Πότε ένα παιδί είναι καλό και πότε είναι κακό;
Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί;
Δίνουμε έναν χαρακτηρισμό και δεν σκεφτόμαστε πώς επιδρά αυτό στο ψυχισμό του παιδιού, πώς αυτό μπορεί να επηρεάσει τη συμπεριφορά του.
Αν ένα παιδί ακούει συνέχεια πως είναι κακό ή κάνει κακές πράξεις, ταυτίζεται με το χαρακτηρισμό αυτό και συνεχίζει να έχει αυτή τη συμπεριφορά για να κερδίσει την προσοχή των άλλων. Εκπαιδεύεται και προσαρμόζεται.
Οικειοποιείται τον ορισμό.
Από την άλλη πλευρά, αν ένα παιδί ακούει συνέχεια πως είναι καλό ταυτίζεται επίσης με αυτό και δεν επιτρέπει ποτέ στον εαυτό του να ξεφύγει από αυτό που κάποιοι έχουν ονομάσει καλή συμπεριφορά!
Τα παιδιά όμως είναι παιδιά. Και έχουν ανάγκη να νιώθουν ασφαλή και αποδεκτά από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν. Έχουν την ανάγκη να νιώθουν σημαντικά, να προσφέρουν, να είναι «μεγάλοι».
Δεν υπάρχουν κανόνες που να ορίζουν τι είναι καλό και τι κακό. Υπάρχει ο διάλογος και η συζήτηση. Μπορούμε να εξηγήσουμε χωρίς να δίνουμε όνομα στην εκάστοτε συμπεριφορά. Να προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι μπορεί να οδήγησε ένα παιδί στο να συμπεριφέρεται έτσι. Να τους δίνουμε βήμα να εκφράζονται ελεύθερα.
Να μην περιορίζονται, να μην νιώθουν παραγκωνισμένα.
Δεν υπάρχουν καλά ή κακά παιδιά!
Υπάρχουν παιδιά με θέλω, επιθυμίες, επιλογές, γνώμες.
Παιδιά με ζωή!
Αυτά τα παιδιά υπάρχουν!
(Ιουλιέτα Νταβέλα – λογοθεραπεύτρια, υπεύθυνη εκδηλώσεων στο κτήμα Μικελίνα)