Ξύπνησα νωρίς από τον αέρα που έξω λυσσάει. Σε είδα να κοιμάσαι και ευχήθηκα μέσα στα όνειρά σου να βρίσκομαι κάπου κι εγώ. Εγώ; Εμείς.
Η αγάπη δεν είναι εγωισμός. Είναι πάνω από το μυαλό μας, μάλλον κάτω από το μυαλό μας, στην καρδιά μας.
Δεν γίνεται ν’ αγαπάς με το μυαλό. Δεν αγαπάς. Σκέφτεσαι, κρατάς πισινές, πράγματα φυλαγμένα μόνο για σένα.
Κι έτσι χαλάει η μαγιά της αγάπης. Δεν φουσκώνει το ψωμί του έρωτα, δεν ροδίζει, δεν μοσχομυρίζει. Γίνεται ένα ψωμάκι τόσο δα μικρό και επίπεδο. Να το φάει μόνο ένας κι αυτός να θέλει κι άλλο.
Ψωμί αγάπης:
(Υλικά για 2 άτομα)
Μια ζωή επιθυμίας
Λαχτάρα
Ενθουσιασμός
Ταχυπαλμία (πάνω από 100 παλμοί ακατέβατοι)
Πολύ αλήθεια (όσο πάρει)
Αυταπάρνηση
Πίστη, ελπίδα
Όνειρα ολόκληρα (προσοχή όχι σε κομματάκια)
Μαγιά αγάπης που φουσκώνει ανεξέλεγκτα
Αλάτι – πιπέρι (χρειάζονται παντού)
Εκτέλεση:
Ανακατεύουμε τα υλικά με προσοχή και φροντίδα. Το πλάσιμο θέλει εξαιρετικά απαλό χειρισμό και αφοσίωση.
Δεν πρέπει τίποτα και κανείς να αποσπάσει την ιεροτελεστία. Δεν απαντάμε σε κανένα τηλέφωνο. Δεν ανοίγουμε την πόρτα σε κανέναν φίλο. Ζυμώνουμε με γυμνά χέρια.
Σε περίπτωση που το μείγμα κολλήσει προσθέτουμε καλές αναμνήσεις. Μόνο καλές.
Προσέχουμε μην πέσουν μέσα αμφιβολίες καχυποψία, κακές εμπειρίες ή συσσωρευμένος θυμός. Tο μείγμα θα γίνει κολλώδες στυφό και στη γεύση πικρό, αν όχι άνοστο. Συνεχίζουμε το ζύμωμα με υπομονή. Μπορεί να χρειαστεί πολύ, πρέπει στο ντουλάπι να υπάρχουν αποθέματα υπομονής. Όχι ανοχής.
Θα φτάσουν στιγμές που τα χεριά μας θα κουραστούν. Μπορεί να σκεφτούμε να βγούμε έξω να αγοράσουμε ένα έτοιμο και μοσχομυρωδάτο ψωμί που θα το χει φτιάξει κάποιος άλλος. Ίσως και να το κάνουμε. Στ’ αλήθεια όμως, η ικανοποίηση δεν θα είναι ποτέ η ίδια.
Θα χορτάσουμε προσωρινά, ίσως και να σκάσουμε, αλλά μετά από λίγο πάλι θα πεινάμε.
Υπάρχουν πολλές συνταγές για ψωμί. Μια εύκολη, γρήγορη και χωρίς πολλούς μπελάδες είναι αυτή με τη σόδα. Τα υλικά είναι περίπου τα ίδια, απλά δεν χρησιμοποιούμε μαγιά αγάπης, αλλά σόδα, αυτήν στο τενεκεδένιο κουτάκι.
Επίσης δεν βάζουμε καθόλου όνειρα. Στη θέση τους βάζουμε πολλά, αφράτα, παχιά λόγια.
Η σόδα σε συνδυασμό με τα λόγια, κάνουν το ψωμί να φουσκώσει πάρα πολύ και να ετοιμαστεί γρήγορα. Εμείς δεν έχουμε τόσο κουραστεί και το αποτέλεσμα στην όψη είναι εξίσου όμορφο με το ψωμί από μαγιά αγάπης. Αυτό μας κάνει να ενθουσιαζόμαστε. Συνήθως κοκορευόμαστε για το επίτευγμα μας και δεν κρατιόμαστε να το πούμε παντού.
Στη γεύση όμως, καταλαβαίνουμε πως το όμορφο φούσκωμα είναι απλά αέρας, πως τα λόγια, τα πολλά παχιά λόγια, όσο ψωμί σόδας κι αν φάμε δεν θα μας χορτάσουν. Θα θέλουμε κι άλλο, κι άλλο. Θα το βουτάμε στο λαδί, στη σάλτσα, θα το αλείφουμε με βούτυρο και μέλι, αλλά αυτό όσα στολίδια κι αν του βάλουμε θα είναι απλά αέρας.
Εμμένω λοιπόν στην πρώτη συνταγή, η οποία ποτέ κανέναν δεν έχει απογοητεύσει. Το σίγουρο είναι πως όποιος την φτιάξει δεν ξαναγυρίζει ποτέ πίσω. Και κάθε, μα κάθε φορά που τη δοκιμάζει θα γεμίζει αγάπη και ευδαιμονία.
Σαν το πρωινό μιας Κυριακής που τα παιδιά παίζουν στον κήπο. Η μαμά ψήνει ψωμί και όλο το σπίτι ευωδιάζει. Η μυρωδιά ξεχύνεται από τις χαραμάδες και πλημμυρίζει τον κήπο. Μαγνητίζει τα παιδιά να μπουν μέσα και έτσι όπως είναι με τα χώματα να τρέξουν στην κουζίνα και να χιμήξουν στο καρβέλι. Και η ευχαρίστηση της μυρωδιάς να περνάει στη γλώσσα, στον λαιμό, να κατεβαίνει στην καρδιά και να μένει πάντα εκεί.
Σαν κάθε μέρα να είναι Κυριακή…
