Το παιδί δεν μπορούσε καν να κινηθεί πια από τον πόνο. Οι εξετάσεις όμως δεν έδειχναν τίποτα. Όσο κι αν έψαχναν για θεωρία που να εξηγεί την κατάσταση, τίποτα δεν έβγαζε νόημα. Μέχρι που οι γονείς μίλησαν…
Πριν έξι μήνες είχαν απευθυνθεί σε “εναλλακτικό”. Είναι πολύ συνηθισμένο, ειδικά σε δερματικά, να καταντάνε οι άνθρωποι σε ομοιοπαθητικούς ή άλλους τσαρλατάνους. Αυτή η κατηγορία παθήσεων είναι συχνά ψυχοσωματική ή όπως και να’χει μη γραμμικά τα αποτελέσματα από την “κλασσική” ιατρική. Οπότε είναι θέμα χρόνου ένας απελπισμένος γονιός να υποκύψει στην πίεση των απανταχού εξυπνάκηδων και των ατράνταχτων επιχειρημάτων τύπου “εμένα δεν με έσωζε τίποτα μέχρι που πήγα στον δόκτορα Μπαρούφα…”
Όπως είναι πολύ σύνηθες με τέτοιους “θεραπευτές” ανάμεσα στις άλλες μπούρδες που προτείνουν είναι η βιταμίνη Α. Αυτό το κάνουν για δυο λόγους. Πρώτον γιατί θεωρούν ότι δεν κάνει ζημιά, βιταμίνη είναι, σιγά το πράγμα. Δεύτερον για να φανούν κάπως επιστημονικοί στην προσέγγισή τους, τάχα μου ότι δεν προτείνουν μόνο σταγόνες ζαχαρόνερο ή χάπια από σκατά Θιβετιανής καμήλας. Με παρόμοια λογική για ξεκάρφωμα, συχνά ζητάνε “κλασσικές” εξετάσεις, τις οποίες κοιτάνε λίγη ώρα με ύφος και μετά τις πετάνε στα σκουπίδια.
Αλλά το παιδάκι, με το σκεύασμα βιταμίνης Α σε δόση 39.000 IU (σαφώς πάνω από το προτεινόμενο ημερήσιο όριο) είχε πάθει. Έκανε μήνες να συνέλθει. Ευτυχώς οι γονείς του κατάλαβαν το σφάλμα τους και γύρισαν έγκαιρα στην λογική ιατρική. (Πλήρης ιατρική περιγραφή θα βρείτε εδώ http://pedsinreview.aappublications.org/content/36/9/423.extract )
“Έλα μωρέ, τι κακό κάνει;” είναι συνηθισμένη απάντηση των απανταχού τσαρλατάνων. Γιατί ξέρουν ότι αυτά που προτείνουν είναι στην καλύτερη placebo. Αλλά στην χειρότερη, δεν είναι placebo. Και επειδή είναι άσχετοι, μπορεί κάλλιστα έτσι, για ένα δερματικό προβληματάκι, να σας στείλουν στο νοσοκομείο ή και χειρότερα.