“Καλημέρα ήλιε!” δεν κρατιόμουν σήμερα καθώς κοιτούσα από το παράθυρο.
Με κοίταξε κάπως περίεργα. Δηλαδή νομίζω ότι με κοίταξε, είναι πολύ λαμπρός ο ήλιος, δύσκολα διακρίνεις μορφασμούς.
“Νιώθω ότι δεν με ακούς όταν μιλάω” είπε η κόρη μου. Ή μήπως ήταν ο γιος μου; Χθες που γύρισαν τους είχε αγκαλιάσει ένας άλλο μπαμπάς οπότε τώρα δεν τους αναγνωρίζω από την μυρωδιά.
Χτύπησε το τηλέφωνο. Από την αναγνώριση κλήσεων είδα ότι είναι εταιρεία telemarketing:
“Γεια σας, είστε στον αέρα!¨ είπα με κέφι. Το έκλεισαν αμέσως όπως πάντα. Από τις σκάλες ακούστηκε η γυναίκα μου.
-Αγάπηηηηη;
Ωχ, κακό αυτό. Όταν αρχίζει έτσι στις 7 το πρωί, δεν πάμε καλά συνήθως.
-Αγάπη τα πιάτα;
Α, ευτυχώς. Τα είχα κάνει από νωρίς.
“Ναι, ναι! Τα έχω διπλώσει όλα.”
-Εννοείς τα ρούχα;
“Όχι, τα…”
-Εννοείς τα ρούχα;
“…….Ναι, ναι βέβαια….τα ρούχα εννοώ. Αλλά χρειαζόμαστε νέα πιάτα.”
Η κόρη μου μας διέκοψε ευτυχώς:
-Γιατί μπαμπά τρώμε ωμό κρέας και ζούμε διαρκώς με φόβο;”
“Ιδέα της μάνας σου. Είναι παλαιολιθική δίαιτα . Θα πεθάνουμε νέοι.”
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι δεν της φάνηκε περίεργη απάντησή μου. Λες να έχω δίκιο; Μου έσπρωξε ένα κουκλάκι της στη μούρη.
-Φίλα το!
“Όχι” Έψαξε στα λούτρινα, βρήκε ένα άλλο, μου το έχωσε κι αυτό στη μούρη.
-Φίλα αυτό!
“Όχι! Ούτε αυτό.” Το είπα με αποφασιστικότητα και εγκατέλειψε. Είναι σημαντικό να μάθει από μικρή ηλικία να είναι επιλεκτική. Έχουμε ένα επίπεδο.
Έβγαλα το αμάξι από το γκαράζ. Κάπως κατάφερα να περάσω τα 10 χλμ την ώρα οπότε κλείδωσαν αυτόματα οι πόρτες. Πήγανε να μπούνε τα παιδιά. Κανόνας: τη στιγμή που πας να ξεκλειδώσεις, τραβάνε το χερούλι και κολλάει η κλειδαριά. Εκνευρίστηκα αλλά όταν μπήκε ο γιος μου είπε “μην εκνευρίζεσαι μπαμπά” οπότε όλα εντάξει τώρα. Μια αδέσποτη γάτα μπροστά στο αμάξι μας κοιτούσε σαν να μπαίναμε στο σπίτι της. Ενώ αυτή ήταν στον δικό μας κήπο βέβαια. Όλοι έχουν ύφος εκτός από εμένα μου φαίνεται.
Πέρασε τρέχοντας μια γειτόνισσα. Δοκίμασα πρόσφατα αυτό το cross fit που κάνουν όλοι και τώρα καταλαβαίνω γιατί μοιάζουν τόσο τσαντισμένοι διαρκώς. Χτύπησε πάλι το τηλέφωνο. Η γυναίκα μου. Ήμουν ακόμα 15 μέτρα από την εξώπορτα αλλά πήρε τηλέφωνο.
“Αλέκο δίπλωσες τα πιάτα; Πας καλά;”
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Εκτός αν τους βάλεις πάνα, χεστούν και μετά τους αλλάξεις έτσι.
