«Πρέπει όλοι να κατεβούμε στους δρόμους! Να διεκδικήσουμε…»
Σαν κοινωνικός μηχανικός νομίζω ότι μπορώ να δώσω μια λίγο διαφορετική οπτική στο θέμα των μαζικών διαδηλώσεων. Κατ’αρχάς, δεν αυξάνονται. Δεν είμαστε στο χείλος της λαϊκής επανάστασης. Το γεγονός ότι βλέπουμε στην Βραζιλία, την Ισπανία ή άλλα… τηλεοπτικά κανάλια εντυπωσιακά πλάνα λαοσυνάξεων δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι στατιστικά γίνονται λιγότερες διαδηλώσεις και με μικρότερη συμμετοχή.
«Κρίμα. Ο κόσμος δεν ξεκουνιέται πια. Τους έχουν αποβλακώσει τα media…”
Αυτό είναι σχεδόν σωστό. Μπορούμε να αποδείξουμε κάποια σχέση μεταξύ κατανάλωσης ΜΜΕ και έλλειψης μαχητικότητας. Στις ΗΠΑ για παράδειγμα όπου η εγκληματικότητα πέφτει ανεξήγητα εδώ και καιρό, τα κοινωνικά δίκτυα έχουν επηρεάσει σαφώς την κατάσταση. Η θεωρία είναι ότι επειδή βγάζεις το άχτι σου και πλακώνεσαι με γνωστούς και αγνώστους στο Facebook, δεν νιώθεις την ανάγκη να πλακωθείς στους δρόμους.
Ταυτόχρονα όμως διατυμπανίζουν ότι οι πραγματικές πρόσφατες πολιτικές ανατροπές σε Αίγυπτο, Λιβύη ή άλλες χώρες ξεκίνησαν από το internet!
«Ένιωσα τον παλμό του πλήθους, την δύναμή μας…»
Αν δεν έχετε πάει σε διαδήλωση, θυμηθείτε μια φορά που πήγατε σε μεγάλη συναυλία ή αθλητικό γεγονός. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι μοιράζονται το ίδιο γεγονός. Μπαίνει γκολ και η αδρεναλίνη 80,000 ανθρώπων χτυπάει ταυτόχρονα το κόκκινο. Ξεκινάει ένα αγαπημένο τραγούδι και δακρύζουν όλοι μαζί. Είναι συγκλονιστική εμπειρία. Τόσο έντονη μάλιστα, που υπομένουν οι ποδοσφαιρόφιλοι ώρες αναμονής, σε κρύα καθίσματα, στην βροχή και με το συνήθως απαράδεκτα βαρετό Ελληνικό ποδόσφαιρο για μια τέτοια στιγμή.
Ο homo sapiens έχει ανάγκη τέτοιες μαζικές συνάξεις. Παλιά το κάναμε στην εκκλησία κάθε Κυριακή. Τώρα δεν ξέρουμε που και πως. Νιώθουμε την ανάγκη, δεν ξέρουμε πώς να την εκφράσουμε.
«Με το πολύ μπλα μπλα, εσείς οι κουλτουριάρηδες απλά πάτε να κουκουλώσετε το πρόβλημα.»
Έχω μια πολύ συγκεκριμένη πρόταση. Και μάλιστα είναι σαφώς για το δημόσιο συμφέρον. Αντί να συζητάμε αν πρέπει ή όχι να επιτρέπονται διαδηλώσεις έξω από την Βουλή ή αν πρέπει να φυλακίζονται όσοι κλείνουν τους δρόμους με το παραμικρό, ας βοηθήσουμε την μαζική έκφραση της τσαντίλας μας.
Βρίσκουμε, φτιάχνουμε ή μετατρέπουμε έναν κατάλληλο χώρο. Οποιοσδήποτε θέλει να οργανώσει μια διαμαρτυρία κάνει αίτηση στο internet, ανώνυμα αν θέλει, και ορίζει θέμα, ημερομηνία, ώρα και πρόγραμμα. Προτείνω να παρέχει το κράτος όλη την υποδομή σε επίπεδο τεχνολογίας. Να μπορεί να αρχίσει από μια μικρή ιδέα και να καταλήξει να συμμετέχουν γνωστοί τραγουδιστές, πολιτικοί ή οποιοσδήποτε άλλος. Υπάρχουν εξαιρετικά ηλεκτρονικά εργαλεία διοργάνωσης εκδηλώσεων, ας βοηθήσουμε τις πιο μικρές ομάδες διαμαρτυρίας που δεν έχουν πόρους. Ανάλογα με τις συμμετοχές, θα έχουν και αντίστοιχες παροχές.
Αν έχεις μόνο 150 συμμετοχές για τον σύλλογο δικαιωμάτων της ορφανής Ανδαλουσιανής καμήλας που είναι φυλακισμένη σε έναν κήπο στα Άνω Λιόσια, θα έχεις τουλάχιστον έναν χώρο και μια υποδομή για την προώθηση της εκδήλωσής σου. Μια μικροφωνική εγκατάσταση. Αν μαζέψεις 50 χιλιάδες συμμετοχές για την ΕΡΤ, έτσι κι αλλιώς το Κράτος πρέπει να παρέχει αστυνομική προστασία και πολλά ακόμα. Τουλάχιστον να γίνονται αυτόματα, με διαφάνεια και οργανωμένα.
“Μα, σκοπός μιας τέτοιας εκδήλωσης είναι ακριβώς να γίνει χαμός!»
Σπανιότατα καταφέρνει μια διαμαρτυρία έξω από υπουργείο να γίνει αρχή διαλόγου. Αντίθετα, σαν μέρος μιας οργανωμένης εκδήλωσης, μπορεί κάλλιστα να δεχτεί ο υπουργός να κάνει μια ομιλία για να υπερασπιστεί τις θέσεις του. Αν θέλει το πλήθος ας τον γιουχάρει. Εκκλησία του Δήμου και Κολοσσαίο ταυτόχρονα αφού όλο θα μεταδίδεται αμοντάριστο στο διαδίκτυο. (Ποιος ρώταγε τι δουλειές θα έπρεπε να κάνει η ΕΡΤ;)
Το θέμα είναι να βοηθήσουμε να πετύχει η κάθε εκδήλωση τους σκοπούς της. Να νιώσει αυτή η ομάδα ανθρώπων τον κοινό της σκοπό, να μάθει νέες πληροφορίες και να το βιώσει έτσι όπως χρειάζεται. Με ασφάλεια. Χωρίς καταστροφές δημόσιας περιουσίας και χωρίς ατυχήματα.
Κάτι πρέπει να αλλάξει. Και αν σας φαίνεται υπερβολικά… δημοκρατική η πρότασή μου, τότε είστε μέρος του προβλήματος.