Κατά καιρούς όλοι περνάμε από μία φάση φιλοσοφικής αναζήτησης και περισυλλογής. Η δικιά μου διαρκεί κάμποσο – η καθυστερημένη εφηβεία βλέπεις- και πίστεψέ με, δε με προβληματίζει το ‘Τι είναι ο άνθρωπος;’, που έλεγε ο ‘παρλαπίπας ο δικηγόρος’ , φίλος του Αντωνάκη Κοκοβίκου στο ‘Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα.’ Πιο απλά πράγματα πράγματα με απασχολούν… όπως η ζωή μας, που είναι στιγμές. Στιγμές χαράς μα και λύπης, στιγμές έντασης και πόνου, στιγμές χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς, στιγμές ζωής και στιγμές θανάτου. Στιγμές που η ζωή ρέει κι άλλοτε παγώνει.
Έτσι έγινε και σήμερα το πρωί. Ένα τηλεφώνημα ήταν αρκετό για να παγώσει τη στιγμή, βγάζοντας αυτό το πολύχρωμο σήμα και τον εκνευριστικό ήχο της κρατικής τηλεόρασης κάθε φορά που είχε βλάβη, τότε back in the 80’s you know. Κι έμεινα με το ακουστικό στο χέρι να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι είναι αυτό που ακριβώς έχει συμβεί…Η λογική του παραλόγου στο ζενίθ!
‘Όχι, αυτό που συμβαίνει είναι άδικο!’, ξεστόμισα μόλις το αίμα άρχισε να κυλά και πάλι στις φλέβες μου. Αδικίες θα μου πεις συμβαίνουν κάθε μέρα, μία πάνω, μία κάτω…σήμερα είσαι εσύ, αύριο κάποις άλλος…Όχι, όμως, αυτό είναι πολύ άδικο! Είναι από αυτά τα γεγονότα που όταν συμβαίνουν, είναι σαν ‘χαστούκια’ στο μάγουλο για τη ζωή που έχουμε πάρει δεδομένη, για τα μικρά και ασήμαντα που την κατακλύζουν και μας εμποδίζουν να δούμε τα σημαντικά, για τα μίση και τα πάθη μας, για τις μικροπρέπειές μας, τα μπλοκαρίσματά μας, για τους τρελλούς ρυθμούς στους οποίους λειτουργούμε χωρίς να ξέρουμε κι εμείς το γιατί.
Η είδηση μιας σοβαρής αρρώστιας ή ενός αιφνίδιου θανάτου, πάντοτε μας παγώνει, μας προβληματίζει, μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σύντομη παρουσία μας σ’αυτή τη θεατρική σκηνή αλλά μάλλον δε μας συνετίζει. Μας βγάζει για λίγο ‘εκτός τροχιάς’ αλλά είμαστε τόσο απορροφημένοι που μετά από μια-δυο βδομάδες, άντε θες μήνα για αυτούς που θέλουν λίγο χρόνο παραπάνω, επιστρέφουμε στην ίδια τρελλή, ανούσια, μάταιη πορεία μας. Μέχρι μια άλλη είδηση παρόμοιου τύπου να μας κάνει ‘poke’ και φτου κι απ’την αρχή.
Και στο μεσοδιάστημα αυτής της τρελλής πορείας φουλάρουμε τη μηχανή με το πιο σούπερ καύσιμο εγωισμού με δώρο ένα συστατικό που λέγεται ‘οι άλλοι φταίνε, ποτέ εγώ και σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ’. Bitterλόγια σε συνδυασμό με κομπλεξικές συμπεριφορές απογειώνουν την πορεία μας και την εκτοξεύουν στο γαλαξία της βλακείας και της μοναξιάς…
Ξέρεις τον τελευταίο καιρό την σκεφτόμουν αρκετά, παρά τις πληγές, δεν ξέρω αν έκανε κι εκείνη το ίδιο…Μπορεί. Μπορεί και όχι. Αφήσαμε πολύ χρόνο να περάσει… Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι…Τώρα είναι σε ένα κρεβάτι και παλεύει…Μακάρι να τα καταφέρει – πρώτα για την ίδια και μετά για όσους ανθρώπους την αγαπούν… Της μίλησα με λόγια της καρδιάς και με ένα απαλό χάδι της έδωσα όλη τη θετική μου ενέργεια… Δεν ξέρω αν είναι αρκετά… Πρέπει να τα καταφέρει! Είναι πολύ νέα ακόμα και ποιος ξέρει, ίσως αυτή τη φορά να ξεπεράσουμε τα εμπόδια, να καταφέρουμε να αφήσουμε στην άκρη αυτά που μας κράτησαν μακριά. Μα ακόμα κι αν δε γίνει αυτό θέλω μόνο να γίνει καλά!
‘Ντριννννν’, χτυπάει το τηλέφωνο και το θέμα δεν είναι το κουδούνισμα που θα ακούσεις, αλλά το πόσο αυτό το τηλεφώνημα θα σε βοηθήσει να δεις κάποια πράγματα για σενα και τη ζωή σου…Μπορεί και να μη δεις τίποτα βέβαια. Μπορεί… Αυτό που κατάλαβα σήμερα είναι πως δε χρειάζεται να αφήνω στιγμή να περνά, γιατί αύριο μπορεί να είναι αργά…πολύ αργά. Τα αισθήματα είναι για να τα εκφράζουμε, χωρίς δηθενιές κι εγωισμούς, σήμερα, τώρα όχι στο επόμενο πενταετές πρόγραμμα. Η συγγνώμη είναι λυτρωτική όταν τη δίνεις ή την εισπράττεις ειλικρινά. Τώρα αν πάλι επιμένεις να κάνεις την Τασσω Καββαδία σε συνδυασμό με Κατερίνα Χέλμη και μια δόση Δέσπως Διαμαντίδου και να σκορπάς δηλητήριο όπου και σε όποιον βρίσκεται μπροστά σου, δική σου επιλογή είναι…Φούλαρε τις μηχανές σου με το γνωστό εγωισμό και εκτοξεύσου στο υπερπέραν της βλακείας, της μοναξιάς και του σκοταδιού.
Η αλήθεια, πέρα από στείρες μικροπρέπειες, είναι μονόδρομος για εσένα και τους ανθρώπους που αγαπάς. Ακόμα κι αν έχεις πληγωθεί, όπως κι εγώ κι ο καθένας μας, αντί να ζεις με τα φαντάσματα του παρελθόντος, να γλύφεις αιωνίως τις πληγές σου και να καταριέσαι την κοινωνία που σε αδίκησε, κάνε τώρα μια νέα αρχή. Δοκίμασε να πας παρακάτω. Δεν είναι εύκολο – μεταξύ μας, θέλει α@%$#*ια ξέρεις αυτό που δε μου επιτρέπουν τα γαλλικά, το μπαλέτο και το πιάνο που δεν έκανα ποτέ να πω – είναι, όμως λυτρωτικό! Μια αγκαλιά κι ένα φιλί, ένα ευχαριστώ ή ένα ‘μου’λειψες’ είναι αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε! Μην επιτρέψεις σε κανένα τηλεφώνημα να προλάβει μια συγγνώμη σου, ένα ‘σ’αγαπώ’σου, ένα ‘θέλω να είμαι δίπλα σου’…χτύπα το τηλέφωνο της ζωής εσύ πρώτος!
