώτα στην ψυχή και ύστερα στην τσέπη. Είμαι φιλόζωη πραγματικά αλλά «ζώα» σαν τους προαναφερθέντες δεν θα συμπαθήσω ποτέ μου. Κι όπως τραγουδούσε η προαναφερθείσα, δέστε τους τα μάτια και ρίξτε τους στο γκρεμό.
