Είχα γράψει κάποτε σχετικά με τη μετανάστευση στην Ελλάδα τα τελευταία 150 περίπου χρόνια. Διαπιστώνοντας ότι φεύγουν επιστήμονες, που ίσως να ήταν χρήσιμοι στη διαλυμένη χώρα που στο τέλος θα μείνει μόνο με δημοσίους υπαλλήλους, έκρινα πως καλύτερα θα ήταν να μένανε και να αγωνίζονταν μπας και αλλάξει κάτι.
Πέσανε να με φάνε για διάφορους λόγους. Κάποιος αρνιόταν να πιστέψει ότι στις πρώτες καραβιές μεταναστών στην Αμερική δε στείλαμε και τα καλύτερα παιδιά (δεν είναι η δουλειά μου να το αναλύσω κι όποιος θέλει ας αναζητήσει τα σχετικά ιστορικά στοιχεία), επειδή ανάμεσά τους ήταν και ο άγιος πρόγονός του. Και κάποιοι άλλοι –φευγάτοι ασφαλώς- επέμεναν για τη μεγάλη ανάγκη που τους έστειλε στην ξενιτιά και το όραμά τους να επιστρέψουν ως εθνικοί ευεργέτες. Προφανώς δεν κατάλαβαν ότι ποτέ δεν υποστήριξα πως ανήκουν όλοι στην κατηγορία των λιποτακτών. Ασφαλώς υπάρχουν κι αυτοί που δεν τους παίρνει να μείνουν άλλο στο σκατότοπο και φεύγουν χωρίς να τους περιμένει τίποτα έτοιμο εκεί που πάνε και δουλεύουν σκληρά, συχνά σε εχθρικό περιβάλλον, για να ξαναστήσουν τις ζωές τους.
Αυτό το περί λιποτακτών δεν είναι μια από τις υπερβολές με τις οποίες μου αρέσει να παίζω. Κυριολεκτώ. Μετά τη σελίδα που είδα στο φέισμπουκ με τα πρόσωπα των λιποτακτών να ποζάρουν χαζοχαρούμενα, όχι απλώς επιβεβαιώθηκα, αλλά, για άλλη μια φορά, η πραγματικότητα ξεπέρασε την υπερβολή μου.
Δεν ξέρω γιατί, τις ελάχιστες πλέον φορές που μπαίνω, μου πετάγονται διαφημίσεις σελίδων που μόνο με τα ενδιαφέροντά μου δεν ταιριάζουν. Αυτή τη φορά μου πετάχτηκε πρώτη μούρη διαφήμιση για διοργάνωση ελληνικών πάρτι στο Λονδίνο. Η ελληνική κουλτούρα εξάγεται στα πέρατα του κόσμου, σκέφτηκα και ίσως, την ώρα που το σκεφτόμουν, ανασηκώθηκε το δεξί μου φρύδι, ξίνισε η μούρη μου και χαμογέλασα από τη μια μεριά.
Πρώτα σκέφτηκα ότι άμα ζούσα σε ξένη χώρα (πράγμα δύσκολο γιατί δεν έχω ούτε για τα εισιτήρια), δε θα είχα καμία επαφή με Έλληνες. Ή έστω, θα επέλεγα έναν τρόπο να διατηρήσω την επαφή μου μόνο με τη γλώσσα και την κουλτούρα μας και τίποτα παραπάνω. Αλλά τώρα που λέω για κουλτούρα, ποια είναι η κουλτούρα του νεοέλληνα; Αυτή ακριβώς. Τα πάρτι με ελληνικούρες μέχρι το πρωί. Επομένως, ναι. Δε θα είχα καμία επαφή με Έλληνες.
Μπήκα στον πειρασμό να δω πώς είναι αυτά τα πάρτι. Υπήρχε πολύ υλικό, άπειρες φωτογραφίες. Όλες ίδιες: Χέρια ψηλά (όπως ακριβώς το λέει το αθάνατο σουξεδάκι), κεφάλια επίσης, μάτια κλειστά, στόμα ορθάνοιχτο, ότι τραγουδάνε το ρεφρέν με πάθος. Εικόνες της Ελλάδας της περασμένης δεκαετίας. Τότε που όλοι το πρωί ήταν στελέχη και το βράδυ πάρτι άνιμαλς. Τότε που η ζωή μας ήταν ένα ξέφρενο γλεντοκόπι.
