Τους είχαμε ταλαιπωρήσει λίγο. Όταν στήσαμε τις σκηνές η παραλία ήταν άδεια, αλλά το βράδυ παρατήρησα ότι μια μικρή σκηνή ήταν πίσω από τα βράχια. Μάλιστα ξύπνησα και ένα μικρό σκυλάκι το οποίο γαύγισε διστακτικά και μάλλον φοβισμένα. Είχε δίκιο να με φοβάται καθότι έχω φαντασίωση να τραβήξω μια δυνατή κλωτσιά σε τέτοιο βλαμμένο μικρό και να το στείλω πενήντα μέτρα αεροπορικώς.
Τώρα όμως μεσημέριασε και φεύγαμε. Έκανα μια τελευταία αποστολή για να μεταφέρω μερικά από τα άπειρα πράγματά μας. Καθώς έβγαινα πίσω από τα βράχια φορτωμένος με στρωματάκια, υπνόσακους και δυο σακίδια στην πλάτη, αισθάνθηκα ότι έπρεπε να πω κάτι. Χιούμορ καλύτερα:
“Αυτά να βλέπετε εσείς που δεν έχετε παιδιά!” είπα χαμογελώντας.
Ο άντρας ήταν τριαντακάτι. Με κοίταξε με μισό χαμόγελο καθώς περίμενε να πω κάτι για να καταλάβει.
“Να παίρνετε προφυλάξεις αλλιώς θα έχετε κι εσείς παιδιά.”
Με κατάλαβε. Γύρισε προς την σκηνή. Φορούσε ένα μικρό μαγιώ δίχρωμο. Κάπως περίεργο αυτό. Ένιωσα ότι χρειαζόταν κάτι ακόμα.
“Μάλιστα διπλοκάποτο καλύτερα!” Χαζογέλασα μόνος μου. Είδα το σκυλάκι.
“Ακόμα καλύτερα να τραβιέστε στο τέλος καλού κακού.” Είχα σκάψει τον λάκκο μου και τώρα μονολογούσα. Είδα και δεύτερο σκυλάκι.
“Και για σιγουριά καλύτερα από τον κώλο.” Μάλλον το είχα παρακάνει. Δεν τον ήξερα καν. Κάτι κουνήθηκε στη σκηνή. Βγήκε άλλο ένα άτομο. Άντρας. Και αυτός με μικρό μαγιώ. Πολύ φροντισμένος. Γυμνασμένος. Προσεγμένος.
Ήταν γκέι ζευγάρι. Μάλλον το έχω παρακάνει με αυτές τις ιστορίες που γράφω.
