Λένε ότι δεν έχει σημασία η ηλικία. Είσαι όσο χρονών αισθάνεσαι. Ε, σήμερα νιώθω περίπου 130 χρονών. Με είδε χάλια μια γειτόνισσα, λέει “θα έρθω εγώ να κρατήσω λίγο τα παιδιά να ξεκουραστείς”. Με πήρε ο ύπνος ακαριαία, αλλά μετά από λίγο ξύπνησα από δυνατά κλάματα με αναφιλητά. Ήταν η γειτόνισσα. “Δεν αντέχω άλλο! Με τρέλαναν τα κωλόπαιδα!”
Έχω ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Ερωτεύομαι εύκολα. Και αδυναμία; Τα μεγάλα βυζιά. Παράτησα τα παιδιά και πήγα να την παρηγορήσω λοιπόν. Περιμένω στην κουζίνα να φέρει από το κάτω ψυγείο γαλατάκια για τον καφέ. Κοιτάω τα ντουλάπια. Διακριτικά. Είναι όλα χωρίς γλουτένη, βιολογικά και οικολογικά. Μια τεράστια θλίψη με κυριεύει. Ανείπωτη λύπη για αυτόν τον συνάνθρωπό μου. Φυλακισμένη από τις φοβίες της εδώ στην κουζίνα, περιτριγυρισμένη από πανάκριβες βλακείες σε ψευτο-οικολογικές συσκευασίες από ανακυκλωμένο πέος χαρτορινόκερου Δυτικής Σουμάτρας που στηρίζει την μάχη κατά της κακοποίησης εντόμων στον πλανήτη. Κάτι άκουσα και κοίταξα από το παράθυρο προς το σπίτι μου. Η κόρη μου είχε πλάτη προς το παράθυρο και κρατούσε κάτι απειλητικά. Μετά χάθηκε κάπως ξαφνικά, σαν να την τράβηξαν από τα πόδια.
“Να και τα γαλατάκια!” Ήταν αναμμένη από τα σκαλιά και τα μαστάρια της χοροπηδούσαν κεφάτα. Τα ξέχασα όλα με τη μια. “Το ήξερα ότι είχα λίγα ακόμα χωρίς λακτόζη. Είναι από σόγια και γάλα Μεξικάνικου κάκτου για να πάρουμε και την δόση Q10 μας, ε;”
-Nαι, ναι, βέβαια. Τόσα χρόνια που κοροϊδεύω τους εναλλακτικούς χάθηκαν σε μια στιγμή ορμονικού κατακλυσμού και ελλιπούς αιμάτωσης του εγκεφάλου μου.
“Αλέκο, μήπως έχεις κατάθλιψη; Να σου προτείνω την ψυχολόγο μου;”
-Δεν έχω κατάθλιψη! Απλά νιώθω ότι και το παγκάκι στο πάρκο πρέπει να χρειάζεται αγκαλιά. Και η μεγάλη κολόνα στην πλατεία…είναι τόσο μόνη.
Την μπέρδεψα λίγο. Ίσως προσπαθούσε να θυμηθεί την κολόνα για να κρίνει αν πράγματι θα έπρεπε όλοι στη γειτονιά να της κάνουμε πιο συχνά αγκαλιά.
“Ναι, καταλαβαίνω.”
Δεν είχε καταλάβει. Έπρεπε να εξηγήσω. Αλλά κάτι κουνιόταν στο παράθυρο πάλι. Ήταν ο μεγάλος μου γιος με δυο μπάλες του μπάσκετ. Νομίζω ότι είχε πέσει το κουρτινόξυλο. Κάτι έπαιζαν πάλι, θα τους αγνοήσω. Συγκεντρώσου Αλέκο, εδώ, σε αυτά τα δυο μαστάρια, focus!
-Ξέρεις όταν έχεις ωραίες τηγανητές πατάτες;
Με κοίταξε με αυτό το ύφος “α, ο Αλέκος πάλι θα μας ταξιδέψει κάπου”. Νομίζω είναι καλό αυτό. Εκτός κι αν την ενοχλούσε που ήταν τηγανητές και κάνουν κακό.
