Το δωμάτιο σκοτεινό. Το κερί αναμμένο τρεμόπαιζε και δημιουργούσε σκιές.Το μόνο φως μέσα στο δωμάτιο.
Εκείνος έγραφε. Με πάθος. Με πυγμή. Για εκείνη. Μόνο.
Τα όνειρα, οι σκέψεις, το πάθος και ο έρωτας του κρατούσαν συντροφιά όλο το βράδυ.
Το μελάνι κόκκινο. Το αίμα της καρδιάς του. Ήταν τόσο ερωτευμένος!
Ο Καρλ Μαρξ. Ο άνθρωπος που έμελλε να γράψει μέσα σε άλλα το Κεφάλαιο και να αλλάξει το ρου της ιστορίας ήταν ένας ερωτευμένος νέος.
Ένας ποιητής. Για τα μάτια της και μόνο.
Οι άνθρωποι που μάχονται για την ελευθερία και που είναι πολεμιστές της ζωής είναι εκείνοι που ερωτεύονται με το μεγαλύτερο πάθος.
Το όνομα αυτής Τζένη Φον Βεστφάλεν (Jenny von Westphalen).
Η αλαβάστρινη ομορφιά της. Η αριστοκρατική της καταγωγή (πρωσική και σκοτσέζικη) καθώς και το δυνατό μυαλό της ήταν από τα στοιχεία που συντάραξαν τον κόσμο του νεαρού Καρλ Μαρξ.
Όταν τη γνώρισε ήταν μόλις δεκαοχτώ χρονών (1836) και η ίδια τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη του.
Έμειναν επτά χρόνια αρραβωνιασμένοι κατά την διάρκεια των οποίων ο ίδιος έγραψε τέσσερις τόμους ρομαντικούς στίχους.
Κάποια από αυτά εκδόθηκαν στη χώρα μας από τις εκδόσεις ΕΡΑΤΩ σε μετάφραση Ευγενίου Αγανίτση.
Παντρεύτηκαν το 1843.
Ο Λώρενς Φερλινγκέττι (Lawrence Ferlinghetti) αμερικανός εκδότης, ποιητής, ζωγράφος και συγγραφέας σχετικά με τις “ποιητικές επιδόσεις” του Μαρξ, άγνωστες στο ευρύ κοινό σημειώνει : ” είναι άγνωστο για τους λογοτέχνες και αποτελεί ταμπού για τους Μαρξιστές”.
Παρατίθενται κάποια αποσπάσματα από τα ποιήματα του. Απολαύστε τα :
Σονέτα Για Τη Τζένη
Ι
Πάρε όλα, πάρε όλα τα τραγούδια μου
Που απλώνει ταπεινά ο έρωτας στα πόδια σου,
Όταν η πλούσια μελωδία της Λύρας μου,
Αφήνει την ψυχή ελεύθερα να λάμπει.
Ώ! Ας έβρισκε η ηχώ του τραγουδιού τη δύναμη
Να ξεγελάει την αγωνία με τρυφερές ωδές,
Με πάθος να γεμίζει τον χτύπο του σφυγμού
Έτσι που τέλεια η καρδιά σου να χτυπάει,
Τότε θα γίνω μάρτυρας από μακριά
Του πώς η Νίκη σε φωτίζει πάλι,
Τότε θα πολεμήσω με άλλη δύναμη,
Κι η μουσική μου στο ψηλότερο σημείο θ’ αγγίξει,
Ελεύθερος και μεταμορφωμένος
Θα παίξω τις χορδές του τραγουδιού μου,
Και με γλυκό παράπονο θ’ αφήσω
Τη Λύρα μου να κλάψει.
Τα Δυό Αστέρια
Πολύ μακριά
στα βάθη τ’ ουρανού
Ζούνε δυό μικρά
χαριτωμένα άστρα
Που αιώνια απομακρύνονται
το ένα απ’ τ’ άλλο
Κι αιώνια προσπαθούνε
να πλησιάσουν.
Απλώνουν τα φτερά τους
τ’ αραχνοΰφαντα
Για να ‘ρθουνε το ένα
δίπλα στο άλλο
Αλλά και τα δυό τους
φεύγουν προς τα πίσω
κάθε φορά που πρόκειται ν’ αγγίξουν.