Θυμήθηκα πάλι τα επιχειρήματα των αναγνωστών στο κείμενο που είχα γράψει. Κάποιος έλεγε ότι φταίει η γενιά μου. Τώρα που βλέπω τη δική του τη γενιά να έχει βολευτεί μακριά από τα ζόρια και να επαναλαμβάνει τον τρόπο ζωής της δικής μου, απαλλάσσομαι από κάθε ίχνος ενοχής για τα σκατά που φάγαμε τότε. Κι άμα το δούμε αλλιώς, η δική μου η γενιά είναι ανάμεσα στις γενιές που μεγάλωσαν με στερήσεις. Αυτά τα σκατουλάκια που κωλοχτυπιούνται στα λονδρέζικα ελληνικά πάρτι μέχρι το πρωί, δε στερήθηκαν ποτέ και τίποτα. Χάρη στα λάθη της δικής μου γενιάς, μεγάλωσαν στα πούπουλα. Πώς να αντέξουν τα αγκάθια; Και για να βρίσκονται στα Λονδίνα και να γλεντοκοπάνε, κάποιος γονιός (μάλλον της προηγούμενης από τη δική μου γενιά, αλλά δεν έχει σημασία) πλήρωσε για τις σπουδές τους και τα μεταπτυχιακά τους που θα τους δώσουν την απαραίτητη κατάρτιση (την οποία ασφαλώς και δεν ταυτίζω με τη μόρφωση) για να γίνουν πετυχημένα στελέχη. Κάποιος είχε την άνεση να πληρώνει τα εισιτήριά τους, τη διαμονή τους σε ένα μέρος ακριβό, κάποιος ξόδεψε αρκετά για να στήσουν τη λαμπρή τους σταδιοδρομία (ως στελέχη, φαντάζομαι) στο εξωτερικό.
Θα μου πεις τώρα ότι έχω σκάσει από το κακό μου, που βλέπω τους νέους να διασκεδάζουν ξένοιαστα ενώ εγώ τρώω τα μούτρα μου προσπαθώντας να σταθώ στα πόδια μου. Καθόλου. Να κάτσουν εκεί και να συνεχίσουν το γλεντοκόπι. Να πάρουν μαζί τους την Ελλάδα που σιχαθήκαμε και να διαδώσουν τα ήθη της παντού. Να πάρουν μαζί τους και όσους ξέμειναν εδώ. Να γίνουν όλοι μανατζαρέοι, να τα κονομήσουν, να χτίσουν αυτοκρατορίες, να κάνουν όλα όσα ονειρεύονται. Να κάνουν το Λονδίνο και όποια άλλη πόλη τους φιλοξενεί, μια νέα Ελλάδα του 2000. Και να μείνουμε εδώ όσοι έχουμε τη διάθεση να αγωνιστούμε, ν’ αλλάξουμε την κατάσταση, αφού αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Να αλλάξουμε τρόπο ζωής, να συνεργαστούμε και να ζήσουμε πιο ανθρώπινα. Κι όσοι πιστεύουμε πως το γλέντι είναι τα πανηγύρια στα χωριά και οι μαζώξεις μετά κρασοκατανύξεων στην πόλη. Αυτοί οι ελάχιστοι.
Κι όταν το Λονδίνο και όποια άλλη πόλη τους φιλοξενεί, γίνει σαν την Αθήνα του 2014 (πράγμα αναπόφευκτο για όλο τον πλανήτη), η Ελλάδα να έχει επιστρέψει στις αξίες της. Φανταστικό σενάριο, αλλά τώρα που ανακάλυψαν το δρόμο της μετανάστευσης, όλα είναι πιθανά. Παίρνω πίσω τις ανησυχίες που εξέφρασα στο προηγούμενο κείμενό μου περί μετανάστευσης. Ας πάρουν τα πτυχία τους και την νεοελληνική κουλτούρα τους κι ας φύγουν. Αρκεί να μείνουν εκεί για πάντα.
[author image=”http://kissmygrass.gr/wp-content/uploads/2014/05/163294_178934132140433_7573798_n.jpg” ] Nantia Kats-woman (Νάντια Κατσαρού)
Θέλει να γίνει ο θηλυκός Μπουκόφσκι. Έχουν, λέει, πολλά κοινά: 1) αθυρόστομη, 2) τα έκανε όλα: ραδιόφωνο, τηλεόραση, εφημερίδα, κομμώτρια, πλασιέ, εμποροϋπάλληλος, 3) σε ώριμη ηλικία, κατάφερε να βγάλει το πρώτο της βιβλίο. Μένει να βρεθεί κι αυτός που θα την πληρώνει για να γράφει.[/author]