-Ε, έχεις αχνιστές τηγανητές πατάτες στο χαρτόκουτό τους. Βιολογικές είναι και τις είχαν κάνει τελικά στον φούρνο. Πασπαλισμένες με αλάτι Ιμαλαϊων κόκκινο. Πεινάς. Μυρίζουν υπέροχα. Σου θυμίζουν την γιαγιά σου και την παιδική ηλικία σου. Αρχίζεις να τρως.
Το καλό με το Facebook είναι ότι όλοι τώρα περιμένουν από εμένα τέτοιες ιστορίες. Οπότε δεν με κόβουν αμέσως. Σκέφτονται ότι μπορεί να ειπωθεί κάποια ιστορικά καλή ατάκα και να την ανεβάσουμε στον τοίχο τους σε στυλ “ήμουν εκεί όταν το σκέφτηκε αυτό”. Δεν κουνιόταν καθόλου. Κρεμόταν από τα χείλη μου. Τα στήθη της ανεβοκατέβαιναν ανεπαίσθητα καθώς κρατούσε την αναπνοή της με ανυπομονησία. Πρέπει να την κάνω να γελάσει για να τρανταχτούν. Ταγμένη λογοτεχνία που λένε, έχω σκοπό πλέον στις ιστορίες μου. Νομίζω είδα κάτι να πέφτει από το παράθυρο του σπιτιού μου απέναντι αλλά ήταν μικρό. Παιδί ολόκληρο δεν ήταν σίγουρα αλλά είχαν χοντρύνει επικίνδυνα τα πράγματα στο σπίτι που είχα αφήσει μόνα τους τα παιδιά.
-Βουτάς μια μια τις τηγανιτές πατάτες στο βιολογικό σου κέτσαπ από τομάτες τοπικής καλλιέργειας. Και πάνω που έχεις πιάσει ρυθμό…μια πατάτα είναι κοντή. Δεν φτάνει το κέτσαπ.
Δεν πρόλαβα να δω την αντίδραση στα μάτια ή στο στήθος της γιατί εκείνη τη στιγμή έπεσε με θεαματικό τρόπο ο πρώτος όροφος του σπιτιού μου. Άνοιξα το παράθυρο:
-ΠΑΙΔΙΑΑΑΑ! Όταν έρθω από εκεί την βάψατε!
Προφανώς δεν είχαν πεθάνει. Ποτέ δεν πεθαίνουν. Όσοι λένε ότι “θα σου λείπει η φασαρία όταν φύγουν από το σπίτι” είναι ψεύτες. Τρία λεπτά αργότερα ήταν και τα τρία στην κουζίνα της. Την κουζίνα όπου πριν λίγο ήμουν στα πρόθυρα να την κάνω κρεατοφάγο. Λουκανικοφάγο μάλιστα, διπλή απόλαυση γιατί σίγουρα σιχαίνεται τα λουκάνικα και έχει να φάει χρόνια.
“Α, τα γλυκουλίνια!” Έχω την εντύπωση ότι τούρλωσε λίγο παραπάνω τον κώλο της καθώς άνοιγε το ψυγείο. Το ψυγείο ήταν γεμάτο. Και ο κώλος ήταν γεμάτος. “Θα σας ετοιμάσω ένα υπέροχο γεύμα με τοφού και σόγια για να ξεπεράσετε το σοκ. Μου είπε ο ομοιοπαθητικός μου ότι για τέτοιες φάσεις κάνει καλό και τσάι από τσουκνίδα Πάτμου….” Με κοίταξαν και τα τρία αναγνωρίζοντας το λάθος τους και συνεννοηθήκαμε με τα μάτια.
Τέσσερα λεπτά αργότερα καθόμασταν στα χαλάσματα του σπιτιού που είχαν μόλις γκρεμίσει τα παιδιά. Πεινάγαμε, κρυώναμε αλλά τώρα ένιωθα 25 χρονών και πάλι. Έχυσα το τσάι από τσουκνίδα Πάτμου και έφτυσα τα χαπάκια Q10 που μας είχε δώσει πριν φύγουμε με το ζόρι σχεδόν “για το σοκ”. Βρήκα μια από τις μπάλες που δεν είχε σκάσει και σημάδεψα την κάσα της πεσμένης πόρτας.
“Διαγωνισμό τρίποντου κανείς;”
.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης όταν δεν γράφει βιβλία ή ποιήματα τρώει ότι βρει βέβαια.