Τζένη, γνωρίζεις
Αυτά τ’ αστέρια;
Ή θά πρέπει μήπως
να σου πω στ’ αλήθεια
Ότι δε μας μοιάζουν
Στην Τζένη
Ι
Τζένη, γελώντας θα μπορούσες να ρωτήσεις,
γιατί “Στην Τζένη” απευθύνω τα τραγούδια μου,
Όταν για σένα μόνον ο σφυγμός χτυπάει πιο γρήγορα,
Όταν για σένα το τραγούδι μου ηχεί μ’απελπισία,
Κι όταν εσύ μονάχα με εμπνέεις,
Όταν σε κάθε λέξη βρίσκω τ’όνομά σου,
Όταν χαρίζεις μελωδία σε κάθε ήχο,
Κι όταν η κάθε ανάσα σου είναι θεϊκή,
Γλυκά τ’ωραίο σου όνομα ηχεί
Και ο ρυθμός του πάλι μου μιλάει
Κι ο πλούσιός του ήχος είναι μουσική,
Σαν τις δονήσεις των πνευμάτων στο σκοτάδι
Και σαν την αρμονία κάποιας χρυσής χορδής,
Μιας ύπαρξης υπέροχης και μαγικής.
ΙΙ
Βλέπεις! Θα γέμιζα χιλιάδες τόμους,
Γράφοντας μονάχα τη λέξη Τζένη,
Βιβλία που θα φανέρωναν έναν κόσμο σκέψης,
Κατόρθωμα αιώνιας θελήσεως,
Στίχοι που τρυφερά καταπραϋνουν κάθε πόθο,
Κάθε λάμψη, κάθε αιθέρια αστραπή,
Κάθε πόνο, κάθε θλίψη κι αγωνία,
Αλλά και κάθε ουράνια ευτυχία,
Κάθε ζωή και κάθε ανθρώπινη Σοφία.
Μπορώ να τα διαβάσω στα αστέρια
Κι η αναπνοή του Ζέφυρου τα ξαναφέρνει,
Από τους άγριους κεραυνούς της καταιγίδας.
Ω! Στ’αλήθεια θα τα γράψω σαν ρεφραίν,
Ώστε οι γενιές που έρχονται να ξέρουν:
ΤΖΕΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ.
Τελευταίο Σονέτο Για Τη Τζένη
Απόμεινε ακόμη ένα πράγμα να σου πώ
Για να σ’ αποχαιρετήσω μικρό μου παιδί
Τώρα που το τραγούδι μου τελειώνει,
Είναι τα τελευταία κύματα των ασημένιων παλμών
Και της φουσκοθαλασσιάς όπου χαρίζει τη
Μουσική της, η ανάσα της Τζένης μου.
Σα χελιδόνι πάνω από γκρεμό
Πέφτει το σούρουπο στους καταρράκτες
Και στ’ απέραντα δάση,
Οι ευκίνητες στιγμές της ζωής συνεχίζουν
Βιαστικά να κυλούν ώσπου πάλι να βρούνε
Σε σένα τα όρια της απόλυτης τελειότητας.
Θαρραλέα ντυμένες με χιτώνες φωτιάς
Που κυματίζουνε, περήφανες καρδιές εξυψωμένες
Και μεταμορφωμένες απ’ το διάφανο φώς,
Ελεύθερες τώρα δεσπόζουν για πάντα,
Κι έτσι εγώ σταθερά θα μπορώ να πατήσω
Μέσα στο απέραντο διάστημα,
Νικώντας κάθε πόνο στη λάμψη του προσώπου σου
Τη στιγμή που τα όνειρα πάλι προβάλλουν
Σαν αστραπές γύρω απ’ το Δένδρο της Ζωής.
Τα χρόνια πέρασαν. Πολλά άλλαξαν. Μονάχα ο άνεμος διηγείται κάποιες κρύες και σκοτεινές βραδιές τον έρωτα του άγνωστου σε εμάς Κάρολου που βρισκόταν πίσω από το Μαρξ.
Ο Καρλ Χάινριχ Μαρξ (Karl Heinrich Marx) (Τριέρη 1818- Λονδίνο 1883) ήταν Γερμανός φιλόσοφος, κοινωνιολόγος, δημοσιογράφος, ιστορικός, πολιτικός οικονομολόγος και θεωρείται ως θεμελιωτής του κομμουνισμού.
